Anabella - Rozdział LII (cz. 8) - De te fabula narratur

– Tak, wiem – uśmiechnęła się Ania. – Ale życie idzie swoimi drogami i nie zawsze pyta nas o zdanie. Wiem coś o tym, bo ja sama nigdy bym nie pomyślała, że kiedykolwiek…

– Mamusiu, ciociu, zobaczcie! – zawołała radośnie Tosia, podbiegając do nich w podskokach.

Rączką wskazywała na kącik, gdzie przy niskim stoliczku, pięknie nakrytym zabawkowymi talerzykami i sztućcami, siedziały jej maskotki.

– Ślicznie ich usadziłaś, kochanie – przyznała z uśmiechem Ania. – Będą razem jeść obiad?

– Nie obiad! – sprostowała nieco oburzonym tonem dziewczynka. – To jest przyjęcie urodzinowe! Nie widzisz, że na środku stoi tort?

– Wspaniały tort – pochwaliła ją Iza, z rozbawieniem zerkając na ustawioną na środku stoliczka konstrukcję z różnokolorowych klocków. – A któż to dzisiaj obchodzi urodziny?

– Kotka Isabelle – wyjaśniła jej Tosia. – A piesek Michel przyszedł do niej z prezentem! Widzisz? Przyniósł jej cukierka z choinki!

Rzeczywiście przed pieskiem, którego w kwietniu podarował małej Majk, leżał cukierek w czerwonym papierku. Iza i Ania roześmiały się serdecznie.

– A powiedz mi, kto zerwał tego cukierka z choinki? – zapytała podstępnie Ania. – Piesek Michel? Czy mała Antoinette trochę mu pomogła, hę?

Dziewczynka zmieszała się, zerkając niepewnie na Izę.

– No tak – przyznała ostrożnie. – Sam nie mógł sobie poradzić, więc musiałam trochę mu pomóc… ale tylko trochę!

Ania i Iza znowu roześmiały się. Ania żartobliwie pogroziła małej palcem.

– Szkoda, że wujek Majk do nas nie przyjechał – ciągnęła z nutką żalu Tosia, wyciągając paluszek w stronę Izy. – Dlaczego przyjechałaś sama, ciociu? Następnym razem musisz go tu przywieźć!

– Wujek Majk jest bardzo zajęty, Tosiu – wyjaśniła jej łagodnie Iza, wymieniając z Anią rozbawione spojrzenia. – Ma dużo pracy, musiał też pojechać na święta zobaczyć swoją mamę i swojego tatę… Na pewno chętnie by się z tobą zobaczył, bo bardzo cię lubi, ale będzie musiał z tym poczekać, aż ty sama przyjedziesz do nas do Polski.

Dziewczynka słuchała jej z uwagą, komicznie marszcząc nosek. Na ostatnie słowa Izy przeniosła wzrok na matkę i aż podskoczyła.

– Tak! – podchwyciła radośnie. – Tak, mamusiu! Do Polski! Do babci, i do wujka, i do cioci… i zobaczyć małego dzidziusia! I wujka Majka! Powiedz, kiedy pojedziemy do Polski?

– Pojedziemy na wiosnę, kochanie – obiecała jej Ania. – Na urodziny wujka Pawła i cioci Lei, w kwietniu. Zobaczysz wtedy małego braciszka Edzia i wujka Majka też. Wiesz, kiedy jest kwiecień?

Tosia pokręciła główką przecząco i spojrzała na Izę.

– Niedługo? – zapytała z nadzieją w głosie.

– Niedługo, Tosieńko – zapewniła ją Iza, przechylając się w jej stronę, by pogłaskać ją po główce. – Zobaczysz, zanim się obejrzysz, już będzie kwiecień. A teraz powiedz mi… znalazłoby się jakieś miejsce i dla mnie na przyjęciu urodzinowym kotki Isabelle?

Dziewczynka spojrzała na nią zdumiona i z radości aż zachłysnęła się powietrzem.

– Przyjdziesz na nasze przyjęcie, ciociu? – zapytała zachwycona.

– Oczywiście – uśmiechnęła się Iza. – Ale musisz przygotować dla mnie miejsce, postawić mi talerzyk i kubeczek…

– Dobrze! – pisnęła radośnie Tosia i w podskokach pobiegła do swojego kącika szykować miejsce dla nowego gościa.

Iza i Ania obserwowały ją z uśmiechem.

– Bawi się tym pieskiem Michelem bez przerwy – powiedziała Ania. – To jej ulubiona zabawka. A dzisiaj spała z kotkiem… To niesamowite, jak polubiła tego wariata Majka! On ma naprawdę genialne podejście do dzieci.

– To prawda – zgodziła się Iza, czując delikatny ścisk na dnie serca.

(c.d.n.)