Anabella - Rozdział L (cz. 13) - De te fabula narratur

Majk nie pozwolił jej się odsunąć, lecz znów przytulił ją do siebie i pokręcił głową.

– Nie przepraszaj. No co ty, Iza? Terapia to terapia, umawialiśmy się przecież, że w tym trybie można wszystko… Nadal mocno o nim myślisz, prawda? – zapytał ciszej.

Iza przestała stawiać opór i z powrotem, choć tym razem ostrożniej, przytuliła policzek do jego piersi.

– Tak – westchnęła, choć jakiś głos płynący z dna duszy podpowiadał jej odległym echem, że to nie tak, że nie do końca… Stłumiła go jednak, nim zdążył na dobre przeniknąć do jej świadomości. – Staram się odpychać to, jak tylko mogę, ale sam wiesz, że to jest nierówna walka. Jednak te zmory wracają… Do ciebie pewnie dzisiaj też wróciły, prawda?

– Te zaręczyny Miśka nadal są aktualne? – zapytał Majk, nie podejmując jej ostatniej uwagi, jakby w ogóle jej nie usłyszał.

– Chyba tak – odpowiedziała niepewnie. – Melcia nie słyszała nic o zmianie planów, więc ta uroczystość pewnie się odbędzie. Mają zaręczyć się dokładnie o północy. Uciekam przed tym do Bressoux… ale nawet tam, kiedy o północy będę pić szampana, moje myśli pewnie będą przy nim, w Korytkowie. Boję się, że już zawsze noc sylwestrowa i Nowy Rok będą mi się kojarzyć właśnie z tym…

– Nadal tak bardzo ci na nim zależy? – szepnął ledwo dosłyszalnie.

– Tak, oczywiście – pokiwała głową, tłumiąc znów odległy głos swej duszy, który szeptał jej coś, czego za żadne skarby świata nie chciała dopuścić do swojej świadomości. – Po co o to pytasz? Przecież wiesz, że kocham go od zawsze… tak samo jak ty ją…

Majk znieruchomiał i nieco rozluźnił uścisk ramion.

– Tak – mruknął zdawkowo.

– Ja wiem, Majk, że ty masz do mnie trochę żalu – podjęła odważnie Iza, podnosząc na niego oczy. – Nawet jak zaprzeczysz, to ja i tak wiem, że tak jest. O to, że jadę tam, a ty zostajesz tutaj… że zobaczę ich… ją… Trochę dziwnie się z tym czuję, bo w tym kontekście jestem osobą zupełnie z zewnątrz. Nie chciałabym, żebyś gniewał się na mnie o to, że tam będę, i miał do mnie jakiś żal… ale…

– Gniewał się? – powtórzył zaskoczony Majk. – Ja? Na ciebie? O to, że jedziesz do Bressoux?

– No… właśnie tak – szepnęła niepewnie Iza. – Tak sobie pomyślałam…

– Przestań, Iza – pokręcił głową, znowu mocniej przytulając ją do siebie. – Głupoty wygadujesz. O co miałbym się gniewać? Ja właśnie bardzo się cieszę, że tam pojedziesz. Przynajmniej odpoczniesz sobie trochę, rozerwiesz się, zwiedzisz kawałek świata… Słyszałem, że uszczęśliwisz Victora rolą jego towarzyszki na balu noworocznym? – dodał żartobliwie.

– Aha – odparła, nieco uspokojona. – Ja też bardzo się z tego cieszę, bo on genialnie tańczy. Wreszcie raz w życiu będę mogła wytańczyć się po wszystkie czasy i…

Urwała nagle, przypomniawszy sobie poniewczasie to, co Majk mówił jej kiedyś o tańcu, i zamilkła zmieszana. W kontekście Bressoux niezręcznie było wszak wspominać mu o czymś, co dla niego było tak bolesnym symbolem.

„A niech to” – pomyślała z niezadowoleniem. – „Czy ja dzisiaj bez przerwy muszę popełniać jakieś faux pas?”

– Wytańcz się, Izulka – odpowiedział łagodnie Majk. – Zasługujesz na to, żeby raz wreszcie móc pobawić się normalnie, bez ciągłej bieganiny i usługiwania innym. Z jednej strony żałuję, że w Sylwestra nie będzie cię w firmie, ale z drugiej cieszę się, że nie będziesz musiała harować tego wieczoru… i że spędzisz go jak królowa… Tak właśnie powinno być. Jesteś tego warta.

– Dziękuję ci – uśmiechnęła się Iza. – Tak naprawdę to będzie mój pierwszy w życiu prawdziwy bal sylwestrowy.

Majk pokiwał powoli głową.

– Czyli o północy będziesz myśleć o nim? – podjął po chwili w zamyśleniu. – Będziesz tam z Victorem, ale będziesz myśleć o Miśku frajerze i o jego świeżych zaręczynach?

– Tak – szepnęła smutno. – Niestety… Chyba że uda mi się nie myśleć o tym… jakoś zapomnieć. Może napiję się wina, żeby o północy zaszumiało mi w głowie? – zażartowała, podnosząc na niego wzrok. – Już raz sprawdziłam skuteczność tej metody, reset jest totalny, a to by mnie bardzo urządzało… Brandy już nie ruszę – zapewniła go z niesmakiem – ale mogłabym spróbować znieczulić się dobrym winem.

(c.d.n.)