Anabella - Rozdział IX (cz. 6) - De te fabula narratur

Mężczyzna nadal gładził Lodzię po włosach i szeptał coś do niej, o coś ją pytał, ale kiedy po raz drugi pokręciła bezradnie głową, podniósł oczy na stojących wokół studentów i spośród nich wychwycił wzrokiem rudowłosą Ninę. Iza dopiero teraz zwróciła uwagę, że miał ciemnobrązowe oczy o inteligentnym, przenikliwym spojrzeniu i południowy typ urody, zupełnie odmienny od tego, jaki reprezentowała jego żona.

– Co jej się stało? – zapytał rzeczowo Ninę. – Źle się poczuła na zajęciach?

– Słabo jej się zrobiło w łazience i zemdlała na korytarzu – poinformowała go rudowłosa, wskazując na stojącą skromnie z boku Izę. – Koleżanka na szczęście ją podtrzymała, dzięki temu nie upadła i nie uderzyła się w głowę.

Poważne spojrzenie mężczyzny natychmiast przeniosło się na Izę.

– Dzięki – rzucił do niej krótko.

– Ona już od rana była jakaś niewyraźna – zauważyła stojąca obok Ala. – Blada strasznie, myślałam, że głowa ją boli, bo tak się na zajęciach podpierała ręką…

– Nie macie tu jakiegoś lekarza albo chociaż pielęgniarki? – zapytał mąż Lodzi, znów zwracając się do Niny.

– Właśnie pech, bo pielęgniarki już dzisiaj nie ma – wyjaśniła mu, tym razem wskazując na stojącego obok chłopaka. – Mieliśmy odwieźć ją z Bartkiem taryfą do domu i tak kombinowałam, żeby najpierw zawieźć ją na przebadanie do jakiejś przychodni…

Mężczyzna rzucił przelotnie okiem na Bartka i pokręcił głową.

– Do przychodni? Szkoda czasu, zabieram ją natychmiast do szpitala – oznajmił stanowczo. – Gdzie są jej rzeczy?

– Pod salą, za piętnaście minut mamy wykład… Zaraz wszystko jej przyniosę! – zaoferowała się jedna z koleżanek i biegiem ruszyła w głąb korytarza.

Mężczyzna znów pochylił się z troską nad Lodzią, której głowa spoczywała mu bezwładnie na piersi, i pogładził ją delikatnie po bladym policzku.

– Będziesz mogła wstać, kochanie? Powiedz, perełko… dasz radę iść?

– Spróbuję – odparła cichutko, kiwając głową.

Iza widziała, że wkłada wielki wysiłek w to, by podtrzymywana przez męża podnieść się z ławki i utrzymać na chwiejących się nogach. Koleżanka, która pobiegła po jej rzeczy, wróciła po chwili zdyszana z plecakiem oraz płaszczem zimowym i podała je mężczyźnie.

– Potrzymaj mi jeszcze na chwilę ten plecak, dobrze? – poprosił, biorąc do ręki tylko płaszcz i pomagając Lodzi włożyć go na siebie. – Powolutku, skarbie… no, wkładaj łapkę w rękaw, nie bój się, cały czas tu jestem i mocno cię trzymam…

Zapiął jej wprawnym ruchem zamek błyskawiczny, troskliwym gestem założył jej czapkę na głowę i okręcił szyję szalikiem, a następnie szybko zapiął własny płaszcz i sięgnął po plecak, który posłusznie trzymała w ręce koleżanka. Skinął jej głową w geście uprzejmego podziękowania, zarzucił sobie plecak na jedno ramię, drugim wciąż obejmując i podtrzymując słaniającą się na nogach żonę, po czym powoli poprowadził ją w stronę schodów.

Towarzystwo z wytężoną uwagą obserwowało chybotliwy chód dziewczyny, który załamał się po kilku krokach na tyle, że mąż znów musiał mocno ją podtrzymać, aby nie upadła na podłogę.

– Nic z tego – pokręcił głową, zdjął plecak z ramienia i podał go najbliżej stojącej osobie, którą tym razem okazał się być Bartek. – Trzymajcie mi to.

Chłopak bez wahania wziął od niego plecak, on zaś schylił się i podłożywszy Lodzi jedno ramię pod plecy, a drugie pod kolana, dźwignął ją w górę, po czym z bardzo poważną miną ruszył ku schodom, dając znać Ninie i Bartkowi, żeby zeszli z nim. Następnie zbiegł ostrożnie po schodach, unosząc w ramionach dziewczynę, której długi warkocz kołysał się zwieszony prawie do samej ziemi. Dwoje studentów z plecakiem Lodzi podążyło zaraz za nim. Kiedy wszyscy czworo zniknęli za zakrętem klatki schodowej, pozostałe na holu towarzystwo popatrzyło po sobie z zafrasowanymi minami.

– Biedna Lodzia – pokręciła głową jedna z dziewczyn. – Mam nadzieję, że to nic poważnego.

– Mąż zaraz się nią zajmie – zapewniła ją inna. – Zawiezie ją do szpitala, zrobią jej badania… jak coś będzie, to szybko wykryją i dadzą konkretne leki.

– Ale widziałyście, jaki ekstra facet? – dodała poufnym tonem kolejna. – Nina mówiła, że on jest od Lodzi sporo starszy, ale nie sądziłam, że to taki elegant i przystojniak.

– Ja go skądś kojarzę – powiedział kolega Bartka. – Na bank widziałem już go kiedyś na mieście, tylko nie pamiętam gdzie. Na pewno był luźniej ubrany, ale gębę kojarzę bezbłędnie.

– Przynajmniej wreszcie go sobie obejrzeliśmy, szkoda tylko, że przy takiej przykrej okazji…