Anabella - Rozdział LII (cz. 9) - De te fabula narratur

– Tośka po prostu za nim przepada – ciągnęła Ania, nie spuszczając oczu z córeczki, która biegała w podnieceniu wokół stolika, przestawiając talerzyki. – No właśnie, tak à propos… Powiedz mi, Iza, co tam ciekawego u Majka?

– Wszystko dobrze – zapewniła ją Iza, starannie dbając o to, by zachować najbardziej neutralny ton na świecie. – Firma działa, prosperuje… Wiadomo, że jako szef ma przy tym ciagle dużo pracy, czasami nie dosypia po nocach, ale widać, że to mu przynosi satysfakcję. I nie ma się czemu dziwić, klienci go uwielbiają, a my jako zespół też bardzo go doceniamy. Ja sama, jako pracownik z rocznym stażem, mogę zaświadczyć, że nigdzie indziej nie pracuje się tak dobrze jak u niego.

– I pewnie dalej tak go wszędzie pełno? – uśmiechnęła się Ania. – Już widzę go, jak biega po całej knajpie z tą swoją zabójczą czupryną i dla każdego ma jakiś śmieszny żarcik… Ech, wariat kochany! Nic się nie zmienia, nie poważnieje, ciągle taki sam! Znam go na wylot, łobuza… Ile my z Pawłem spędziliśmy z nim czasu od dzieciństwa! Zawsze we trójkę, zgrana brygada, razem mogliśmy konie kraść…

– Na pewno – szepnęła Iza, której serce coraz bardziej się ściskało, choć nie mogła tego po sobie pokazać.

– I miałam jeszcze dwie zaufane przyjaciółki ze szkoły – ciągnęła w zamyśleniu Ania. – Szczerze mówiąc, to tych kontaktów brakuje mi teraz najbardziej. Z dziewczyn Ali i Basi, a z chłopaków właśnie Majka. To jest taki pozytywny świr, żebyś ty widziała, jak oni obaj z Pawłem potrafili się wydurniać… boki można było zrywać! – zaśmiała się na to wspomnienie. – To były fajne czasy… no, ale życie się zmienia, przychodzą ważniejsze rzeczy – dodała, a jej twarz znów rozjaśnił tkliwy uśmiech, który, jak zdążyła już zauważyć Iza, pojawiał wyłącznie wtedy, gdy miała na myśli Jean-Pierre’a. – Wtedy przyjaźnie siłą rzeczy idą w kąt i nawet emigracja nie jest wielką przeszkodą… mimo że ja zawsze byłam bardzo przywiązana do Polski i do Lublina.

– Ale serce nie sługa – uśmiechnęła się Iza.

– Dokładnie tak – Ania zerknęła na nią spod oka, odwzajemniając jej uśmiech. – Serce samo prowadzi, nawet na koniec świata… a przynajmniej do Bressoux. Kto wie, może ciebie też czeka coś takiego… – zawiesiła delikatnie głos.

Iza uśmiechnęła się tylko leciutko, nie podejmując tematu, i na chwilę zapadła cisza.

– A wracając do Majka – podjęła neutralnym tonem Ania – to właściwie nie pytałam o jego firmę. Wiem przecież, że na tym polu świetnie sobie radzi, a ty jesteś jednym z jego najbardziej zaufanych pracowników, więc wiedziałabyś, gdyby coś szło nie po jego myśli. O to się nie martwię. Chodziło mi raczej o to, czy nie ma jakichś widoków na ułożenie sobie życia… no wiesz… osobistego.

Iza zmieszała się wobec tak jasno postawionego pytania, które może nie byłoby niczym dziwnym, gdyby padło z każdych innych ust. A jednak zadawała je ona… właśnie ona… ta mityczna Anabella, której Majk na zawsze oddał swoje serce i z tęsknoty za nią wciąż tak mocno cierpiał… W ciągu kilku ułamków sekundy przed jej oczami, jak w kalejdoskopie, przesunęły się obrazy, które wryły jej się w pamięć jak wykute na kamiennej tablicy.

Majk ukryty w ciemnym kącie przy konsoli Antka, wpatrzony w tańczącą Anię z wyrazem twarzy, którego nie sposób opisać słowami… Jego rozczochrana czupryna rozsypana na ramionach wspartych na kierownicy samochodu i tamte pełne rozpaczy słowa, które nadal brzmiały jej w uszach… Elfiku… ja ją ciągle tak cholernie kocham!… Przejmujący wiatr na pustkowiu, które było jego prywatnym końcem świata… tajemnym miejscem, gdzie mógł krzyczeć i wyć z bólu, by choć trochę zagłuszyć uczucia, które szarpały mu wezbrane serce… Jego mętne spojrzenie znad szklaneczki brandy i duszące opary alkoholu… Kilka słów na wyświetlaczu telefonu… Ratuj mnie, elfiku, tak mi źle…

(c.d.n.)