Anabella – Rozdział LI (cz. 10) - De te fabula narratur

– Izunia, to jest prześliczne, ale przecież ty się strasznie wykosztowałaś na ten prezent – pokręciła głową Amelia, z zachwytem oglądając złotą biżuterię, którą pod choinkę podarowała jej Iza. – No zobacz, Robciu, przecież to jest czyste złoto, musiało kosztować majątek!

– Nie ma takiego majątku, który nie byłby warty ciebie, Melciu – uśmiechnęła się Iza, zajęta zbieraniem naczyń ze stołu po zakończonej wieczerzy wigilijnej. – Bardzo się cieszę, że ci się podoba, to jest najważniejsze.

– Może założysz te błyskotki, co, Mel? – zaproponował Robert. – Zobaczymy, jak w tym wyglądasz i zrobimy ci zdjęcie w królewskim rynsztunku.

Amelia ze śmiechem przystała na ten pomysł i przy pomocy męża oraz siostry założyła na siebie cały komplet złotej biżuterii, pozując następnie do sesji zdjęciowej, którą spontanicznie urządził dla niej Robert. Iza z radością przypatrywała się rozpromienionej, choć bledszej niż zwykle twarzy siostry, która w istocie w swej świątecznej odsłonie wyglądała dziś urzekająco.

– Ale super zdjęcia! – zachwycał się Robert, oglądając fotki na ekranie aparatu, a następnie podając go Izie. – Zobacz, mała, jaką masz piękną siostrę!

– Wiem o tym doskonale – zapewniła go wesoło Iza, przeglądając zdjęcia. – Ale tu naprawdę wyszłaś przecudownie, Melu. Wiesz co, Robciu? Powinieneś wywołać to na papierze i włożyć do albumu na pamiątkę dla przyszłych pokoleń. O, na przykład to… i to! Te dwa są najładniejsze!

– A właśnie! – podchwyciła żywo Amelia. – Dobrze, że mi przypomniałaś, Iza! Miałam ci coś pokazać i byłabym zapomniała… Robik, gdzie położyłeś te albumy z piwnicy?

Robert w odpowiedzi schylił się do dolnej szuflady wielkiego regału, który od lat meblował ich korytkowski salon, wyciągnął stamtąd dwa stare albumy oprawione w szare, wypłowiałe już płótno i bez słowa podał je Izie. Dziewczyna wzięła je z jego rąk i zaciekawiona usiadła z nimi na kanapie.

– Co to za zdjęcia, Melu? – zdziwiła się, kiedy, otworzywszy jeden z nich, na pierwszej stronie napotkała niewyraźne, pożółkłe fotografie wykonane w czerni i bieli. – Jakieś starocie… Skąd to wytrzasnęliście?

– Robik porządkował na święta piwnicę – wyjaśniła jej Amelia. – Zrobił to tak solidnie, że ogarnął nawet te rupiecie w kącie, za które nigdy nie chciało nam się zabrać, pamiętasz. No i znalazł tam te albumy. Jak myślisz, czyje to zdjęcia?

– Kogoś z naszej rodziny? – zapytała niepewnie Iza, przyglądając się twarzom nieznajomych ludzi uwiecznionych na kolejnych fotografiach. – Nikogo tu nie kojarzę, to są jakieś bardzo stare zdjęcia…

– To są zdjęcia naszej babci i dziadka od strony taty – oznajmiła jej Amelia. – Przerzuć jeszcze parę stron, tam jest ich zdjęcie ślubne. Widzisz? To babcia i dziadek Wodniccy. Anastazja i Tomasz.

Iza z zaciekawieniem patrzyła na zdjęcia przodków, których dotąd nie znała z wyglądu, a których nazwiska pamiętała jedynie jak przez mgłę z nagrobka na cmentarzu w Małowoli, dokąd w dzieciństwie kilka razy zabrał swe córki ojciec. Ponieważ jednak po jego śmierci kontakty matki z rodziną męża urwały się, Amelia i Iza również ich nie podtrzymywały, a samo istnienie babci i dziadka, którzy umarli jeszcze przed narodzinami starszej z sióstr, traktowały bardziej jak rodzaj legendy niż udokumentowaną rodzinną przeszłość.

– Tam dalej masz zdjęcia ich pierwszego syna, Jasia – ciągnęła Amelia, podchodząc i siadając obok niej, aby wygodniej komentować zdjęcia. – Umarł młodo na jakąś chorobę… nie wiem dokładnie na co, wyczytałam to tylko na odwrocie któregoś z tych zdjęć. A jeszcze dalej są zdjęcia taty, jak był niemowlakiem i malutkim dzieckiem.

– Ach! – zainteresowała się żywo Iza, niecierpliwie przewracając strony albumu. – Serio? Który to jest tata?

– Czekaj… nie, jeszcze dalej – pokręciła głową Amelia. – To jest ciągle Jaś. Tata urodził się dziewięć lat po nim… O, zobacz! Tu jest jego pierwsze zdjęcie. Z chrztu.

Fotografia przedstawiała ubrane na biało niemowlę przytrzymywane przez matkę ze stojącym za jej plecami ojcem. Iza, która dotąd nie widziała jeszcze ani jednego wizerunku ojca z lat dziecięcych, z głębokim wzruszeniem wpatrywała się w owo leciwe zdjęcie chrzcielne, a potem w kolejne fotografie dokumentujące dalsze etapy rozwoju chłopca.

(c.d.n.)