Anabella - Rozdział L (cz. 12) - De te fabula narratur

Nie patrząc na niego, zamknęła torebkę i odłożyła ją na przedpokojową szafkę. Majk w milczeniu obserwował jej gesty, a jego twarz powoli traciła kamienny wyraz, coraz mocniej drgając pod naporem siłą powstrzymywanych emocji.

– Jeszcze raz życzę ci wszystkiego dobrego na święta i z okazji Nowego Roku – podjęła Iza, starając się wrócić na neutralny ton, by nie potęgować zawisłego w powietrzu smutku. – Dziękuję ci za wszystko… za ten urlop i za to, że zajmiesz się Szczepciem w czasie mojej nieobecności… Obiecuję, że po powrocie odrobię to z nawiązką. No, leć już, robi się późno – dodała, zerkając na przedpotopowy zegar zawieszony na ścianie przedpokoju. – Wesołych świąt, szefie.

Milczący wciąż Majk przez cały ten czas wyglądał, jakby wahał się, jak zareagować, jednak ostatnie słowa Izy niespodziewanie stały się kroplą, która przepełniła czarę.

– Chodź tu! – rzucił rozkazująco, podchodząc do niej i stanowczym gestem ogarniając ją ramionami. – Chodź do mnie, niedobry nocny elfie.

Zaskoczona Iza nie tylko poddała się jego gestowi, lecz sama również przytuliła się do niego z mimowolną radością. Jej serce zalała kojąca fala ulgi na myśl, że jednak nie ma do niej żalu i że wszystko jest dobrze, znów tak, jak powinno być… Delikatny zapach wody kolońskiej, którym przesiąknięta była jego koszula pod niezapiętą jeszcze kurtką, przyjemnie podrażnił jej nozdrza.

– Chciałaś mnie wygonić bez prawdziwego pożegnania, tak? – ciągnął z wyrzutem Majk, tuląc ją do siebie tak samo mocno i łapczywie, jak kilka dni wcześniej czynił to w areszcie Kacper. – „Wesołych świąt, szefie” i spadaj na szczaw, frajerze? Bez przytulenia, bez elfikowej energii na całe dwa tygodnie? Okrutna istoto… Miałabyś sumienie tak cynicznie zepsuć mi święta?

Iza milczała, zupełnie nie myśląc o tym, co mówił. Wtuliła się w jego ramiona, przymknęła oczy i z rozkoszą, niczym narkoman, wdychała ów jedyny w swoim rodzaju, oszałamiający jej zmysły zapach… zapach łączący w sobie nutę wody kolońskiej i ciepła męskiego ciała… zapach symbolizujący bliskość drugiego człowieka i poczucie bezpieczeństwa… ten, który ostatnio tak często czuła w marzeniach i snach… zapach Michała! Tak, to przecież z nim zawsze jej się kojarzył! Z nim… z ukochanym… To na jego wspomnienie rozgrzewał jej zmysły, napełniał słodkim drżeniem całe jej ciało… Przy Kacprze nie czuła tego nigdy, bo Kacper nie przywoływał jej na pamięć Michała. W tej roli, w nadzwyczajnym trybie terapii, zawsze występował tylko on… Majk.

– Będzie mi tego strasznie brakowało, Izulka – ciągnął półgłosem, ostrożnie gładząc jej włosy, przez co finezyjnie upięty kok rozluźnił się, a kilka ozdobionych sztucznymi kwiatami wsuwek odczepiło się i bezszelestnie opadło na podłogę. – Nie chciałem robić scen przy Szczepku, bo on też nic z tego nie rozumie… jak wszyscy… Ale teraz nigdzie nie pójdę, dopóki nie złożymy sobie prawdziwych świątecznych życzeń. I dopóki nie pożegnamy się jak ludzie. Będę za tobą tęsknił, wiesz? Będę czekał, aż wrócisz…

Ach, jak dobrze jej było! Jak cudownie! W tle głosu Majka odezwał się tamten głos… ten drugi, ukochany… Będę dzwonił codziennie wieczorem, Izulka. I będę bardzo tęsknił. Czekaj na mnie, skarbie… Słodycz wspomnienia, niezaburzonego tym razem żadnym smutkiem teraźniejszości, ogarnęła Izę jak różowa mgła i uniosła jej duszę w obłoki. Ekscytująco przyjemny zapach i ciepło, jakim emanowała jego pierś, sprawiły, że nagle zaczęło jej się kręcić w głowie… Upojona niczym alkoholem, w tych krótkich ułamkach sekundy szczęśliwa bez granic, zadrżała jak liść osiki na wietrze i bezwiednie osunęła się w jego ramionach, odchylając głowę w tył. Przez chwilę poczuła się, jakby z prędkością światła frunęła do gwiazd…

„Kochany” – szepnął jakiś głos na dnie jej duszy. – „Jedyny…”

Majk odsunął ją od siebie na odległość ramion, w oszołomieniu wpatrując się w jej rozjaśnioną słodyczą twarz z przymkniętymi oczami, okoloną opadającymi w bezładzie włosami z poluzowanego koka. Przez jej rysy, rozluźnione w wyrazie nieziemskiego szczęścia, zdawało się przeświecać wewnętrzne światło… Trwało to jednak tylko kilka sekund, gdyż w następnej chwili Iza ocknęła się, otworzyła oczy i wyprostowała się zmieszana.

– Przepraszam – szepnęła, odwracając wzrok i próbując uwolnić się z jego uścisku. – Wybacz, Majk. Ta terapia jest szalona… Nie wiem, jak to się dzieje, ale znów skojarzyłeś mi się z nim. Przepraszam cię.

(c.d.n.)