Anabella - Rozdział IV (cz. 9) - De te fabula narratur

Sąsiadka skinęła lekko głową, podczas gdy Kacper, rzuciwszy jej jeszcze jedno groźne spojrzenie, posłusznie ruszył za Izą na górę. Kiedy w całkowitym milczeniu wchodzili po schodach na drugie piętro, z dołu dobiegały do ich uszu konspiracyjne głosy sąsiadek, a choć nie było słychać słów, łatwo było rozpoznać ich zbulwersowany ton. Iza wyjęła klucze i nieco drżącą dłonią otworzyła drzwi z zamka, po czym oboje weszli do środka i wciąż milcząc, zdjęli kurtki i buty.

– Iza? – rzucił ostrożnie Kacper, widząc, że dziewczyna zamierza udać się prosto do swojego pokoju. – Poczekaj…

Zerknął niespokojnie w stronę otwartych na oścież drzwi pokoju pana Stanisława, podszedł bliżej do Izy i pochylił się nad nią, starając się zajrzeć jej w oczy.

– Możemy chwilę pogadać? – zapytał proszącym tonem.

Iza westchnęła, otworzyła drzwi do swojego pokoju i gestem ręki zaprosiła go do wejścia. Kacper wszedł, zamknął za sobą drzwi i popatrzył na nią zakłopotany; przez kilka dłuższych chwil stali naprzeciw siebie w milczeniu.

– Iza, słuchaj… – zaczął niepewnie chłopak. – Bo wiesz… chciałem ci powiedzieć, że… przepraszam. Ta głupia baba…

– Nie powinieneś tak się do niej zwracać – upomniała go surowo Iza. – To jest starsza pani, nie dość, że kobieta, to jeszcze mogłaby być twoją babcią. A ty jak się do niej dzisiaj odnosiłeś? Zupełnie bez szacunku.

– A bo niby zasługuje na szacunek? – obruszył się Kacper. – Czepia się tylko, wtyka nos w nieswoje sprawy i jeszcze ciebie obraziła…

– Miała prawo pomyśleć to, co pomyślała – zauważyła chłodno Iza.

– No tak, wiem… – zmieszał się znowu. – Teraz to mi głupio, że ci wstydu narobiłem… Naprawdę przepraszam, Iza, nie gniewaj się… to już się więcej nie powtórzy, obiecuję. Bo słuchaj – dodał, schylając się, by ująć ją za rękę. – Ja nie żartowałem z tym, co powiedziałem tej starej czarownicy. Ty jesteś dla mnie naprawdę jak siostra. Krótko się znamy, ale tak cię polubiłem, że nie wiem… I tak sobie myślę, że może to i dobrze, że spławiłaś mnie wtedy na początku, bo to by było takie… no, nie wiem, jak to powiedzieć… takie zwykłe…

– Standardowe – podpowiedziała mu Iza.

– No właśnie – kiwnął głową Kacper, ściskając jej dłoń w swojej. – A tak to co innego. Bo ja to mówię bardzo serio, Iza. Lubię cię jak siostrę i zawsze będę cię bronił jak własnej siostry, żadna stara wiedźma nie będzie ci dokuczać! Teraz to było przeze mnie, wiem… ale to już ostatni raz, zobaczysz. A jak jakiś facet ci podpadnie, to pamiętaj, jedno twoje słowo, a tak mu ryja skuję, że wszystkie planety zobaczy! – obiecał z powagą. – Tylko powiedz, że nie gniewasz się na mnie za wczorajsze i za to, że dzisiaj ta jędza…

– Nie gniewam się – pokręciła głową Iza, wycofując delikatnie dłoń z jego dłoni. – Ale pod warunkiem, że naprawdę obiecasz mi, że to się już więcej nie powtórzy – dodała znacząco.

– Przysięgam! – oznajmił uroczyście Kacper, kładąc rękę na sercu. – Już nigdy nie narobię ci takiego wstydu, noga żadnej Jolki czy Bożenki już tu nie postanie, jakem człowiek honoru!

– Okej, Kacper – uśmiechnęła się smutno Iza. – Trzymam cię za słowo.