Anabella - Rozdział II (cz. 6) - De te fabula narratur

– W porządku – kiwnął głową, odklejając rękę od ściany i odsłaniając jej drogę. – Tak tylko zaproponowałem, nie będę się upierał. Ja jestem człowiek honoru i jak kobieta mówi mi, że nie, to nie napieram. Zresztą stryj mi zabronił… No, co prawda jakbyś sama chciała, to nie byłoby problemu i ze stryjem – machnął lekceważąco ręką. – Ale jak nie, to nie ma tematu. Pamiętaj tylko, że jakbyś zmieniła zdanie, to wystarczy do mnie zapukać – dodał znacząco. – O każdej porze dnia i nocy.

Iza, która z coraz większym trudem powstrzymywała się od parsknięcia śmiechem, pokręciła głową z poważną, surową miną.

– Przykro mi, Kacper, ale w moim przypadku nie ma takiej opcji.

– Spoko – odparł pojednawczym tonem. – Mówiłem ci, że jak nie, to nie. Ja tam sobie poradzę, upoluję coś jutro na mieście… Dobra, to w takim razie cześć i śpij dobrze, dobranoc. A, słuchaj! – przypomniał sobie coś nagle, zatrzymując się w progu swojego pokoju, do którego już prawie wszedł z powrotem. – Jak ci się mieszka w tym lokalu? – wskazał ruchem głowy na jej drzwi.

Iza, która na te słowa przypomniała sobie natychmiast o duchu stryjenki Ziuty, drgnęła i spojrzała na niego badawczo.

– Bardzo dobrze – odparła powoli. – Dlaczego pytasz?

– A nie, nic, nic – zmieszał się lekko Kacper, wycofując się skwapliwie do swojego pokoju. – Tak tylko zapytałem, no wiesz, z grzeczności… To na razie, młoda. Nie będzie dzisiaj balu, to trudno, idę spać. Może to i lepiej? Muszę się porządnie wyspać, bo jutro do roboty!

– Dobranoc – uśmiechnęła się Iza.

Szybko przemknęła do swojego pokoju, starannie zamknęła drzwi na zamek i rzuciła się na łóżko, wciskając twarz w poduszkę, aby stłumić niemożliwe już do powstrzymania salwy śmiechu, od którego aż łzy popłynęły jej z oczu.

„Co za aparat!” – pomyślała, wyśmiawszy się już na tyle, że mogła przestać kryć twarz w poduszce i usiąść na łóżku. – „Coś czuję, że nudno to tu nie będzie, oj, nie… aż mnie przepona rozbolała. Ale w sumie to jest sympatyczny chłopak, chociaż ordynus i jaskiniowiec. Już zaczynam go lubić i myślę, że szybko się dogadamy, byle nie wyjeżdżał mi już więcej z takimi propozycjami nie do odrzucenia. Swoją drogą mam wielkie szczęście, że nie jestem blondyną z dużą rufą!

Pokręciła głową z rozbawieniem, poprawiając zgniecioną poduszkę.

„A co do tej stryjenki Ziuty…” – spoważniała i jej wzrok padł niespokojnie na stojący w kącie piec kaflowy. – „Nie, no bez przesady, to są jakieś chore wymysły, nie jestem już przecież dzieckiem, żeby bać się duchów… Duchów nie ma, a jeśli już, to przecież to są tylko biedne dusze, które potrzebują pomocy… albo dobre duszyczki, które opiekują się nami z nieba, tak jak mama mną i Melą… Nie ma się czego bać.”

Znów jednak zrobiło jej się na tyle nieswojo, że po zgaszeniu światła instynktownie owinęła się jak najszczelniej w kołdrę, pilnując, żeby przypadkiem nie wystawić spod niej nogi. W pokoju panowała cisza, zza ściany również nie dobiegał żaden dźwięk, co wskazywało na to, że Kacper chyba rzeczywiście położył się spać. Znużona Iza po zaledwie kilku minutach zasnęła kamiennym snem.