Anabella – Rozdział LI (cz. 8) - De te fabula narratur

– Zostawmy to na razie, Piotrku – pokręciła głową Iza. – Niczego nie wykluczam, w swoim czasie omówię wszystko z Robertem i z Melą, ale… jednak nie jestem pewna, czy będę chciała wiązać swoje dalsze życie z Korytkowem.

– No tak, rozumiem – zmieszał się Piotrek. – Pewnie masz w Lublinie faceta albo coś… Jasne, Iza. Tak tylko zapytałem, bo pomysł jest naprawdę niegłupi, ale przecież nie chcę nic sugerować, każdy sam układa sobie życie. Chociaż, jak na moje oko, te wielkie miasta to tylko syf, bagno i wylęgarnia bydła – dodał z niechęcią. – Wystarczy spojrzeć na to, co się stało z Agnieszką po paru latach w Warszawie. Współczuję jej, wiadomo, ale tak szczerze, to… gdyby tam nie jeździła, nie byłaby teraz w takiej marnej sytuacji.

– Niby tak – westchnęła smutno Iza, przypominając sobie swoją wczorajszą rozmowę z Agnieszką. – Ale ja bym jednak tak na to nie patrzyła, Piotrku. Ona przecież pojechała tam na studia, na poszukiwanie swojej szansy zawodowej… a że przy tej okazji popełniła błąd w życiu osobistym, to inna rzecz. Cierpi za to, ale sam wiesz, jaka jest dzielna, chociaż ciężko jej teraz, zwłaszcza psychicznie.

To była prawda. Dzień wcześniej Iza z własnej inicjatywy spotkała się z Agnieszką, by przekazać jej dokumenty i instrukcje od Pabla. Mimo że procedura uzyskania alimentów od Rafała mogła być wszczęta dopiero po urodzeniu dziecka (co miało nastąpić za niecałe dwa miesiące, w połowie lutego), Iza chciała, by Agnieszka już wcześniej przestudiowała sobie wszystko, co powinna zrobić, i przygotowała się do tego z góry. Spotkanie z dawną przyjaciółką nie należało jednak do łatwych, wręcz przygnębiło ją na cały wczorajszy wieczór, Agnieszka bowiem znajdowała w stanie wyraźnej depresji i choć bez przerwy powtarzała, że jest Izie bardzo wdzięczna za pomoc, nawet przed nią nie umiała ukryć swej fatalnej formy psychicznej.

Chcę urodzić jak najszybciej i przestać nosić to w brzuchu – zabrzmiały w pamięci Izy jej ponure słowa. – Ty, Iza, nie wiesz, jak to jest… Za każdym razem, kiedy czuję, jak ono się rusza, przypomina mi się ten drań. Jak ja nienawidzę ich obojga!

Zacięta mina, z jaką wypowiadała te słowa, przerażała Izę i napełniała współczuciem, zarówno względem niej, jak i względem jej dziecka, które na cieplejsze uczucia matki raczej nie mogło liczyć. Sytuacji nie poprawiała również słabnąca kondycja finansowa rodziny Kmiecików, bowiem podupadły w ostatnich miesiącach na zdrowiu ojciec Agnieszki potrzebował coraz liczniejszych i coraz droższych leków, które drenowały ich i tak skromny budżet rodzinny.

Agnieszka, czując się winna tego stanu rzeczy, a w szczególności pogłębienia się sercowo-nerwowej choroby ojca, pracowała jak galernik, aby nie tylko nie obciążać rodziców utrzymaniem siebie, a w przyszłości i dziecka, ale również by choć trochę dołożyć się do leków i bieżących wydatków rodziny. Nie przejmowała się przy tym zupełnie swoim stanem, co budziło szczery niepokój nie tylko pani Kmiecikowej, ale i Amelii, a teraz również Izy, jednak żadna z nich nie była w stanie zmienić nastawienia dziewczyny. Paradoksalnie najlepszy skutek odnosił w tym względzie Robert, który nie próbował niczego jej perswadować, lecz po prostu zlecił Piotrkowi, by ten w sklepie sprawował nad nią dyskretny nadzór i w razie potrzeby wyręczał ją w najcięższych pracach.

(c.d.n.)