Anabella - Rozdział LII (cz. 12) - De te fabula narratur

– Wynajęcie, a nawet zakup takiego małego lokalu w dobrym miejscu to nie jest głupia inwestycja – zamyślił się Victor, wpatrując się w udekorowane okno kawiarenki. – Hmm… gorzej z tymi wszystkimi papierami, pozwoleniami, rozliczeniem finansowym… Wprawdzie ty się na tym znasz, ale w Polsce to wygląda pewnie inaczej niż w Belgii. Jednak i przez to dałoby się jakoś przebrnąć.

– O czym ty mówisz, Victor? – uśmiechnęła się z pobłażaniem Iza. – Przecież to była tylko taka luźna uwaga…

Victor przeniósł na nią poważny wzrok i nagle, przechyliwszy się ponad stołem, nakrył dłonią jej dłoń leżącą na oparciu fotela. Iza również spoważniała, jednak nie poruszyła się.

– Nie chciałabyś zamieszkać na stałe w Liège, Isabelle? – zapytał cicho, zaglądając jej prosto w oczy, które odwróciła od niego z niepokojem. – Pomyśl tylko… Twój własny dom z ogrodem w Bressoux, taki, jak ma Anne… Caffé Chez Isabelle, gdzie byłabyś szefową… Przy dobrych wiatrach dałoby się znaleźć jakiś przyjemny lokal z widokiem na Mozę, która tak ci się spodobała. Nie mówię, że wszystko od razu, ale stopniowo, krok po kroku… czy to nie byłby piękny cel?

Iza natychmiast przypomniała sobie rozmowę, jaką poprzedniego poranka odbyła z Anią i dziwne pytanie o jej plany wyemigrowania na stałe za granicę. Uśmiechnęła się leciutko, delikatnie wysuwając dłoń spod jego dłoni.

– Nie mam takich ambicji, Victor – odparła spokojnym, neutralnym tonem. – To, że trochę mówię po francusku, to mój jedyny i dość wątpliwy atut… za mało, żeby zamieszkać i poradzić sobie w Liège. Nie boję się pracy, nawet najcięższej, jednak mam jeszcze na tyle rozsądku, żeby nie snuć takich szalonych planów.

– Nie musiałabyś radzić sobie sama – zauważył Victor, również cofając rękę i przyglądając jej się w napięciu. – Nie będę mówił tego głośno, ale wiesz, o czym myślę, Isabelle…

– Nie, Vic – pokręciła głową Iza, sięgając po swoją czekoladę i dopijając ostatniego łyka z filiżanki. – Jestem Polką i moje miejsce jest w Polsce. Za bardzo tęskniłabym za krajem, gdybym wyemigrowała na stałe za granicę. Tu jest pięknie i bardzo mi się podoba, ale… nie czułabym się u siebie.

„Odczytaj to właściwie” – myślała przy tym, starannie omijając wzrokiem jego oczy. – „Ja wiem, co chcesz mi powiedzieć… a ty wiesz, że ja wiem… więc odszyfruj prawidłowo moją odpowiedź. Ona brzmi: nie. Nie. Nigdy, Vic. Za bardzo cię lubię, żeby unieszczęśliwić i ciebie, i siebie…”

– A jednak Anne przyjechała tutaj i została – zauważył równie neutralnym tonem Victor. – A to znaczy, że istnieją względy, dla których miejsce, w którym się mieszka, nie ma wielkiego znaczenia.

– To prawda – przyznała ostrożnie Iza. – Tyle że w moim przypadku takie względy… takie jak u Anne… zupełnie nie wchodzą w grę.

Victor pokiwał powoli głową, po czym rozsiadł się głębiej w fotelu i uśmiechnął się.

– Na razie nie – zgodził się. – Ale życie płynie dalej i to się może jeszcze kiedyś zmienić. Przemyśl to, Isabelle. Ja jestem bardzo cierpliwy i uparty, a spokojna przystań w Bressoux i lokal z widokiem na rzekę może czekać długo. I chcę, żebyś to wiedziała. Pamiętaj o tym, ma belle… A teraz powiedz, domówimy sobie po jeszcze jednej czekoladzie? – zmienił beztrosko temat. – Może tym razem chciałabyś skosztować białej z orzechową nutą?

– Bardzo chętnie – skinęła głową Iza, odstawiając na stolik pustą filiżankę. – To jest tak pyszne, że żałowałabym, gdybym nie skosztowała jeszcze chociaż jednego rodzaju. Anne będzie zła, bo przez to znów niewiele zjem na kolację, ale jednak nie umiem się oprzeć.

Oboje parsknęli śmiechem. Victor szerokim gestem podał jej kartę z menu.

– Wybieraj, Isabelle. Po takiej zimowej włóczędze jedna czekolada to zdecydowanie za mało!