Anabella - Rozdział IV (cz. 7) - De te fabula narratur

Iza zatrzymała się, popatrzyła na niego i z trudem stłumiła parsknięcie śmiechem na widok jego zmieszanej miny.

– No, nie obraź się na mnie, Iza… ale ty się naprawdę na tym nie znasz – tłumaczył jej pojednawczym tonem. – Tobie jest tak dobrze z tą twoją inwersją… czy konwersją… a ja to co innego. Ja uczuciowy facet jestem, lubię się przytulić do kobiety…

– Ale chyba nie musisz co chwila przytulać się aż tak mocno? – zauważyła Iza. – I to codziennie do innej…

– A co to za różnica? – wzruszył ramionami Kacper. – Jolka, Baśka, Marzenka czy Bożenka… ja je wszystkie uwielbiam! A jak przytulam taką, to mówię ci… jakbym był w niebie… No, ale weź nie mów, Iza… ty nigdy nie miałaś ochoty przytulić się do faceta?

Iza pokiwała powoli głową, a przez jej twarz przebiegł szary cień. W jej uszach znów zaszeleścił żwir, po którym biegła prosto w ukochane ramiona… i wieczorny koncert świerszczy, których cykanie wtórowało słodkim pocałunkom… Na ułamek sekundy odurzył ją korzenny zapach mocnych, męskich perfum…

– Owszem – odparła cicho.

Kacper spoważniał, przyglądając jej się uważnie.

– Czyli masz ochotę? – upewnił się.

– Pewnie, że tak – uśmiechnęła się leciutko. – Nie jestem wcale taka zimna, jak myślisz. Bardzo potrzebuję bliskości drugiej osoby, jak każda kobieta… jak każdy człowiek. Brakuje mi tego zwłaszcza wtedy, gdy jest mi smutno i źle. Ale nie mogłabym tak jak ty…

– Brakuje ci? – podchwycił żywo Kacper. – No to słuchaj, młoda, nie ma sprawy, jakby co, to zawsze możesz przytulić się do mnie! Ja cię bardzo lubię, wiesz o tym… i nie musimy od razu… no, kapujesz – mrugnął do niej znacząco. – Już ci mówiłem…

– Przestań, Kacper – przerwała mu łagodnie Iza, ogarnięta nagłą falą smutku. – Ja nie o tym chciałam mówić, przecież dobrze wiesz, co miałam na myśli. Nie odkręcaj kota ogonem… Powiedz mi… czy ty nigdy jeszcze się nie zakochałeś? Wiesz, tak na poważnie?

– No jak to nigdy?! – żachnął się Kacper. – Co ty opowiadasz, młoda? Przecież ja przez cały czas jestem zakochany!

– Ech! – Iza pokręciła głową, znów machnęła ręką z rezygnacją i ruszyła do przodu.

Dochodzili już do bramy swojej kamienicy. Kacper towarzyszył jej w milczeniu, zerkając na nią od czasu do czasu spod oka.

– Chodziło ci pewnie o takie zakochanie na fula? – podjął oględnie, kiedy wchodzili na klatkę schodową.

– Właśnie – Iza przystanęła i spojrzała na niego wymownie. – Takie na fula i do oporu. Takie, że kochałbyś tylko tę swoją jedną, jedyną dziewczynę i byłbyś jej stuprocentowo wierny, bo inne by dla ciebie nie istniały.

– No… tak to jeszcze nie miałem – przyznał Kacper po krótkiej chwili zastanowienia. – Żeby tak tylko jedną… E, co ty mi tu w ogóle za kity wciskasz, Iza? – ocknął się jakby. – Tak się tylko do jednej kobitki ograniczać? Przecież to by było strasznie nudne! Nie, ja tak nie umiem…

– Aha, widzę – skinęła głową Iza i ruszyła po schodach w górę. – Przypadek nieuleczalny… Ale może tak jest właśnie lepiej? – mruknęła do siebie w przypływie smutnej refleksji. – Taki przynajmniej żyje sobie spokojnie i nie cierpi… Okej, Kacper – dodała głośno – zapomnij o tym, co mówiłam. Nie było tematu.

(c.d.n.)