Anabella - Rozdział L (cz. 5) - De te fabula narratur

Drżąca i znów bliska płaczu dziewczyna, ściskając w dłoni podwójny zwitek banknotów, posłusznie podeszła do drzwi i wysunęła się przez nie na schody. Iza podążyła za nią, stanowczym gestem zamykając za sobą drzwi i jedynie siłą woli powstrzymując się, by nimi nie trzasnąć. Po chwili obie znów znalazły się na ośnieżonym chodniku. Zmrok zapadł już prawie zupełnie, ulice oświetlone były ciepłym blaskiem sodowych latarni i zaczynał prószyć lekki śnieżek. Fala zimnego powietrza otrzeźwiła Izę, która szybko opanowała buzujące emocje i z zaniepokojeniem zerknęła na zegarek. Było dwadzieścia po szesnastej, podczas gdy na osiemnastą była umówiona u pana Szczepana, a jeszcze zamierzała się przebrać…

Tymczasem Zuzia, ze łzami w oczach i postawą pełną respektu, dała jej znak, że chce coś powiedzieć.

– No już – uśmiechnęła się do niej Iza, zatrzymując się na środku chodnika obok skrzyżowania. – Było trochę nerwów i krzyku, ale sprawa załatwiona.

– Dziękuję – wyszeptała z wdzięcznością dziewczyna. – Bardzo dziękuję, proszę pani… Nie wiem, jak ja się pani odwdzięczę…

– Odwdzięczysz się jeszcze – zapewniła ją Iza, która po udanej interwencji u Marciniakowej już całkowicie odzyskała dobry humor. – No, nie maż się, Zuzka, tylko naciągaj czapkę na uszy i biegnij do domu, bo mama i siostra czekają na kasę, nie? – mrugnęła do niej wesoło. – Trzeba zabrać się za świąteczne zakupy!

– Bardzo, bardzo pani dziękuję – powtarzała Zuzia, patrząc na nią nieśmiało. – Taka pomoc… jakby mi pani z nieba spadła… Już nie mam pracy, ale wcale tego nie żałuję. Miała pani rację… dla tej baby nie warto pracować… Dziękuję, że mnie pani od niej uwolniła.

– Uwolniłam cię, bo mam w tym własny interes – odparła z powagą Iza, sięgając do plecaka i wyciągając z niego etui z dokumentami. – No, jak myślisz? Pozbawiłam cię pracy, więc teraz chyba sama muszę cię zatrudnić, prawda?

– Jak to? – wyszeptała zdumiona Zuzia.

– Podarłam twoją umowę, więc to chyba oczywiste, że w zamian muszę dać ci drugą – wyjaśniła jej spokojnie Iza. – I dostaniesz o wiele lepszą. Proszę, trzymaj to… Tu jest adres firmy, w której będziesz pracować, i mój telefon.

Mówiąc to, podała jej wizytówkę, jedną z pakietu, który przed miesiącem zamówił dla niej Majk. Widniały na niej jej dane zawodowe: Izabella Wodnicka, Zastępca szefa, Klubo-restauracja „Anabella”, Zamkowa 6/1A, Lublin oraz numer telefonu i adres mailowy. Dziewczyna patrzyła na to zaskoczona.

– Będziesz pracować u nas w restauracji – ciągnęła rzeczowo Iza. – Nie wiem jeszcze, co potrafisz, ale przeszkolimy cię i znajdziemy dla ciebie jakieś zajęcie. Teraz mamy niedobór rąk do pracy, jedna osoba zwolniła się, dwie kolejne idą na urlop, ja też jutro wyjeżdżam i wracam dopiero po Nowym Roku, więc akurat świetnie się składa. Dzisiaj jest ostatni dzień, kiedy pracujemy przed świętami, ale od dwudziestego ósmego, a zwłaszcza w noc sylwestrową, szef będzie bardzo potrzebował ludzi. O warunkach pogadasz z nim osobiście – poinstruowała ją, zdejmując rękawiczkę i sięgając do kieszeni plecaka po długopis. – Przyjdziesz dzisiaj pod ten adres… najlepiej po dwudziestej pierwszej, dobrze? Wtedy szef już powinien być na miejscu. Przyjdziesz, pokażesz mu tę wizytówkę i powołasz się na mnie… Czekaj, daj mi to jeszcze na chwilę.

Wyjęła z dłoni Zuzi wizytówkę i na jej odwrocie nabazgrała kilkanaście słów, walcząc z mrozem, który wyziębiał jej dłoń: Proszę o zatrudnienie Zuzanny na okres próbny – na moją odpowiedzialność i na warunkach ustalonych przez szefa. Izabella. Następnie oddała wizytówkę dziewczynie, która aż zaniemówiła z wrażenia, i szybko naciągnęła z powrotem rękawiczkę.

(c.d.n.)