Anabella - Rozdział L (cz. 6) - De te fabula narratur

– Ależ mróz! – pokręciła głową. – I nawet śnieg zaczyna padać… Będzie prawdziwe Boże Narodzenie! Słuchaj, Zuzieńko, śpieszę się straszliwie, mam dzisiaj jeszcze jedno ważne spotkanie… Zrób tak, jak mówię, okej? Mnie już dzisiaj nie będzie w pracy, ale ta wizytówka wystarczy. Powiesz szefowi, że po świętach chcesz podjąć pracę na dowolnym stanowisku, a on już cię pokieruje… Czekaj, powiedz mi jeszcze jedno. Ile ty masz lat?

– Osiemnaście i dwa miesiące – odparła grzecznie dziewczyna, patrząc na nią jak na zjawisko nie z tej ziemi. – Właśnie niedawno skończyłam…

– Czyli jesteś pełnoletnia – stwierdziła z zadowoleniem Iza. – Znakomicie. Chociaż powiem ci, że wyglądasz na jakieś piętnaście albo szesnaście… Nie chodzisz do żadnej szkoły?

– Nie – szepnęła dziewczyna, jakby z zawstydzeniem. – Po podstawówce skończyłam tylko kurs krawiecki i od razu musiałam pójść do pracy, żeby chociaż trochę pomóc mamie…

– Rozumiem – odparła ciepło Iza, odnajdując w jej słowach kawałek własnej historii. – No dobrze, porozmawiamy sobie jeszcze o tym wszystkim innym razem. A dzisiaj zrób tak, jak ci powiedziałam. Jeśli sprawdzisz się, zatrudnimy cię na stałe, a wtedy zarobisz dwa razy więcej niż u tej wrednej jędzy – ruchem głowy wskazała w głąb ulicy, gdzie mieścił się komis Marciniakowej. – A teraz śmigaj do domu! – dodała wesoło. – No już, bo zaraz mi się tu przeziębisz! Musicie zabrać się z mamą i siostrą za przygotowywanie świąt!

Zuzia patrzyła na nią z miną wyrażającą głębokie wzruszenie i wdzięczność, a jednocześnie wielki respekt przemieszany z odrobiną niedowierzania.

– Dziękuję – wyszeptała, ściskając w czerwonych już od mrozu dłoniach pieniądze i wizytówkę od Izy. – Pani jest taka dobra… jak dobra wróżka. Albo jak anioł z nieba.

– Aha, jasne! – roześmiała się Iza. – Widziałaś kiedyś anioła, który drze umowę na strzępy?

Zuzia również parsknęła śmiechem i pokręciła głową.

– Nie widziałam – przyznała. – Nigdy wcześniej nie widziałam, a nawet nie wierzyłam w anioły. Dopiero dzisiaj…

– Leć do domu, mała! – przerwała jej z rozbawieniem Iza. – I pamiętaj, dwudziesta pierwsza w Anabelli! Zamkowa sześć, lokal w podziemiu. Pytaj o szefa i powołaj się na mnie. Trzymaj się, wszystkiego dobrego i wesołych świąt!

Po czym, uścisnąwszy serdecznie zmarzniętą dłoń, w której dziewczyna kurczowo trzymała wizytówkę, odwróciła się i lekkim krokiem odeszła w stronę nieodległej już kamienicy pana Stanisława. Zuzia patrzyła za nią w milczeniu, a jej spłakana, zaczerwieniona od mrozu i płaczu twarz rozjaśniała się powoli jak dotknięta ciepłym promieniem słońca.

– Wesołych świąt – wyszeptała, nie spuszczając oczu z oddalającej się zgrabnej sylwetki swej dobrodziejki odzianej w długi brązowy płaszcz z wielbłądziej wełny. – Mama miała rację. Anioły naprawdę istnieją…