Anabella – Rozdział LI (cz. 6) - De te fabula narratur

Mróz zelżał nieco, lecz nadal trzymał, a ponieważ w nocy znowu dopadało śniegu, wigilijny poranek prezentował iście baśniową scenerię. Iza wracała z cmentarza, na którym uporządkowała grób rodziców, ozdobiła go gałązkami świerku i zapaliła przyniesione ze sobą lampki. Modlitwa w tym cichym, spokojnym miejscu nastroiła ją refleksyjnie, zwłaszcza w obliczu owego zderzenia dwóch wielkich tajemnic, jakie stały się udziałem jej rodziny – tajemnicy śmierci, która zabrała jej rodziców, oraz tajemnicy nowego życia, które nosiła pod sercem jej siostra.

Zadumana dziewczyna minęła już uśpione pod śniegową pierzyną pola i weszła pomiędzy pierwsze zabudowania Korytkowa, dochodząc do miejsca, gdzie droga rozwidlała się i skręcała albo w stronę kościoła i poczty, albo w przeciwnym kierunku, gdzie znajdował się rodzinny dom Izy oraz inwestycja hotelowa Krzemińskich. W tym właśnie momencie, zza rogu domu Kowalików stojącego tuż przy skrzyżowaniu, wyszedł młody człowiek ubrany w ciemną puchową kurtkę z kapturem zarzuconym na głowę. Iza obrzuciła go z daleka obojętnym spojrzeniem, nie kojarząc jego sylwetki z nikim znajomym, i właśnie miała minąć go bez słowa, kiedy chłopak nagle zatrzymał się, jakby zaskoczony.

– Iza? – zagadnął niepewnie.

Iza również przystanęła i spojrzała uważniej, starając się rozpoznać człowieka, który nie mógł być całkiem nieznajomy, skoro zwrócił się do niej po imieniu. Jednak ponieważ młody mężczyzna miał twarz pokrytą ciemnym, mocnym zarostem uformowanym w krótką bródkę, a spod kaptura nie widać było dobrze kształtu głowy i twarzy, jej wysiłek nie przyniósł rezultatu.

– Nie poznajesz mnie? – roześmiał się chłopak na widok jej zdezorientowanej miny. – No spoko, faktycznie możesz mnie nie pamiętać, nie widzieliśmy się już ładnych parę lat… Piotrek Siwiec.

– Ach! – szepnęła Iza, odruchowo cofając się o krok.

Rzeczywiście… Dopiero teraz w jej umyśle rozwiała się mgła. To był w istocie Piotrek Siwiec z Małowoli, dawny kolega Michała i nowo zatrudniony pracownik Roberta. Teraz już rozpoznawała dokładnie jego oczy i głos… Prawdopodobnie gdyby nie ten kaptur i zarost, sama by go sobie przypomniała.

– Widzę, że jesteś mocno zdziwiona – kontynuował wesoło Piotrek. – Nie poznałaś mnie, za to ja rozpoznałem cię od razu. Zmieniłaś się trochę, ale oczy masz te same. Wiesz chyba, że pracuję teraz u Roberta i u twojej siostry? – upewnił się.

– Tak, wiem – skinęła głową Iza, ochłonąwszy nieco z pierwszego, niezbyt przyjemnego wrażenia. – Słyszałam, że dobrze sobie radzisz. Wybacz, że cię nie rozpoznałam. To przez tę brodę…

– A tak! – roześmiał się znowu Piotrek, przeciągając po brodzie ręką ubraną w czarną dzianinową rękawiczkę. – Zapuściłem sierść od czasu, kiedy ostatnio się widzieliśmy. To już było z pięć lat temu, nie?

– Trochę ponad cztery – sprecyzowała smutno Iza.

– No tak, coś koło tego – zgodził się, nieco poważniejąc. – Chodziłaś wtedy z Michałem Krzemińskim, pamiętam. Ja też w tamtym czasie miałem go za dobrego kumpla, ale cóż… życie weryfikuje takie znajomości. Powiedz mi, jak żyjesz? Słyszałam, że studiujesz w Lublinie?

– Tak – odpowiedziała w roztargnieniu Iza. – Studiuję francuski i jednocześnie pracuję, mam etat w klubie nocnym.

(c.d.n.)