Anabella – Rozdział LI (cz. 9) - De te fabula narratur

– Ciężko ma, to prawda – przyznał posępnie Piotrek. – Haruje jak maszyna i nie chce przestać, za cholerę nie da się jej namówić, żeby odpoczęła. Ostatnio dźwignęła taką wielką skrzynkę z ziemniakami, nie zdążyłem dobiec, sama ją przeniosła… Aż mi się niefajnie zrobiło, jak to zobaczyłem – pokręcił głową. – To ważyło ze dwadzieścia kilo! Twoja siostra boi się, że ona sobie w końcu coś zrobi… sobie albo temu dziecku… a nie można zabronić jej pracować, bo to jest dla niej być albo nie być.

– Tak, wiem – westchnęła Iza. – To dla niej zawsze jakieś tam pieniądze i ratunek psychiczny, bo ona nie chce od nikogo jałmużny, na wszystko chce zapracować sama. Dlatego ja czekam tylko na moment, kiedy pozwiemy tego drania o alimenty. Mam nadzieję, że wszystko się uda, dla niej to by była wielka ulga finansowa. Chociaż wiadomo, że strat psychicznych już jej chyba nic nie wynagrodzi.

– Przewalone – zgodził się Piotrek, czubkiem buta rysując jakiś wzorek na śniegu. – Tylko że ja myślałem bardziej o zdrowiu dzieciaka. Mnie też szkoda Agi, bo rzeczywiście ma niefajną sytuację, ale jednak o tego malucha powinna bardziej zadbać. No bo co on winny? Jak już ojca ma kretyna, to niechby chociaż matka jakoś się zachowywała. Wiesz, powiem ci szczerze, Iza… Ja może nie jestem jakiś mega wrażliwy, ale na to, co ona wyprawia i jak traktuje tego biednego dzieciaka, to ja po prostu nie mogę patrzeć!

Iza zerknęła na niego spod oka. O ile kilka minut dotychczasowej rozmowy wstępnie przełamało lody i znacząco złagodziło jej pierwotne, negatywne nastawienie względem niego, o tyle teraz nieudawane emocje, jakie zabrzmiały w głosie Piotrka, definitywnie przeważyły szalę i dziewczyna poczuła do niego pierwsze promyki sympatii. Czy to naprawdę był ten sam rozrywkowy, często upojony alkoholem chłopak, którego przed czterema laty widywała na dyskotekach w Małowoli? Dziś jego wrażliwa i odpowiedzialna postawa, zza której zdawał się zresztą przebijać silny wpływ Roberta, mile ją zdziwiła i sprawiła, że w jej oczach wydawał się teraz zupełnie innym człowiekiem. Tym bardziej, że w kwestii Agnieszki i jej nastawienia względem własnego dziecka oboje zgadzali się w stu procentach…

Po pożegnaniu się z Piotrkiem, który na koniec jeszcze raz wyraził swoją radość ze spotkania i odświeżenia kontaktu, Iza pośpiesznym krokiem ruszyła do domu. Czekało tam na nią jeszcze sporo pracy związanej z przygotowaniem wieczerzy, przed wieczorem chciała także umyć sobie włosy, a do tego o szesnastej miał zadzwonić Victor. Jednak jej myśli wypełniała teraz głównie Agnieszka, a ściślej ów bolesny kontrast, jaki obserwowała między jej patologiczną postawą wobec własnego dziecka a tą właściwą, pełną miłości, jaką prezentowały szczęśliwe matki, takie jak Lodzia czy Amelia.

„Ludzie rodzą się z potwornie nierównymi szansami” – pomyślała smutno, kiedy ośnieżoną drogą zbliżała się do furtki rodzinnego domu. – „Szkoda tego maleństwa, ale co można zrobić? To Aga jest jego matką i to od niej wszystko zależy, my jesteśmy bezradni. I ja, i Mela, i Robik… Przecież nawet ten Piotrek ma ludzkie odruchy wobec obcego dziecka… a Aga co? W ósmym miesiącu ciąży dźwiga dwudziestokilowe ciężary i o własnym dziecku mówi to! Gdybym ja była na jej miejscu… Ech! Jakie to życie jest jednak podłe i skomplikowane!”