Anabella - Rozdział IV (cz. 6) - De te fabula narratur

„Przyszła kasa od Melci!” – ucieszyła się Iza, chowając telefon i przyśpieszając kroku. – Zdążyła przed sobotą! Jak tylko dojdę do domu, muszę doładować telefon i natychmiast zadzwonić do niej, żeby podziękować…”

Pożegnawszy się z Marciniakową, która z nieskrywanym zadowoleniem przejrzała klaser z posegregowanymi fakturami i nawet wymamrotała pod nosem jakąś chłodną pochwałę, Iza wracała na stancję z błogim poczuciem, że oto rozpoczyna zasłużony weekend. Kiedy dochodziła już w okolice swojej kamienicy, bankowa aplikacja telefoniczna przysłała jej powiadomienie dźwiękowe o nowym przelewie. Nie zatrzymując się, dziewczyna sprawdziła w telefonie stan konta i z radością znalazła na nim trzysta złotych od Amelii.

„Kochana Mela” – myślała z czułością. – „Na nią zawsze można liczyć. Miała przysłać dwie stówki, a przysłała trzy, z taką górą kasy spokojnie sobie poradzę! Panu Stasiowi zapłacę za stancję po dziesiątym, a teraz…”

Urwała myśl, gdyż za sobą usłyszała głośne, szybko zbliżające się kroki.

– Iza, poczekaj! – rozbrzmiał znajomy, tubalny głos Kacpra, który dobiegł do niej z szerokim uśmiechem na twarzy i zwolnił, dostosowując się do jej tempa. – Ha! Z daleka wiedziałem, że to ty, rozpoznałem cię po włosach i po kurtce… Dopiero zjeżdżasz na chatę?

– Aha – skinęła głową, odwzajemniając mu uśmiech. – Widzę, że ty też.

– Ja tylko na chwilę, przebiorę się, coś zeżrę i zaraz znowu wychodzę – oznajmił jej rzeczowo. – Umówiłem się z taką jedną na mieście…

– Z tą, co wczoraj? – zagadnęła niewinnie Iza.

Kacper zerknął na nią spod oka.

– No, młoda, nie gniewaj się za wczorajsze – odparł nieco skonfundowany. – Z Jolką… czy tam Baśką… nie było gdzie pójść, więc zaprosiłem ją do siebie – tłumaczył. – Tak wyszło, sama rozumiesz… Już stryj rano się o to czepiał, ale ty się chyba na mnie nie obrazisz, co?

– Nie obrażę się – pokręciła głową Iza. – Ale wolałabym…

– Już więcej tak nie zrobię – zapewnił ją szybko Kacper. – Dzisiaj z Marzenką… czy tam Bożenką, już zapomniałem… zostaniemy gdzieś na mieście, coś się wykombinuje, ale do domu już jej nie przyprowadzę, obiecuję.

Iza rzuciła mu poważne spojrzenie.

– No dobrze – skinęła głową. – Trzymam cię za słowo. Ale wiesz co, Kacper? – dodała, przypominając sobie poranne słowa pana Stanisława. – Tak w ogóle to… nie zastanawiałeś się nigdy nad tym, że takie życie kiedyś może się na tobie zemścić?

– Jakie życie? – zdziwił się Kacper.

– No takie… nieuporządkowane – wyjaśniła mu oględnie. – Takie, że raz z Jolką, raz z Baśką, raz z Marzenką…

– Ona chyba jednak ma na imię Bożenka – Kacper pokiwał głową w zamyśleniu. – Kurna, muszę sobie przypomnieć, żebym nie strzelił gafy, bo jeszcze się mała obrazi…

– Sam widzisz, nawet imion dobrze nie pamiętasz – ciągnęła Iza, postanawiając wesprzeć dyskretnie pana Stanisława w temperowaniu niesfornego bratanka. – A to znaczy, że traktujesz te dziewczyny instrumentalnie.

Kacper stanął jak wryty na środku chodnika i wytrzeszczył na nią oczy.

– Że co? – zdumiał się.

– Chodzi mi o to, że kompletnie ci na nich nie zależy – wyjaśniła mu Iza, również zatrzymując się i mierząc go surowym wzrokiem. – Nic do nich nie czujesz, a tylko…

– Jak to nie czuję?! – oburzył się Kacper. – Nie zależy mi?! No co ty, Iza, przecież ja je wszystkie kocham! Nie tylko Baśkę czy Bożenkę, ja w ogóle kocham kobiety, wszystkie jak leci, bez nich to co to by było za życie… Ty tego nie rozumiesz, bo się na tym nie znasz – machnął lekceważąco ręką. – Nie lubisz tego sportu, zimna ryba z ciebie, a szkoda, nie wiesz, co dobre… Czekaj, młoda, no nie gniewaj się! – zreflektował się, podbiegając za Izą, która machnęła z rezygnacją ręką i znów ruszyła do przodu szybkim krokiem. – Sorry, tak mi się wyrwało… no weź, poczekaj!

(c.d.n.)