Anabella - Rozdział IV (cz. 4) - De te fabula narratur

– Ja to drugie zwaliłam kompletnie – westchnęła Marta, kiedy po skończonych zajęciach wychodziły z uczelni na ulicę. – Mam nadzieję, że w pierwszym lepiej mi poszło i wyciągnę jakoś na tróję… A powiedz mi, Izka, w żeńskim od mou to się dodawało po prostu „e”?

– Nie – odparła rzeczowo Iza. – Żeński jest nieregularny, molle, tak samo jak od fou.

– No i widzisz, ty to masz wszystko w głowie, a ja mogę uczyć się trzy dni non stop i zawsze coś pomieszam – machnęła z rezygnacją ręką Marta. – Za dużo tego było naraz… Lecisz teraz jeszcze do pracy?

– Aha. Jak zawsze w piątek siedzę do wieczora.

– Podziwiam cię – pokiwała głową z uznaniem. – Jak ty to robisz, że w ogóle wyrabiasz się na zakrętach przy takim harmonogramie? Jeszcze jakiegoś kolejnego dziadka na głowę sobie wzięłaś… A do tego ten Kacper! – zaśmiała się. – Musisz opowiedzieć mi w poniedziałek dalszy ciąg, tak się już wkręciłam, że nie mogę doczekać się kolejnych odcinków! W ogóle to powinnaś kiedyś mi go pokazać, tak chociaż z daleka, to musi być niebanalny gość!

– A owszem, niebanalny – zgodziła się Iza. – Jak trafi się jakaś okazja, to ci go przedstawię, może zresztą wpadniesz do mnie na stancję w przyszłym tygodniu? Pouczymy się razem do tego testu z gramery, a potem zjemy sobie kolację z panem Stasiem i z Kacprem i zobaczysz, jaki to jest gangster. Tylko uprzedzam, że na niego trzeba uważać, a ty szczególnie, bo on jest łasy na blondyny! Co prawda woli takie z dużą rufą, więc ty teoretycznie się nie załapujesz, ale i tak lepiej dmuchać na zimne. Zwłaszcza, że on nie jest wybredny, nawet na mnie raz chciał się skusić, chociaż nie jestem w jego typie…

– Oj, Izka, przestań, bo mi przepona strzeli! – zaśmiewała się Marta. – Wariatko… Skąd ty bierzesz takie odlotowe znajomości?

– Nie mam pojęcia, same mi się trafiają – odparła wesoło Iza. – I w dodatku wszystkim tym panom muszę robić kanapki, obiady gotować… znaczy, no niby nie muszę, ale taki już mamy układ z panem Stasiem, że on kupuje większość produktów, a ja coś z tego pichcę i nikt stratny nie jest. Kacper też zawsze się podepnie, a teraz jeszcze ten pan Szczepan mi wyskoczył… No, ale to w sumie żaden kłopot, i tak nudziłabym się w weekend. Marcik, słuchaj, skręcam już tu i lecę do roboty… trzymaj się, miłego weekendu!

Pożegnawszy się z Martą, Iza przyspieszyła kroku, gdyż zbliżała się godzina rozpoczęcia pracy w komisie, a Marciniakowa była przewrażliwiona na punkcie punktualności i nie tolerowała spóźnień.

– No, jest wreszcie – rzuciła ze swojego zasnutego dymem papierosowym kantorka, kiedy dziewczyna, zbiegłszy do komisu po betonowych schodkach, pośpiesznie rozbierała się i odwieszała kurtkę. – I dobrze, bo ja zaraz muszę wyjść. Wracam na dziewiętnastą trzydzieści zamknąć interes, do tej pory wszystko mi tu na poniedziałek przygotuje.

– Tak jest, proszę pani – skinęła głową Iza, zmieniając zimowe buty na wygodne pantofle, które przyniosła sobie do pracy zaraz pierwszego dnia, nauczona doświadczeniem z Korytkowa.

– Papiery z wczoraj zostały do zrobienia – oznajmiła właścicielka, opierając się o futrynę drzwi prowadzących do swojego kantorka i zaciągając się papierosem. – I jeszcze z dzisiaj dwie faktury są.

– Zajmę się tym – obiecała Iza, zerkając z lekkim zaniepokojeniem na spiętrzoną na ladzie stertę dokumentów. – Ale… od wczoraj aż tyle się tego nazbierało?

– A, bo jeszcze jakieś stare wyjęłam, z lipca i sierpnia – machnęła lekceważąco ręką Marciniakowa. – Też trzeba je poopisywać, a potem poukładać datami w klaserze. Rok kalendarzowy się kończy, trzeba to pouzupełniać, żeby porządek był. Zrobi to wieczorem, jak zamknie komis, a jak nie zdąży, to reszta w poniedziałek.

– Dobrze, proszę pani – westchnęła Iza. – To wprawdzie nie powinno być moje zadanie, bo w lipcu jeszcze tu nie pracowałam, ale…

– Nie gada, tylko słucha, co mówię – przerwała jej oschle Marciniakowa, cofając się na chwilę do kantorka, żeby zgasić papierosa w popielniczce, i sięgając po swój płaszcz. – To ja decyduję, jakie kto ma zadanie, a jak będzie mi się stawiać, to po pensji polecę. No! Teraz wychodzę i wracam zamknąć lokal o dziewiętnastej trzydzieści. Jakby Piskorska przyszła o tę bluzkę pytać, to powie jej, że towar będzie dopiero we wtorek. Nic nie poradzę, nie dało się przyśpieszyć.

– Przekażę jej, proszę pani.

– I szybę w drzwiach umyje, bo już obsmarowana, jak nie wiem co… ale to już jak klientów nie będzie. O, właśnie ktoś idzie – dodała ściszonym głosem, widząc w wychodzącym na schody okienku elegancko obute nogi zmierzającej do komisu klientki. – Niech namawia na te nowe swetry, tylko za dużo ich tam nie przecenia, pięć złotych na sztuce maksymalnie…

(c.d.n.)