Anabella – Rozdział LI (cz. 4) - De te fabula narratur

– Właśnie po to tu jestem, Melciu – zapewniła ją z entuzjazmem. – Ty odpoczywasz, a ja na tych kilka dni przejmuję twoją rolę gospodyni. Sklep teraz na szczęście zamknięty, a do końca grudnia wystarczą wasze ekspedientki. Nikt nie robi wielkich zakupów tuż po świętach, dopiero na Sylwestra… A powiedzcie mi, jak wygląda teraz wasza ekipa pracownicza? Aga jeszcze pracuje?

– Bez przerwy – westchnęła Amelia, poważniejąc. – Nie daje sobie chwili wytchnienia. Ostatnio, kiedy zobaczyła, że gorzej się czuję… a nie mówiliśmy im jeszcze, z jakiego powodu, chcieliśmy, żebyś to ty dowiedziała się jako pierwsza… to wyręcza mnie dosłownie we wszystkim. Zosia też, ale Aga sama jest przecież w zaawansowanej ciąży, zaczyna ósmy miesiąc. Nie powinna tak się forsować. Ja już nie wiem, jak mam jej tłumaczyć, żeby uważała na siebie. Nie i nie. Zapowiedziała, że chce pracować do ostatniej chwili… no, zresztą u Kmiecików z pieniędzmi nie za dobrze, więc jakoś tam ją rozumiem… ale jednak boję się o to jej maleństwo. Ona tak kompletnie nie dba o nie, tak je lekceważy…

Iza pokiwała smętnie głową.

– Tak, Melciu, wiem – odparła cicho. – Ale co poradzić? Aga potrafi być bardzo uparta.

– Prosiłam, żeby chociaż nie dźwigała ciężkich skrzynek – dodała Amelia. – Ale jej nie da się nic przetłumaczyć. Niby słucha, nic nie mówi, a potem zagryza zęby i dalej robi swoje. Dosłownie jak w jakimś amoku!

– Spokojnie, Melu, już nad tym panujemy – zapewnił żonę Robert, sięgając po ciasteczko. – Kazałem Piotrkowi mieć na nią oko i jak tylko trzeba coś przenieść albo zdjąć z górnej półki, to on natychmiast podskakuje i pomaga jej. Ma też pilnować, żeby nie rozładowywała towaru, to jego zadanie i od środy rozlicza się przede mną z jego wykonania.

Iza spochmurniała na wspomnienie Piotrka Siwca, z którego postacią wiązały się w jej pamięci jak najgorsze sceny z przeszłości. Wiedziała, że Robert wykonał swój plan i od połowy listopada zatrudnił chłopaka w sklepie do cięższych prac fizycznych, jednak nie lubiła o tym słuchać i zawsze kiedy Amelia wspominała o nim przez telefon, starała się szybko zmienić wątek rozmowy. Zarówno siostra, jak i szwagier chwalili Piotrka za sumienność i zaangażowanie, a także za umiejętności, bowiem poza pracą w sklepie pomagał także w pracach przygotowawczych do zbrojenia działki kupionej od Andrzejczakowej i świetnie radził sobie ze wszystkim, co zlecał mu Robert. Iza jednak wolała o nim nie słuchać i teraz również zmieniła temat, wracając do upajania się radosną wieścią dnia.

„Swoją drogą muszę wysłać do Agi smsa i spotkać się z nią jutro” – pomyślała nie bez niechęci, kiedy wieczorem po kolacji i kąpieli udała się do swojego pokoju. – „Dam jej te papiery od Pabla i przy okazji zorientuję się, w jakim jest stanie psychicznym. Choć niestety, z tego, co mówi Mela, wynika, że niewiele się zmieniło… a jeśli już, to na gorsze!”

Z westchnieniem usiadła na łóżku i melancholijnie wpatrzyła się w stojący na biurku bukiet pomarańczowych frezji, którym mróz najwyraźniej nie zaszkodził w trakcie transportu, bowiem po wstawieniu do wody nadal wyglądały pięknie i świeżo.

„Tyle smutku na tym świecie” – zadumała się, ogarnięta filozoficznym nastrojem. – „Tyle niepotrzebnego cierpienia, głupiej walki i nieporozumień…”

Myśl przerwało jej ciche pukanie do drzwi.

– Proszę – rzuciła życzliwie. – To ty, Melciu?

– Nie, tym razem to ja – odparł przyciszonym głosem Robert, kocim ruchem wsuwając się do pokoju i dokładnie zamykając za sobą drzwi. – Słuchaj, Iza, muszę z tobą chwilę pogadać – oznajmił poważnie. – Bardzo jesteś zmęczona i śpiąca?

– Ależ skąd! – zapewniła go zaniepokojona tym konspiracyjnym trybem Iza, wskazując mu krzesło stojące przy biurku. – Siadaj, Robciu, i mów. Domyślam się, że to jest coś, czego nie chciałeś mówić przy Meli?

– Dokładnie – skinął głową.

Zajął wskazane krzesło i oparł sobie dłonie na kolanach.

(c.d.n.)