Anabella – Rozdział LIII (cz. 10)

Victor spojrzał w górę, dostrzegł jej sylwetkę odcinającą się na tle okna i czym prędzej pokonał resztę schodów. Na jego twarzy ulga mieszała się z niepokojem.

– Wszędzie cię szukam, Isabelle – powiedział z łagodnym wyrzutem, podchodząc do niej i ujmując ją obiema dłońmi za nadgarstki. – Co się stało, chérie? Dlaczego ukryłaś się tutaj?

– Ależ nie ukryłam się – uśmiechnęła się Iza. – Weszłam tu tylko na chwilę popatrzeć na księżyc. Zobacz, już chowa się za chmurami… ale wcześniej tak pięknie świecił, że nie mogłam się oprzeć i musiałam na niego popatrzeć chociaż kilka minut.

– Kilka minut? – pokręcił głową. – Odkąd wyszłaś, minęło już ponad pół godziny! Ależ się wystraszyłem! Biegałem jak wariat i szukałem cię na dole, już zastanawiałem się, czy nie zaalarmować Jean-Pierre’a… Co za szczęście, że cię znalazłem! Teraz już nie pozwolę ci nigdzie pójść samej – dodał stanowczo. – Nie spuszczę cię z oka ani na minutę.

– Przecież nigdzie bym się nie zgubiła – westchnęła Iza. – Przepraszam, że sprawiłam ci kłopot, nie chciałam, żebyś niepokoił się o mnie niepotrzebnie. Po prostu nie miałam pojęcia, że minęło aż tyle czasu…

– Już dobrze, najważniejsze, że cię odnalazłem – uśmiechnął się Victor, obejmując ją ramieniem i prowadząc w stronę ciemnego holu. – A skoro już tu jesteśmy, to zostańmy jeszcze na górze. Usiądziemy sobie tam, dobrze? – wskazał jej majaczące w ciemności tapicerowane kanapy wypoczynkowe ustawione między kolumnami. – Chciałbym porozmawiać z tobą chwilę na osobności, Isabelle.

– Na jaki temat? – zaniepokoiła się Iza.

– Chcę ci coś wyjaśnić – odparł stanowczo Victor. – Myślałem nad tym w czasie tańca, ale teraz, kiedy tak zniknęłaś… bardzo się przestraszyłem i wiem już na pewno, że muszę powiedzieć ci o jednej rzeczy.

Iza milczała, bezwolnie pozwalając prowadzić się tam, gdzie chciał. Usiedli na tonącej w ciemnościach kanapie, przed którą umieszczony był niewielki stolik.

– Posłuchaj, Isabelle – podjął Victor, ujmując jej dłoń w obie swoje. – Nie wiem, jak mam to wyrazić, żeby czegoś nie zepsuć… ale chyba po prostu powiem, co mi leży na sercu. Co prawda wolałbym najpierw dowiedzieć się, co dokładnie nagadała ci o mnie Yvette…

– Ech, Victor, przestań – pokręciła głową Iza. – Nic mi nie nagadała. Tak sobie tylko żartowałyśmy, żeby trochę się z tobą podroczyć. Naprawdę wziąłeś to aż tak na poważnie?

– Wziąłem na poważnie, bo rzeczywiście mam nieczyste sumienie – westchnął Victor. – I dopóki tego nie wyjaśnię, ciągle będę stresował się myślą, że to może w jakiś negatywny sposób wpłynąć na… na naszą relację – ściszył głos. – Przez moment bałem się, że to się już stało, kiedy wyszłaś i nie mogłem cię znaleźć. Bałem się, że pogniewałaś się na mnie i nie chcesz mnie już znać.

– Ależ co ty opowiadasz, Vic! – obruszyła się Iza. – Przecież wiesz, jak bardzo cię lubię. Niby dlaczego miałabym się na ciebie gniewać?

– Z powodu Gaëlle – odparł cicho, spuszczając głowę.

– Z powodu… Gaëlle? – powtórzyła zaskoczona. – Kto to jest Gaëlle?

Podniósł głowę i spojrzał na nią badawczo, jakby w ciemnościach próbował odczytać i zinterpretować wyraz jej twarzy.

– Myślałem właśnie, że Yvette opowiedziała ci o niej, zanim ja sam zdążyłem to zrobić – odparł ostrożnie. – Ale teraz widzę, że chyba zbyt wcześnie posądziłem ją o nielojalność. Zresztą mniejsza o to – machnął ręką. – I tak musisz to wiedzieć, ja sam chcę, żebyś wiedziała. Nie chcę mieć przed tobą żadnych tajemnic, Isabelle.

Iza patrzyła na niego na wpół podejrzliwie, na wpół z niepokojem. Przez moment pożałowała, że zadała mu to ostatnie pytanie. Bo jeśli z rozmowy o tajemniczej Gaëlle miałby rozwinąć się temat, którego się obawiała…

– Nic mi nie mów, Victor – powiedziała szybko, uznając, że lepiej uciąć niewygodny wątek. – Nie muszę wiedzieć o twoich najprywatniejszych sprawach. Są przecież rzeczy, które każdy powinien zachować dla siebie…

(c.d.n.)