Anabella - Rozdział L (cz. 2) - De te fabula narratur

Wzdrygnęła się na widok znajomych betonowych schodków prowadzących w dół do sutereny, gdzie znajdował się komis Marciniakowej, i instynktownie przyśpieszyła kroku, by minąć go jak najprędzej. Jednak dokładnie w tym samym momencie drzwi komisu otworzyły się, a następnie zatrzasnęły gwałtownie i po schodkach, potykając się i głośno szlochając, wbiegła na górę skulona postać młodej dziewczyny w szarej podniszczonej kurtce. Iza przystanęła w zaalarmowaniu, uderzona jak obuchem osobistym, przykrym déjà vu.

Dziewczyna wybiegła na chodnik cała zapłakana, bez czapki, z rozsypanymi na ramionach półdługimi blond włosami, całą dłonią ocierając sobie z twarzy łzy. Widok ten był tak smutny i przejmujący, a myśl o tym, że Marciniakowa zapewne oszukała i wykorzystała kolejną naiwną osobę, tak bulwersująca, że Iza aż zagotowała się w środku z oburzenia. Momentalnie przed oczami stanęła jej niemal identyczna scena sprzed roku, kiedy to ona sama była nieszczęsną bohaterką podobnego dramatu, a w sercu jak żywe odezwało się wspomnienie ówczesnej rozpaczy i palącego poczucia upokorzenia.

„A to łajdaczka!” – pomyślała z pasją pod adresem Marciniakowej, odruchowo rzucając się za dziewczyną. – „Znowu kogoś okantowała! Nic się nie zmieniła, dalej żeruje na ludzkiej krwawicy! Biedna mała…”

– Poczekaj! – zawołała, biegnąc za uciekającą w głąb ulicy dziewczyną. – Słyszysz?! Stój!

Dziewczyna zatrzymała się i odwróciła się zaskoczona, jakby nie dowierzając, że słowa te adresowane są do niej. Pozwoliło to Izie szybko ją dogonić. Natychmiast zwróciła uwagę na to, że była to bardzo młoda osoba, z wyglądu nastolatka, której zapłakana buzia o jeszcze na wpół dziecięcych rysach tym bardziej budziła współczucie.

– Co się stało? – zapytała łagodnie, przytrzymując ją za ramię. – Dlaczego płaczesz?

Dziewczyna otworzyła usta, lecz w tej samej chwili, najwidoczniej rozżalona tym pytaniem, wybuchła jeszcze bardziej niepohamowanym płaczem, a jedyną jej odpowiedzią był gest dłoni, którą podniosła nieco, by pokazać Izie ściskany w niej niewielki zwitek banknotów. Gest ten, który dla kogoś innego byłby całkiem niezrozumiały, Izie ostatecznie potwierdził i tak oczywiste domysły.

– Oszukała cię ta jędza, tak? – podjęła współczującym tonem. – Pewnie wstrzymała ci połowę wypłaty za cały miesiąc pracy?

Dziewczyna podniosła na nią pełne łez oczy, w których odmalowało się zdumienie.

– Skąd… skąd pani to wie? – chlipnęła. – Tak…

– Wiem, bo kiedyś sama miałam z nią do czynienia – wyjaśniła jej Iza, czując narastającą w duszy wściekłość na Marciniakową. – Mnie też oszukała w taki sam sposób. No dobra, mów. Na ile cię nacięła?

– Na sześćset złotych – odpowiedziała złamanym głosem dziewczyna. – A miałam zarobić tysiąc dwieście. Harowałam na cały etat, nawet więcej niż trzeba… dała mi połowę – znów pokazała jej drżącą, zmarzniętą dłoń zaciśniętą na zwitku kilku stuzłotowych banknotów. – A ja tak się cieszyłam, że w domu będzie trochę pieniędzy na święta… Mama już zakupy zaplanowała… i potrawy… – głos załamał jej się jeszcze bardziej i po zaczerwienionych od płaczu i mrozu policzkach spłynął kolejny potok łez. – A teraz to już nic z tego nie będzie, prawie wszystko trzeba będzie oddać… Bo my mamy bardzo duże długi, proszę pani – dodała z bólem. – Czterysta pięćdziesiąt złotych mama musi jutro oddać pani ze spożywczaka, inaczej już nam więcej nic nie dadzą na kreskę… pięćdziesiąt za gaz… I na święta aż do końca roku zostanie tylko stówka… dla mnie, dla mamy i siostry… cała renta mamy już poszła… a tylko ja mam pracę…

Iza słuchała w milczeniu, w środku aż gotując się z oburzenia wobec krzywdy wyrządzonej nieszczęsnej dziewczynie, która, jak wskazywało tych kilka urywanych zdań, była w znacznie trudniejszej sytuacji niż ona sama rok temu. Przy ostatnich słowach dziewczyny w jej sercu przebrała się miara.

– Nie, ty już nie masz tej pracy – zapewniła ją stanowczym tonem.

Dziewczyna spojrzała na nią z przestrachem.

– Jak to? – wyszeptała.

– Nie masz już tej pracy – powtórzyła twardo Iza, sięgając do kieszeni kurtki dziewczyny, z której, jak zauważyła, zwisała jej czapka. Troskliwym ruchem nałożyła jej ją na głowę. – Za to będziesz mieć inną, lepszą. No, zakładaj mi tę czapkę, bo się przeziębisz… Jak masz na imię?

– Zuzanna – szepnęła oszołomiona dziewczyna.

– Dobra, Zuziu, zaraz to załatwimy – podjęła zaciętym tonem, pociągając ją za rękę w stronę komisu. – Chodź ze mną.

(c.d.n.)