Anabella – Rozdział LII (cz. 4) - De te fabula narratur

Wszyscy roześmiali się, Jean-Pierre postawił Tosię na podłodze i również uścisnął Izę.

– Antoinette ma bardzo dobrą pamięć – powiedział po polsku ze swoim zabawnym akcentem.

– To prawda – przyznała Iza, zaskoczona tym, że dziewczynka pamięta ją jeszcze, mimo że widziały się tylko raz. – Masz rację, Tosiu, nie rozmawiałyśmy ostatnio… Ale teraz porozmawiamy sobie i pobawimy się trochę razem, co ty na to? Poczekaj, mam tu coś dla ciebie – uśmiechnęła się, sięgając do torebki i wyciągając stamtąd białego kotka z różową kokardką. – Ale to nie jest prezent ode mnie tylko… zgadnij, od kogo? Hmm? Ktoś z Lublina, kogo bardzo lubisz, prosił, żebym przekazała ci to od niego.

Zaintrygowana Tosia, której ciemne oczka rozbłysły radością na widok maskotki, wyciągnęła po nią rączkę z niepewną minką.

– Albo wujek Paul… albo wujek Majk! – odgadła, widząc, że na pierwsze imię Iza kręci przecząco głową, a na drugie kiwa z uśmiechem na „tak”. – Wiedziałam! Wujek Majk!

Przytuliła do siebie maskotkę i z tupotem małych nóżek pobiegła w głąb mieszkania.

– Tośka, gdzie lecisz! – zawołała za nią Ania. – Przewrócisz się!

– Nie przewrócę się, mamusiu! – zapewniła ją w biegu dziewczynka. – Jestem bardzo ostrożna! Muszę tylko na chwilkę do salonu!

– Pójdę ją przypilnować – zaofiarował się Jean-Pierre, ruszając w ślad za córką. – A wy tymczasem rozlokujcie Isabelle w pokoju, niech odsapnie sobie chwilę przed kolacją.

– Właśnie – przyznała Ania, energicznym gestem wskazując Victorowi walizkę Izy. – Vic, zabieramy to do jej pokoju. Iza, będziesz mieszkać na piętrze koło Tosi, mamy tam pokój gościnny z widokiem na ogród. Chodź tędy, tu są schody… Kolacja jest gotowa, ale Jean-Pierre ma rację, powinnaś najpierw odetchnąć kilka minut. Może chcesz się przebrać po podróży? A ty już tu jesteś, Tosieńko? – zdumiała się na widok córki, która frunęła za nimi po schodach tak szybko, że Jean-Pierre ledwo za nią nadążał.

– Antoinette! – śmiał się. – Attends ton papa!*

– Ciociu Isabelle! – wołała tymczasem zziajana dziewczynka, nie zważając na ojca. – Poczekaj! Zobacz, co ja mam!

Iza i Victor również zatrzymali się na podeście pierwszego piętra i spojrzeli z rozbawieniem na małą, która zatrzymała się, wyciągając przed siebie obie rączki. W każdej z nich trzymała po maskotce – w jednej tę, którą dostała przed chwilą, w drugiej zaś pieska, którego podczas jej kwietniowego pobytu w Polsce również podarował jej Majk.

– Ach, piesek Michel! – zaśmiał się Victor. – Widzisz, Antoinette? Teraz już nie będzie samotny, będzie miał towarzystwo!

– Tak, bo to są moje dwa prezenty od wujka Majka – przyznała z powagą Tosia. – Będą mieszkać sobie razem w domku pieska Michela przy moim łóżku!

– Tosia prawie nie rozstaje się z tym pieskiem – wyjaśniła Izie półgłosem Ania. – To jest teraz jej ulubiona zabawka, absolutnie pierwsze miejsce w rankingu.

„Nic dziwnego” – pomyślała z mimowolnym wzruszeniem Iza. – „Ktoś włożył w ten prezent bardzo dużo miłości, a dzieci wyczuwają takie rzeczy bez pudła…”

– Śliczne masz zabawki, Tosiu – uśmiechnęła się, schylając się do dziewczynki. – Pamiętam twojego pieska Michela. No to teraz powiedz mi… jak nazwiesz swojego nowego kotka?

– Hmm – zastanowiła się Tosia, przyglądając się kotkowi i marszcząc przy tym komicznie nosek. – To jest kotek-dziewczynka, bo ma różową kokardkę… Nazwę ją… nazwę ją… wiem! – wykrzyknęła w natchnieniu. – Nazwę ją Isabelle!

Wszyscy roześmiali się serdecznie, a ogarnięta jeszcze większym wzruszeniem Iza przykucnęła przed Tosią i uścisnęła ją.

(c.d.n.)

* Attends ton papa! (fr.) – Zaczekaj na tatę!