Anabella - Rozdział L (cz. 14) - De te fabula narratur

– Racja – przyznał cichym, poważnym głosem Majk. – Ale proszę cię, elfiku… nie rób tego beze mnie. Jeśli miałabyś się upić, to chciałbym wtedy być przy tobie. Wydzieliłbym ci odpowiednią, nieszkodliwą dawkę, a potem pilnowałbym cię jak pies i pomagał ci leczyć kaca.

– W trybie terapii? – uśmiechnęła się.

– Wszystko jedno – odwzajemnił jej leciutko uśmiech. – Może być w trybie terapii. Powiedz mi coś jeszcze, Iza… Uporasz się z myśleniem o Miśku w godzinę po północy?

– To znaczy? – spojrzała na niego zdziwiona.

– Chodzi mi o to, czy przez godzinę od toastu noworocznego zdążysz już namyśleć się o nim na tyle, żeby o pierwszej w nocy przypomnieć sobie o kimś innym – wyjaśnił jej spokojnie.

– O kimś innym? – powtórzyła niepewnie. – Czyli o kim?

– O mnie.

– Ach… o tobie! – szepnęła z uśmiechem. – Rozumiem! Chcesz, żebyśmy telepatycznie połączyli się myślami o godzinie pierwszej w Nowy Rok?

– Właśnie tak – skinął głową Majk. – Złożymy sobie wtedy telepatyczne życzenia noworoczne. Zadzwoniłbym do ciebie, ale na balu i tak nie usłyszysz… zresztą nie będę ci przeszkadzał. Wystarczy mi, jeśli będę wiedział, że o tej godzinie przez minutę pomyślisz o mnie. Obiecasz mi to?

Iza pokiwała głową twierdząco.

– Obiecuję, Michasiu – zapewniła go skwapliwie. – Nie tylko pomyślę, ale też prześlę ci tą drogą życzenia i energię na cały Nowy Rok.

– Okej – uśmiechnął się. – Będę na to bardzo niecierpliwie czekał. Mój ty mały elfie… – zniżył głos, w którym zabrzmiała dziwnie tkliwa nutka. – Proszę cię, uważaj tam na siebie… na tych wszystkich lotniskach i w ogóle… Dbaj o siebie i wracaj do nas jak najszybciej. Wyślesz mi małego smsa, że szczęśliwie dojechałaś?

– Jasne – zapewniła go Iza, w głębi serca poruszona tą troską. – Wyślę ci, jak tylko dojadę do Bressoux. Nawet jeśli to będzie w środku nocy – tu spojrzała odruchowo na zegar i na jej twarzy pojawił się wyraz niepokoju. – Ojej, ależ ten czas leci! Zobacz, już za dziesięć… Musimy się zbierać. Zwłaszcza ty powinieneś już iść.

– Idę – westchnął z żalem Majk. – Idę już, Izulka. Jeszcze tylko jedno ostatnie przytulenie… proszę.

Pan Szczepan, który, choć leżał już w łóżku, nie był jeszcze zanadto śpiący, z ciekawością nasłuchiwał dobiegających zza drzwi pokoju przyciszonych głosów. Nie rozumiejąc ich, a słysząc tylko ich odległy szmer, po kilku minutach podniósł się zaintrygowany, usiadł na łóżku i wsunąwszy stopy w swoje nowe futrzane kapcie, cichutko zakradł się do uchylonych drzwi, przez które jasną smugą padało światło z przedpokoju. W ich szparze ujrzał stojącą na środku wąskiego pomieszczenia parę, tak ściśle przytuloną, że wzburzone teraz i na wpół już rozpuszczone ciemne włosy Izy mieszały się w jedno z efektownie rozczochraną ciemnoblond czupryną Majka. Pan Szczepan uśmiechnął się do siebie z satysfakcją i powoli pokiwał głową.

– Moje dzieci – szepnął do siebie wzruszony. – Niech wam Pan Bóg błogosławi…

Cofnąwszy się nieco głębiej w cień, by mieć pewność, że młodzi go nie dostrzegą, obserwował, jak oboje żegnają się, wymieniając jakieś ostatnie uwagi, jak Majk zapina sobie kurtkę pod szyją i zakłada podaną mu przez Izę czapkę, a następnie wychodzi z mieszkania, dziewczyna zaś pośpiesznie udaje się do kuchni. W tym jednak momencie, nim staruszek zdążył się wycofać, jego oczom ukazał się krótki epilog tej sceny. Drzwi wejściowe uchyliły się bezszelestnie i ciemna sylwetka Majka na powrót wsunęła się do środka. Mężczyzna rozejrzał się ostrożnie, a następnie schylił się i podniósł z podłogi przedpokoju jakiś mały przedmiot, który z daleka wyglądał jak jeden z owych białych kwiatów, jakie Iza miała dziś we włosach. Schowawszy szybkim gestem swą zdobycz do kieszeni, jeszcze raz zerknął kontrolnie na wejście do kuchni, z której dobiegał teraz szum wody i szczęk zmywanych talerzy, po czym cichutko wycofał się na klatkę schodową, tym razem definitywnie zamykając za sobą drzwi.