Anabella - Rozdział III (cz. 8) - De te fabula narratur

– Pójdę przodem, będę panu świecić – powiedziała pośpiesznie, kiedy wkraczali na schody. – Niech pan uważa, jakaś dziwna ta barierka, lepiej niech pan się o to nie opiera, bo jeszcze się złamie… Może jakoś panu pomogę? – zapytała, słysząc po jego ciężkim oddechu, że wysiłek taszczenia staruszka zaczyna mu mocno doskwierać.

Nie odpowiedział, w związku z czym uznała, że najlepiej będzie, jeśli ona również nic nie będzie mówić. Po chwili dotarli na pierwsze piętro. Iza omiotła światłem latarki korytarz i zauważyła włącznik; w następnej sekundzie ciepłe światło rozjaśniło wnętrze obskurnej klatki schodowej. Znajdowali się dokładnie przy drzwiach mieszkania numer cztery. Mężczyzna z vana ugiął nogi w kolanach i zestawił na podłogę staruszka, który drżącą dłonią przytrzymał się kurczowo ściany. Iza podbiegła do niego i odstawiwszy niesioną laskę pod ścianę, podtrzymała go z drugiej strony, oddając jednocześnie tamtemu jego klucze, przy których zdążyła już wyłączyć latarkę.

– Okej – mruknął, biorąc je z jej ręki i niedbałym gestem chowając do kieszeni. – Kto by pomyślał, taki niepozorny dziadek, a jednak swoje waży…

Wyprostował się i pomasował się ręką w krzyżu z miną wyrażającą dyskomfort.

– No, na co czekasz, stary frajerze? Otwieramy! – rzucił rozkazująco. – Gdzie masz klucze?

– W której kieszeni? – dodała łagodnie Iza, schylając się do staruszka stojącego teraz w tak przygarbionej pozycji, że był niemal zgięty wpół.

– Nie pamiętam – szepnął. – Poszukaj, Haniu…

Iza wzdrygnęła się lekko, jednak nie widząc innego wyjścia, ostrożnie zabrała się za przeszukiwanie kieszeni jego ortalionowej kurtki. Już w drugiej znalazła duży, długi klucz spięty z drugim, małym i płaskim. Szybki rzut oka na drzwi pod czwórką pozwolił jej na stwierdzenie, że powinny pasować do zamontowanych tam typów zamków. Mężczyzna z vana wyciągnął rękę.

– Pokaż mi to, Haniu – zażądał, a w jego głosie niespodziewanie zabrzmiała wesoła nutka. – Sam zrobię to szybciej, śpieszę się jak diabli…

Iza chętnie oddała mu klucze i nadal podtrzymując staruszka pod ramię, przyglądała się z uwagą, jak wprawnie otwiera jeden po drugim obydwa zamki. Po chwili drzwi ustąpiły, mężczyzna zajrzał do środka i zapalił światło w niewielkim przedpokoju z wysokim sufitem, wyklejonym od góry do dołu jakąś staromodną, pożółkłą tapetą. Następnie oboje z Izą wprowadzili tam starszego pana, po czym mężczyzna zamknął drzwi, zaś Iza w milczeniu usadziła staruszka na stojącym pod ścianą krześle, ustawiając obok jego nieodłączną laskę.

– Trzeba zdjąć kurtkę, proszę pana – oznajmiła mu stanowczo.

Nie czekając na jego reakcję, rozpięła mu zamek błyskawiczny, odwinęła z szyi szalik i ściągnęła z głowy przemoczoną czapkę. Rozejrzawszy się pobieżnie, odłożyła je na znajdującą się w pobliżu komodę z zamiarem umieszczenia ich później na jakimś kaloryferze lub w innym miejscu, gdzie mogłyby obeschnąć z wilgoci. Sama również zdjęła z głowy przemoknięty kaptur i czapkę, a następnie rozpięła kurtkę, gdyż w mieszkaniu było bardzo ciepło.

Mężczyzna z vana odruchowo poszedł w jej ślady i także rozpiął swą czarną skórzaną kurtkę oraz zdjął z głowy czapkę, spod której natychmiast wysypała się niesforna, mocno rozczochrana ciemnoblond czupryna. Iza drgnęła. Przed jej oczami stanął nagle obraz ukwieconej łąki i burzy blond włosów, w których z rozkoszą zatapiała palce…

„Misiu…” – szepnęło coś smutno w jej duszy.

Choć człowiek ten nie był ani trochę podobny do Michała, a w dodatku wyglądał na starszego od niego o co najmniej dziesięć lat, skojarzenie to sprawiło, że serce zabiło jej mocniej i ścisnęło się mimowolnym wzruszeniem.

Mechanicznie, nie myśląc zupełnie nad tym, co robi, zdjęła ze starszego pana wierzchnie okrycie i odwiesiła je na przybity do ściany wieszak przepełniony już innymi ubraniami. Następnie odłożyła swój plecak pod ścianę i sama pośpiesznie zdjęła przemoczoną kurtkę, uznając, że bez niej będzie jej znacznie wygodniej obsługiwać staruszka. Przerzuciwszy kurtkę przez poręcz drugiego krzesła, znów pochyliła się troskliwie nad swym towarzyszem.

(c.d.n.)