Anabella - Rozdział IX (cz. 2) - De te fabula narratur

– Zresztą podejrzewam, że prędzej czy później i tak go poznam – ciągnęła wesoło Iza. – Jak to dalej pójdzie w tym tempie, to jeszcze przed feriami przedstawisz mi go jako swojego chłopaka… No żesz, a niech to, cała się upaprałam tym masłem i pasztetem! – przerwała sama sobie, wyrzucając do kosza obok papier po kanapce i oglądając sobie z niezadowoleniem wysmarowane masłem dłonie. – Masz pod ręką jakąś chusteczkę?

– Mam – Marta zeskoczyła z parapetu, wyjęła z kieszeni paczkę chusteczek higienicznych i podała jej jedną. – Trzymaj! I streść się, bo musimy już lecieć na zajęcia.

Iza pokręciła głową, szorując sobie ręce chusteczką.

– Leć na razie sama – westchnęła, widząc, że na dłoniach ma wciąż tłuste plamy. – Ja niestety muszę jeszcze skoczyć do łazienki i umyć ręce mydłem, nie pójdę przecież z takimi tłustymi… Weźmiesz mi plecak do sali?

– Jasne – skinęła głową Marta, przejmując od niej plecak. – Tylko śmigaj piorunem!

Iza szybkim krokiem skierowała się do damskiej toalety, w drzwiach mijając się z grupką rozgadanych studentek, które właśnie stamtąd wychodziły. Na korytarzach pustoszało, wszędzie zaczynały się już zajęcia. Dziewczyna obejrzała się i dostrzegła, że jej grupa nadal stała pod salą, oczekując na prowadzącego.

„Spoko, zdążę” – pomyślała, wchodząc do łazienki. – „Siwucha zawsze się spóźnia, w dwie minuty jakoś doczyszczę sobie te łapy…”

Nie śpiesząc się już zbytnio, podeszła do jednej z umywalek, wycisnęła odrobinę mydła ze ściennego dystrybutora i zabrała się za intensywne szorowanie tłustych dłoni, co było o tyle utrudnione, że z kranu leciała wyłącznie zimna woda. Właśnie kończyła, kiedy z tyłu, za jej plecami, uchyliły się drzwi, ktoś wszedł do łazienki i powoli podszedł do sąsiedniej umywalki. Odruchowo podniosła głowę i ku swemu zaskoczeniu rozpoznała charakterystyczną studentkę z długim warkoczem, która na początku semestru na wykładzie z filozofii pożyczyła jej długopis. Dziewczyna w milczeniu odkręciła wodę i chłodziła sobie nią dłonie.

– Cześć – zagadnęła ją z uśmiechem Iza, zakręcając swój kran i strzepując wodę z rąk. – Pamiętasz mnie?

Dziewczyna jednak nie tylko nie odpowiedziała, ale wręcz w jej wyglądzie i zachowaniu pojawiło się coś niepokojącego. Chwyciła się bowiem kurczowo jedną dłonią umywalki, drugą przykładając sobie do czoła, zachwiała się na nogach, a jej blada jak płótno twarz wydawała się z każdą sekundą blednąć jeszcze bardziej.

– Co się stało? – zapytała z niepokojem Iza, wycierając szybko ręce w papierowy ręcznik. – Źle się czujesz?

Dokładnie w tej chwili dziewczyna zachwiała się jeszcze mocniej i oparłszy się o wykaflowaną na biało ścianę, zaczęła się po niej osuwać, usiłując jednocześnie panicznymi ruchami rąk przytrzymać się umywalki. Nie zastanawiając się ani sekundy, Iza podskoczyła i przytrzymała ją mocno wpół.

– Co się dzieje? Słabo ci? – zapytała z przestrachem, podtrzymując ją ramieniem i usiłując nie dopuścić do tego, by upadła. – Czekaj, wyprowadzę cię stąd… usiądziesz gdzieś sobie.

Powolutku, czując, że dziewczyna jest na granicy utraty przytomności, wyprowadziła ją z łazienki z zamiarem umieszczenia jej na najbliższej ławce. Zauważyła, że cały ich rządek znajdował się po przeciwnej stronie holu, niedaleko schodów, przy wejściu w korytarz, gdzie zajęcia miała zazwyczaj polonistyka. Jednak po przejściu jeszcze kilku kroków na plączących się coraz bardziej nogach dziewczyna straciła nagle przytomność i osunęła się zemdlona na podłogę. Na szczęście była szczupła i drobna, w związku z czym jeszcze szczuplejsza od niej Iza zdołała podtrzymać ją i zamortyzować upadek, chroniąc jej zwłaszcza głowę, którą, ukląkłszy przy niej na podłodze, ostrożnie ułożyła na swoim kolanie.

(c.d.n.)