Anabella - Rozdział IX (cz. 1) - De te fabula narratur

– Tak, i wyobraź sobie, jak mi szczęka opadła, kiedy go zobaczyłam – relacjonowała Iza, kładąc książki na parapecie pod salą wykładową i sięgając do plecaka po kanapkę. – On też od razu mnie skojarzył, ale przy wszystkich udawał, że się nie znamy. Zresztą fakt, że to w sumie żadna znajomość… O samym zatrudnieniu też rozmawiał ze mną dosyć oficjalnie.

– Ale nic nie nawiązywał do tamtego? – zdziwiła się Marta, podciągając się tyłem na rękach, by usiąść na wysokim parapecie.

– Niewiele – machnęła ręką Iza. – Trochę tylko wypytał o pana Szczepcia, chciał wiedzieć, czy buty mu pasowały i czy go odwiedzam… a reszta to były same formalności. I bardzo słusznie – dodała stanowczo. – Teraz jest moim szefem, jesteśmy w relacji hierarchicznej, do tego jestem nowa w zespole, więc nawet niezręcznie byłoby wracać do tego epizodu. I z mojej strony, i z jego… Ale pomijając już to wszystko, pomyśl tylko, jaki zbieg okoliczności!

– No przyznaję, niebanalny! – parsknęła śmiechem Marta.

– A gdybyś widziała, jak pan Szczepcio się zdziwił! – zaśmiała się Iza, nadgryzając swoją kanapkę. – I ucieszył… Za każdym razem o niego wypytuje i prosi, żeby podziękować mu za te buty. Przesadza trochę, bo ja już raz podziękowałam w jego imieniu i myślę, że to wystarczy.

– A tak ogólnie to jak ci się pracuje? – zagadnęła Marta.

– Bardzo dobrze. W weekend rzeczywiście był ukrop, dokładnie tak, jak mówiła Basia, ale ja nie z takimi rzeczami miałam do czynienia – uśmiechnęła się lekko. – Tyle że jeszcze nie mam wprawy w podawaniu tych zamówień. Raz wylałam kawę, Bogu dzięki, że tylko na podłogę, a nie na klientkę… Na szczęście dziewczyny są fajne i we wszystkim mi pomagają. Zgadałam się zwłaszcza z jedną, Olą, chociaż tylko na tygodniu pracujemy razem, w weekendy jej nie ma, bo studiuje zaocznie. Ale te inne dziewczyny też są w porządku. Ogólnie jestem bardzo zadowolona, tam jest zupełnie inna atmosfera niż u Marciniakowej.

– Wyobrażam sobie – pokiwała głową Marta. – To była jakaś wyjątkowo wredna baba. I tak miałaś szczęście, że Kacper odpowiednio się nią zajął… A właśnie, co u niego? – mrugnęła żartobliwie do Izy. – Nadal zalicza te swoje blondyny z wielką rufą?

– Tuzinami – zapewniła ją z dezaprobatą Iza, dojadając kanapkę. – I to nie tylko blondyny. Mówiłam ci już, że on nie wybrzydza, bierze każdy towar, który wpadnie mu w ręce… Co prawda może nie powinnam tak mówić o tych dziewczynach – zreflektowała się. – Ale chyba same wiedzą, co robią…

– Otóż to – zgodziła się Marta.

– A co do Kacpra… – zamyśliła się na chwilę Iza. – To jest fajny chłopak i trzymamy wielką sztamę, ale powiem ci, że boję się o niego… Mam przeczucie, że jeśli dalej tak będzie żył, to kiedyś w końcu się doigra. Wprawdzie nie wiem, w jaki sposób, ale to się narzuca, życie w takim bagnie nigdy dobrze się nie kończy.

– A przecież całkiem rozgarnięty z niego facet – zauważyła Marta. – Z wyglądu niczego sobie, nawet mówiłaś, że ostatnio przyzwoicie zarabia na tej swojej budowie…

– Dokładnie tak – przyznała Iza. – Ale jest strasznie narwany i nieodpowiedzialny, gada nam bez przerwy o honorze, a te dziewczyny traktuje jak zabawki. I ani trochę się tego nie wstydzi, dla niego to jest tak normalne jak zjedzenie śniadania i umycie zębów. Chociaż dla nich pewnie też… No trudno, nie chcę w to wnikać, to ich sprawa. Powiedz mi lepiej, co z tym twoim Radkiem? Odzywał się do ciebie ostatnio?

– Pewnie – uśmiechnęła się Marta. – Codziennie się odzywa, jak nie telefon, to chociaż sms, wczoraj wysłał mi ich chyba z dziesięć. A w sobotę znowu mamy się spotkać. Idę na miasto z nim i z jeszcze jedną parą… wiesz, to jego najbliższy kolega z dziewczyną – dodała wyjaśniająco, na co Iza skinęła głową. – Idziemy we czwórkę, w sumie szkoda, że ty nie masz chłopaka, bo skoro on bierze kumpla, to ja mogłabym wziąć ciebie… Ale jak masz być sama, to trochę głupio by było.

– No co ty, nawet do głowy by mi nie przyszło, żeby przeszkadzać ci w podrywaniu Radzia! – zaśmiała się Iza. – Zresztą to i tak odpada, przecież ja w soboty pracuję wieczorami…

– Racja – klepnęła się dłonią w czoło Marta. – Zapomniałam.

(c.d.n.)