Anabella - Rozdział IX (cz. 3) - De te fabula narratur

Scena ta natychmiast wywołała reakcję stojącej w głębi przeciwległego korytarza kilkuosobowej grupy studentek, które podbiegły do nich całą chmarą i otoczyły leżącą dziewczynę.

– Lodziu, co się stało?! – pytały z przestrachem.

– Podnieście jej nogi w górę!

– Chyba zemdlała!

– Nie chyba, tylko na pewno! Lodziu?! – jedna z dziewczyn próbowała ocucić zemdloną klepaniem w policzek. – Hej, obudź się!

– Powachlujcie ją czymś!

– Czekajcie, dajcie jej trochę powietrza – rzuciła wysoka dziewczyna o ciemnorudych włosach, która stanowczym gestem odepchnęła koleżanki i przyklękła przy zemdlonej. – Zgłupiałyście? Nie tłoczcie się tak nad nią! Co się stało? – rzuciła do Izy.

– Zemdlała – odparła Iza. – Słabo jej się zrobiło w łazience. Próbowałam ją wyprowadzić, ale nie zdążyłyśmy dojść do ławki…

– Trzeba wezwać pielęgniarkę! – zawołała gorączkowo jedna z koleżanek. – Lecę poprosić, żeby sekretarka zadzwoniła!

Kończąc te słowa, pobiegła w głąb korytarza.

– Ala, zawołaj też chłopaków! – rzuciła za nią rudowłosa. – Trzeba ją przenieść na ławkę!

– Jasne, już ich wołam! – rzuciła tamta i po chwili zniknęła za załomem korytarza.

Po kilkunastu sekundach na miejsce dramatycznej akcji podbiegło dwóch kolegów z mocno przejętymi minami.

– Co się stało? – zapytał jeden z nich, zanim jeszcze dobiegli do tłoczącej się na środku korytarza grupki. – Serio, Lodzia zemdlała?

– Tak, szybko, pomóżcie przenieść ją na ławkę! – zarządziła stanowczym tonem rudowłosa. – Na podłodze zimno jak diabli, jeszcze się przeziębi! A ty, jak już jej trzymasz głowę, to trzymaj, tylko uważaj na warkocz – powiedziała do Izy, która na te słowa podniosła się posłusznie, wciąż przytrzymując ostrożnie głowę zemdlonej.

„Lodzia” – pomyślała, wpatrując się z fascynacją w jej prześliczną twarz o delikatnych rysach. – „Jakie dziwne imię…”

Dwaj studenci schylili się i unieśli koleżankę z podłogi z zamiarem położenia jej na ławce, jednak gdy tylko do niej dotarli, dziewczyna ocknęła się i rozejrzała się wokół błędnym wzrokiem. Iza z rozpędu opadła na ławkę pierwsza i wraz z rudowłosą pomogła chłopakom usadzić na niej Lodzię, która chwyciła ją teraz kurczowo za rękę podobnie panicznym gestem jak w łazience. Iza domyśliła się, że nadal musiało mocno kręcić jej się w głowie.

– Oprzyj się o mnie – powiedziała ciepło. – Będę siedzieć bez ruchu, aż zrobi ci się lepiej.

Dziewczyna posłusznie wsparła głowę na jej ramieniu i podniosła drugą, mocno drżącą dłoń do czoła. Koleżanki i koledzy stłoczyli się wokół ławki.

– Lodziu, lepiej ci? – dopytywała rudowłosa. – Przynieść ci jakiejś wody?

Wciąż blada jak ściana dziewczyna pokręciła tylko głową przecząco i mocniej oparła się na ramieniu Izy, która nie bez sentymentu przypomniała sobie przytrzymującego się jej na ulicy pana Szczepana bez jednego buta.

„Taki chyba mój los” – pomyślała z melancholijnym rozbawieniem. – „Wszyscy opierają się na mnie, jakbym była jakimś osiłkiem albo bohaterem ratującym świat! Zajęcia już się zaczęły, ale trudno, posiedzę tu z nią jako podkładka pod głowę, ile tylko trzeba. Bogu dzięki, że już odzyskała przytomność…”

(c.d.n.)