Anabella - Rozdział L (cz. 11) - De te fabula narratur

– Szczepek, wyglądasz przebojowo! – zaśmiał się Majk na widok staruszka wystrojonego w nową piżamę i futrzane kapcie, które dostał jako prezenty pod choinkę. – W takim rynsztunku mógłbyś wystąpić nawet na salonach!

– Ale połóż się już, Szczepciu, jesteś bardzo zmęczony – dodała równie rozbawiona Iza, odchylając kołdrę i wskazując panu Szczepanowi, żeby usiadł na łóżku. – No już, leki wzięte, możesz spokojnie kłaść się i spać aż do rana.

– Ale kiedy mnie się wcale nie chce spać, Izulka – zaprotestował staruszek, usiadł jednak posłusznie na łóżku i zsunął z nóg kapcie. – Tak miło się z wami rozmawiało, tak się dzisiaj pośmiałem… długo tego nie zapomnę. A najbardziej tego, jak dałaś nauczkę tej babie! Muszę koniecznie opowiedzieć to pani Jadzi. Co nie, Michasiu? Kto by się spodziewał, że z naszej Izulki wyrośnie taka wojowniczka!

Obaj z Majkiem roześmiali się na wspomnienie szeroko omówionej przy wigilijnym stole sceny sprzed kilku godzin. Iza opowiedziała im bowiem w szczegółach o przygodzie z Marciniakową, wspominając zwłaszcza o Zuzi, która po dwudziestej pierwszej z jej polecenia miała zameldować się w Anabelli w sprawie przyjęcia do pracy na okres okołosylwestrowy. Majk, który tego wieczoru otworzył lokal po raz ostatni przed świętami, przyjął tę wiadomość z pełną życzliwością.

– Oczywiście, że przyjmę ją, Izula – zapewnił ją, rozbawiony opowieścią o nauczce danej Marciniakowej. – Nawet bałbym ci się przeciwstawiać, ostatnio robisz się coraz bardziej niebezpieczna… Wolę nie ryzykować twojej zemsty w razie niewypełnienia polecenia, mimo wszystko życie mi jeszcze miłe!

Wieczerza wigilijna okraszona dwugodzinną pogawędką skończyła się już, oboje z Majkiem posprzątali stół i pomogli panu Szczepanowi przygotować się do spania, pozostało tylko zmywanie naczyń w kuchni. Tymczasem minęła już dwudziesta trzydzieści, należało zatem kończyć wizytę, w szczególności Majk, który musiał zajrzeć do firmy i zostać tam aż do zamknięcia. Iza również powinna już była iść do domu, miała bowiem jeszcze sporo pakowania, a rano musiała wstać wcześnie na pociąg do Radzynia. Pożegnawszy się zatem z panem Szczepanem, którego zostawili ułożonego do snu w salonie, gdzie zgasili światło i lampki na choince, Iza i Majk udali się do przedpokoju, aby po cichutku zebrać się do wyjścia.

– Leć już, szefie – powiedziała półgłosem Iza. – Ty bardziej się śpieszysz, ja zostanę jeszcze kwadransik i pozmywam mu te naczynia. Zwłaszcza że przygotowałeś wszystko za mnie, więc ja teraz przynajmniej odwdzięczę się i posprzątam.

– Okej – skinął głową Majk, nakładając i wiążąc buty, a następnie narzucając na siebie swoją skórzaną kurtkę. – Dzięki, Iza, faktycznie czas się kurczy. Słuchaj… mam tylko do ciebie jeszcze jedną małą prośbę – dodał ciszej.

Iza spojrzała na niego pytająco. Majk sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął stamtąd niewielkiego futrzanego kotka-maskotkę w kolorze białym z różową kokardką na szyi.

– Chciałbym prosić cię o małą przysługę – wyjaśnił, podając jej zabawkę. – Będziesz za tydzień w Bressoux… przekaż ten drobiazg ode mnie dla Tosi, dobrze?

Iza z uśmiechem sięgnęła po maskotkę.

– Jasne! – zapewniła go skwapliwie. – Jaki śliczny kotek! Tosia będzie zachwycona! Oczywiście, że przekażę jej go, nie ma sprawy. Prezent pod choinkę z życzeniami świątecznymi od wujka Majka, tak?

Spojrzała na niego z porozumiewawczym uśmiechem, który jednak szybko znikł jej z twarzy, gdyż Majk nie odwzajemnił go. Po raz kolejny tego wieczoru zrobiło jej się przykro, od początku spotkania wyczuwała bowiem z jego strony dyskretny powiew chłodu i dystansu, którego źródła nie potrafiła odgadnąć. Teraz jednak na myśl przyszło jej, że może właśnie owo wspomnienie Tosi kładło się dziś cieniem na jego nastrój. Wszak samo kupno maskotki i prośba o przekazanie jej dziewczynce mogła być dla niego powodem do smutku… Może myśl o tym, że to ona, Iza, jedzie do Belgii, podczas gdy on nie będzie mógł zobaczyć tej, dla której biło jego serce, budziła w nim naturalny żal do losu? Może nawet odczuwał w tym względzie jakąś zazdrość? Tak, to pewnie było to! To by wyjaśniało ten dystans… W tej sytuacji doprawdy nie powinna mieć mu za złe tego niezbyt dobrego dziś humoru…

– Przekażę – powtórzyła ciszej, sięgając po swoją torebkę, by włożyć do niej maskotkę. – Dam jej to od ciebie, jak tylko przyjadę, obiecuję.

(c.d.n.)