Anabella – Rozdział LI (cz. 3) - De te fabula narratur

Iza, która słuchała go z zapartym z wrażenia tchem, wreszcie nieco ochłonęła i z radością zerwała się z krzesła.

– Moi kochani! – zawołała serdecznie, podbiegając do Amelii i schylając się, by ją ucałować, a potem do Roberta, aby go uściskać. – Tak się cieszę! I tak wam gratuluję! Czekałam na tę wiadomość od dawna, chociaż ostatnio już trochę zwątpiłam… a nie chciałam was o to pytać, bo to taki delikatny temat… Ale teraz? Co za nowina! Nareszcie!

– Nareszcie – przyznała rozpromieniona Amelia. – Długo czekaliśmy, ale wreszcie się doczekaliśmy. A to, że nie pytałaś o nic, nie naciskałaś, nie sugerowałaś na każdym kroku… ja jestem ci za to bardzo wdzięczna, Izunia, bo w takiej sytuacji naciskanie i dopytywanie naprawdę nie jest dobrym pomysłem. My też nie dopytujemy i nie naciskamy ciebie w wiadomej sprawie – uśmiechnęła się do niej znacząco. – Czekamy tylko na chwilę, kiedy przyjedziesz do nas już nie sama… no wiesz.

– Tak, wiem – pokiwała głową Iza, wchodząc w jej na wpół żartobliwy ton, by skorzystać z okazji do jednoznacznego podkreślenia swojego stanowiska. – W tym względzie nastawcie się, że jeszcze długo sobie poczekacie, a może nie doczekacie się nigdy, bo ja… pewnie zostanę starą panną. Ale czy to jakiś problem? Znakomicie odnajdę się w tej roli, przynajmniej będę mogła bez przeszkód rozpieszczać mojego siostrzeńca albo siostrzenicę!

– Nonsens! – zaśmiał się Robert, również podnosząc się z krzesła, podchodząc do Izy i obejmując ją ramieniem. – Banialuki! Iza starą panną? No popatrz, Melu, czy taka super dziewczyna może nie mieć wzięcia? Nigdy w to nie uwierzę!

– Ja też – przyznała Amelia, patrząc z czułością na siostrę. – Taka śliczna, dobra i mądra… Kolejki powinny się do niej ustawiać!

– I pewnie tak jest, tylko nic nam nie mówi – mrugnął do niej Robert. – Ja obstawiam, że ma tych kandydatów tak dużo, że sama nie wie, którego wybrać.

– Racja! – zaśmiała się Amelia. – To jest jedyne logiczne wytłumaczenie!

– Melu, Robciu, przestańcie! – zaprotestowała wesoło Iza. – Dlaczego rozmawiacie o mnie? Przecież dzisiaj mamy o wiele ważniejszy temat! O mnie na razie nie myślcie, będzie tak, jak ma być… Teraz musimy cieszyć się z nowego członka rodziny! Będę prawdziwą ciocią… chyba zaraz fioła dostanę z radości! Ależ prezent pod choinkę! Opowiadajcie mi o tym, mówcie wszystko po kolei. Kiedy ma się urodzić?

Rozmowa potoczyła się dalej w radosnej atmosferze. Zachwycona wspaniałą nowiną Iza wypytywała siostrę i szwagra o wszelkie szczegóły, upajając się ich szczęściem, które było również jej własnym. Oto spełniało się wreszcie jedno z jej najgorętszych marzeń! Od tak dawna widziała siebie w roli dobrej cioci, dla której dzieci Amelii będą jak własne. Wspomnienie małego Edzia, jego niemowlęcego ciepła i zapachu, a także wzruszenia, jakie odczuwała zawsze, gdy brała go na ręce, stało się dla niej najpiękniejszą obietnicą przyszłej, niekończącej się radości. Wszak Edzio, który tak ją zachwycał, był dla niej obcym dzieckiem… Jakimż więc spełnieniem będzie maleństwo z własnej, najbliższej rodziny, owo nowe życie, które nosiła pod sercem ukochana siostra!

Dziecko miało urodzić się w lipcu, co jeszcze bardziej ucieszyło Izę, gdyż w tym czasie planowała być na urlopie, to zaś pozwoliłoby jej pomóc siostrze na ostatniej prostej przed porodem oraz tuż po przyjściu dziecka na świat. Zadeklarowała również, że obecnie, kiedy Amelia nie czuła się zbyt dobrze, wraz z Robertem przejmie na siebie obowiązki związane z przygotowaniem wigilijnej wieczerzy, świątecznych posiłków i ogólnie prowadzenia gospodarstwa w ciągu tych kilku dni, które miała spędzić w Korytkowie.

(c.d.n.)