Anabella – Rozdział LI (cz. 7) - De te fabula narratur

– Słyszałem – pokiwał głową Piotrek. – Twoja siostra i Robert gadają o tobie bez przerwy, są z ciebie dumni jak pawie. Aga tak samo. Wiesz… bardzo się cieszę, że cię spotkałem, byłem nawet ciekaw, jak teraz wyglądasz. Ja mieszkam u rodziców w Małowoli, do roboty dojeżdżam, więc raczej mało miałbym okazji, żeby ci się przypomnieć. A czułem, że wypadałoby, skoro pracuję u Roberta. Swoją drogą równy facet z tego twojego szwagra.

– Równy – przyznała z dumą Iza, zadowolona, że Piotrek zszedł z tematu Michała. – I jeden z najpracowitszych ludzi, jakich znam. Poznałeś go przez brata, o ile pamiętam?

– Aha, przez Szymka – potwierdził Piotrek. – Pracowali kiedyś razem w Małowoli, w warsztacie u Grzesiuka. Już dawno słyszałem, że przeprowadził się do Korytkowa i rozkręcił z żoną biznes, ale nawet by mi do głowy nie przyszło, że kiedyś będę u niego pracował. Tak po prawdzie, to liczyłem na to, że zostanę w Małowoli… Ale nie wyszło. Przez cztery miesiące pracowałem u Krzemińskich na stacji benzynowej, ale stary wylał mnie po tym, jak mu się postawiłem… poszło o to, że kazał kantować klientów, a ja nie chciałem się podporządkować… no to zwolnił mnie i przy okazji potrącił mi połowę wypłaty. Ech… szkoda gadać! – machnął ręką. – Przekonałem się przynajmniej, na czym on zbił tę swoją kasę. Na ludzkiej krzywdzie. I nigdy im tego nie zapomnę… ani staremu, ani Michowi, bo on też mnie wtedy potraktował jak ostatnie ścierwo.

Iza słuchała w milczeniu, ze ściśniętym gardłem. Jakże okropnie czuła się za każdym razem, gdy ktoś w ten sposób mówił o Michale albo o jego rodzinie! Przeżywała wtedy bolesny dysonans między tym, co mówił jej rozum, a tym, co od zawsze nosiła w sercu. Dziś jednak, jak zauważyła na wpół podświadomie, owo nieprzyjemne uczucie było bardziej stonowane i jakby słabsze niż zwykle, a na pewno słabsze niż przy ostatniej rozmowie z Robertem. Może dlatego, że zdanie Piotrka nie było dla niej tak ważne jak zdanie własnej rodziny? A może nie tylko dlatego?

– Czyli zdecydowałeś się przyjechać do pracy w Korytkowie? – zagadnęła, starając się znowu zręcznie zmienić temat.

– Nie miałem innego wyjścia – odparł Piotrek, rozkładając ręce. – Na początku wcale nie byłem zachwycony tym pomysłem Szymka, bo to jest jednak codziennie parę kilometrów dojazdu w tę i z powrotem, ale teraz tej roboty nie zamieniłbym na żadną inną. Super mi się u was pracuje, ekstra atmosfera, aż chce się rano wstawać do pracy. Za Robertem to ja bym normalnie w ogień poszedł… A jak trzeba będzie podziałać przeciwko Krzemińskiemu, to też może na mnie liczyć – dodał z zaciętą miną. – Zawsze stanę po stronie uczciwego przeciwko nieuczciwemu. No, ale mniejsza o to… Powiedz lepiej, jak ci się wiedzie w tym Lublinie, podoba ci się?

– Bardzo – zapewniła go Iza. – Mam dużo znajomych i przyjaciół, z różnych środowisk i w różnym wieku… no i stałe źródło dochodu, miejsce, gdzie mogę się zaangażować i spełniać jako pracownik… a do tego studiuję to, co lubię, więc ogólnie jestem bardzo zadowolona. Co prawda doba czasami jest aż za krótka, żeby wszystko ogarnąć na bieżąco, ale daję radę.

– Super – odpowiedział jej z uśmiechem Piotrek. – Słyszałem od Roberta, że jesteś mega zorganizowana i w ogóle bizneswoman, jak twoja siostra albo i lepiej. A powiedz mi, to prawda, że na tej nowej działce ma powstać restauracja, a ty masz nią dowodzić?

– Ech, nie! – roześmiała się Iza. – No co ty! To są tylko pobożne życzenia Meli i Roberta, chociaż prawdą jest, że rozmawialiśmy kiedyś o tym. Ale to nic zobowiązującego, taki luźny pomysł rzucony przy rodzinnym stole.

– Nie wykluczaj tego – powiedział poważnie Piotrek. – Pracujesz w knajpie w dużym mieście, masz już fajne doświadczenie, a sama wiesz, jak w naszej okolicy brakuje takich miejsc. Podejrzewam, że taki lokal działałby o wiele lepiej niż ten cały hotel Krzemińskiego, zwłaszcza gdyby poprowadziła go taka szefowa jak ty – mrugnął do niej znacząco. – Nawet Aga ostatnio mówiła, że jakby co, to chętnie by w tym pomogła. Sklep sklepem, ale taka knajpa to by dopiero była inwestycja!

(c.d.n.)