Anabella - Rozdział LII (cz. 5) - De te fabula narratur

– Isabelle! – zawołał Victor, wyciągając rękę, by przybić z małą piątkę, co dziewczynka uczyniła z radością. – Tak trzymać, Antoinette! Wybrałaś dla kotka najlepsze imię na świecie!

– No, ale teraz zostaw już ciocię w spokoju, Tosiu – powiedziała Ania. – Jest zmęczona i chce się przebrać. Chéri, zabierzesz małą na dół? My niedługo przyjdziemy.

Jean-Pierre posłusznie wziął dziecko na ręce i ucałował je w czółko.

– To co, mała księżniczko? Idziemy na dół? Kotka Isabelle musi obejrzeć nasz dom!

Tosia pokiwała główką i oboje zeszli na dół, podczas gdy Victor wniósł walizkę Izy do pokoju wskazanego przez Anię. Była to bardzo przyjemna, urządzona w dębowym drewnie sypialnia z dużym oknem ozdobionym ciężkimi ciemnozielonymi zasłonami.

– Tu będziesz mieszkać, kochanie – oznajmiła ciepło Ania, zwracając się do Izy. – Łazienka jest na tym piętrze, dzielisz je tylko z Tosią. Czuj się tu jak u siebie w domu. Rozpakuj się teraz spokojnie i jeśli chcesz, przebierz się po podróży. Zawołam cię za kwadrans, dobrze? A ty, Victor, idziesz ze mną na dół – dodała rozkazującym tonem do Victora, który stał przy nich rozpromieniony jak słońce. – Pomożesz mi nosić z kuchni przekąski.

– Tak jest, Anne – skłonił się z uśmiechem Victor. – Zgodnie z rozkazem pani domu.

– Dziękuję – szepnęła Iza. – Za kwadrans będę gotowa.

Po wyjściu Ani i Victora usiadła na ogromnym, miękkim łóżku zasłanym grubą narzutą w zielono-beżowe wzory.

„Ależ tu będzie wygodnie i przyjemnie!” – pomyślała, sięgając po torebkę, by wyjąć z niej telefon. – „Piękny dom, wspaniali ludzie… Muszę się szybko przebrać i biec na kolację, faktycznie umieram już z głodu. Ale najpierw jeszcze obiecane smsy do Melci i do Majka.”

Wybrała obydwa numery telefonu naraz i wstukała szybko treść smsa: Jestem na miejscu w Bressoux, podróż udana, ściskam! Iza. Po wysłaniu zastanowiła się chwilę i wybrawszy raz jeszcze tylko numer Majka dopisała drugą wiadomość: Przekazałam Tosi zabawkę, bardzo się ucieszyła. Misja wykonana! Wysłała ją i chciała odłożyć telefon na stolik, kiedy jeden po drugim przyszły dwa smsy zwrotne.

Super, Izunia, dzięki za wiadomość, udanego pobytu! – pisała Amelia.

Od Majka zaś tylko dwa słowa: Dziękuję, elfiku.

Odłożywszy telefon, Iza wstała z łóżka, położyła swoją walizkę na fotelu i otworzyła ją, by się rozpakować. Wtedy przyszedł kolejny sms. Był od Majka. Otworzyła go z uśmiechem i aż drgnęła ze zdziwienia. Wiadomość zawierała tylko trzy jednakowe cyfry oddzielone myślnikami: 1-1-1.

„A cóż to za dziwny kod?” – pomyślała zdezorientowana. – „Trzy jedynki? O co mu chodzi? Zaraz, niech pomyślę…”

Przymknęła oczy, starając się przypomnieć sobie sytuację lub słowa Majka, do których mogłaby się odnosić owa tajemnicza sekwencja. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Po minucie bezowocnych wysiłków pamięci, z rezygnacją odłożyła telefon i wróciła do rozpakowywania walizki. Po przebraniu się i ułożeniu ubrań w szafie, schowała pustą walizkę pod łóżko i poprawiwszy sobie włosy przed wąskim lustrem zawieszonym na ścianie obok okna, wyszła z pokoju na poszukiwanie łazienki, gdzie chciała umyć sobie ręce przed kolacją. Znalazła ją natychmiast – było to duże, luksusowo urządzone pomieszczenie wyłożone bladozieloną i białą mozaiką ze srebrnymi motywami wodorostów.

„Trzy jedynki?” – dumała, wycierając dłonie w ręcznik. – „Co on znowu wymyślił? Głupio zapytać, bo może powinnam to zrozumieć w lot… hmm… To musi być coś prostego. Zaraz, zaraz… ach, już wiem!” – zatrzymała się na moment w bezruchu i w olśnieniu uśmiechnęła się do swojego odbicia w wielkim lustrze. – „Trzy jedynki! No jasne!”

Mimo że po umyciu rąk miała zamiar zejść na dół prosto na kolację, niesiona radością z faktu odszyfrowania sensu zakodowanej wiadomości, wróciła jeszcze na chwilę do swojego pokoju i czym prędzej wklepała w telefon odpowiedź: Oczywiście. Pamiętam, Michasiu.