Anabella - Rozdział LI (cz. 2) - De te fabula narratur

– A Melcia nie mogła przyjechać? – zagadnęła Iza, kiedy po przywitaniu się z Robertem oboje ruszyli w stronę parkingu. – Pewnie ma dużo pracy w domu?

Niosący obie jej walizki Robert pokręcił głową.

– Nie, Iza – odparł. – Praca nie ma znaczenia. Mela bardzo chciała po ciebie przyjechać, ale dzisiaj od rana źle się czuje, więc nie pozwoliłem jej wychodzić z łóżka. Mam nadzieję, że jak wrócimy, będzie już dużo lepiej.

– Mela źle się czuje? – powtórzyła z niepokojem Iza. – A co jej jest, Robciu? Nic mi nie mówiła przez telefon… Jakieś nagłe przeziębienie?

– Nie, po prostu niedyspozycja – wyjaśnił jej uspokajająco Robert. – Spokojnie, to minie. Ależ ty dzisiaj tych bagaży nazwoziłaś! – dodał wesoło, pakując walizki do bagażnika samochodu. – I jaka ładna, nowa walizka! Światowa dama robi się z naszej siostrzyczki!

Jednak jego żartobliwy ton tylko częściowo odgonił niepokój, jaki ogarnął Izę w związku ze złym samopoczuciem Amelii. Od kilku lat, a ściślej od czasu, kiedy ich matka pewnego dnia również zaczęła „źle się czuć”, obie siostry, choć żadna z nich nie wypowiadała tego na głos, wykazywały wobec siebie nawzajem dyskretną obawę o stan zdrowia. Dlatego całą drogę ze stacji kolejowej do Korytkowa Iza przebyła z nieprzyjemnie ściśniętym sercem, mimo że ze szwagrem starała się rozmawiać jak najbardziej beztrosko.

Na szczęście Amelia, choć blada i wyraźnie osłabiona, osobiście otworzyła im drzwi i z radością uścisnęła Izę, zapewniając ją, że czuje się już dużo lepiej, a widok ukochanej siostry poprawia to samopoczucie o kolejne dwieście procent.

– Usiądź, Melu, ja sam zrobię herbaty – zadeklarował się Robert, usadzając Amelię w fotelu i troskliwie okrywając ją puszystym białym kocem. – A ty, Iza, leć się rozpakować, wstaw sobie te kwiatki do wazonu i wracaj do nas. Mela upiekła wczoraj super ciasteczka na twój przyjazd, zaraz podam je do herbaty. Obiad dopiero za trzy godziny, teraz zjemy sobie drugie śniadanko na słodko!

Po kilkunastu minutach, w trakcie których Iza nie tylko wstawiła kwiaty do wody i przebrała się, ale nawet zdążyła pomóc Robertowi w nakrywaniu stołu w salonie, wszyscy troje usiedli nad filiżankami z gorącą herbatą i talerzem z kruchymi ciasteczkami, przy czym Amelia pozostała w swoim fotelu, który mąż przysunął jej do stołu.

– Już ci lepiej, Melciu? – zapytała z troską Iza, podając jej dymiącą filiżankę. – Przedwczoraj nic mi nie mówiłaś, jak dzwoniłam, więc chyba dopiero teraz tak źle się poczułaś?

Robert i Amelia wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

– Nie, Izunia – odparła z bladym uśmiechem Amelia. – To już trwa kilka tygodni, ale nie chciałam ci tego mówić przez telefon… No, nie stresuj się, kochana! – dodała wesołym tonem na widok pobladłej na nowo z niepokoju twarzy siostry. – To nie jest zła wiadomość, tylko właśnie dobra! Spodziewamy się dziecka.

– Ach! – szepnęła zdumiona Iza, czując, jak serce jej zalewa fala ulgi i radości.

– Tak jest – potwierdził z dumą Robert. – Czekaliśmy z niecierpliwością na twój przyjazd, żeby ogłosić ci to osobiście. Dlatego w samochodzie trzymałem język za zębami, chociaż ledwo dałem radę, bo widziałem, jak się zmartwiłaś. Jak widzisz, Mela dosyć ciężko znosi początki, ale lekarz zapewnia, że wszystko jest w porządku, a te mdłości niedługo powinny ustąpić.

(c.d.n.)