Anabella - Rozdział LII (cz. 6) - De te fabula narratur

– Dolać ci jeszcze kawy, Isabelle? – zapytał uprzejmie Jean-Pierre.

Iza skinęła głową z uśmiechem, który mężczyzna odwzajemnił, napełniając jej filiżankę wspaniałą gorącą kawą.

– Dziękuję – zatrzymała go, gdy zawartość filiżanki przekroczyła połowę. – Zwykle nie piję więcej niż jednej, ale dzisiaj, po tak przepysznym śniadaniu, pozwolę sobie jeszcze na dwa dodatkowe łyki.

– E tam! Gdyby to był alkohol, mogłabyś się tłumaczyć – zaśmiał się Jean-Pierre, odstawiając dzbanek z kawą na stół. – Ale to tylko kawa… Anne, chérie, wrócę dzisiaj wcześniej – zwrócił się do żony. – Uprzedziłem Stéphana i Lucasa, że mamy w domu gościa i powinienem być na miejscu, więc zwolnią mnie po czternastej. Czy trzeba coś załatwić po drodze? Może jakieś zakupy?

– A tak, owszem – skinęła głową Ania, która właśnie wycierała buzię siedzącej obok niej Tosi. – Gdybyś był tak miły… Będę miała kilka rzeczy do kupienia. Dałbyś radę podjechać też do cukierni na Rue des Bleuets? Zamówiłam tam ciasto na wieczór.

– Oczywiście, kochanie – uśmiechnął się Jean-Pierre, sięgając po serwetkę i również wycierając sobie usta. – Odbiorę ciasto i zrobię zakupy, musisz tylko zapisać mi to wszystko na kartce. Za kwadrans muszę lecieć.

Kończyło się właśnie śniadanie w domu państwa Magnon. Iza zjadła je z wielkim apetytem, wiodąc z domownikami miłą pogawędkę, która ze względu na Jean-Pierre’a odbywała się po francusku, a aktywny udział brała w niej nawet mała Tosia. Ponieważ był to zwykły dzień roboczy, Jean-Pierre wybierał się do pracy, Iza natomiast miała zostać z Anią, która na czas jej wizyty wzięła sobie urlop.

– A powiedz mi, Iza, co tam nowego u Pawła i Lei? – zagadnęła po polsku Ania, kiedy Jean-Pierre, zabrawszy listę zakupów do zrobienia, pożegnał się i poszedł przygotować się do wyjścia. – W święta rozmawiałam z braciszkiem przez telefon i miałam wrażenie, że był jakiś taki… dziwny. Jak nie on. Zawsze sobie żartuje, wygłupia się, a tym razem wydawał mi się drętwy, zgaszony i ogólnie markotny.

– Chyba jest po prostu zmęczony – westchnęła Iza, przypominając sobie poszarzałą ostatnio twarz Pabla i jego coraz mocniej przyprószone bielą skronie. – Lodzia mówiła mi niedawno, że ma teraz dużo pracy w kancelarii, jest bardzo przeciążony. Nadzoruje zresztą też sprawę mojego dobrego kolegi, więc mam z nim czasami osobisty kontakt i przyznaję, że ostatnio gołym okiem widać po nim przemęczenie.

– No tak – pokiwała głową Ania. – Biedak czasami faktycznie nie ma umiaru z tą pracą. Ale powiem ci, że tym razem…

– Mamusiu, mogę już pójść się pobawić… o tam? – zapytała grzecznie Tosia, wskazując rączką na sofę w kącie salonu, gdzie przed śniadaniem ułożyła swoje maskotki.

– Oczywiście, kochanie – uśmiechnęła się Ania.

Ucałowała w czoło córeczkę, która pobiegła w podskokach do swoich zabawek, po czym znów zwróciła się do Izy.

– Bo widzisz – podjęła ostrożnie. – Paweł to Paweł, załóżmy, że jest przemęczony, jestem skłonna w to uwierzyć. Ale ja mam wrażenie, że i z Leą coś jest nie tak… Rozmawiałam z nimi obojgiem, co prawda przez telefon trudno do końca wyczuć nastrój, ale wydawało mi się, że ona też była smutniejsza niż zwykle.

Iza zastanowiła się przez chwilę. Przed świętami, z powodu nawału pracy, nie jeździła już do Lodzi na lekcje francuskiego, a ona sama nie dopominała się o to, ostatni raz widziały się w Anabelli na spotkaniu z przyjaciółmi Pabla… Właściwie z Pablem też widziała się właśnie wtedy, rozmawiając z nim o wizycie u Kacpra i dokumentach dla Agnieszki. To był ten wieczór, kiedy Majk ustalał warunki żartobliwego zakładu z przyjaciółkami… wieczór, kiedy przyszedł Krawczyk. Właśnie, Krawczyk! Iza aż wzdrygnęła się na to wspomnienie. Przypomniała sobie feerię emocji na twarzy Lodzi i zmrożoną minę Pabla. Lodzia od tamtej pory nie odzywała się, życzenia świąteczne wymieniła z Izą smsem…

„Ciekawe, jak to się skończyło?” – przebiegło jej przez głowę. – „Mam nadzieję, że nie posprzeczali się bez sensu o tego psychola…”

(c.d.n.)