Anabella – Rozdział LIII (cz. 3) - De te fabula narratur

Coraz gęściej padający śnieg spowijał roziskrzoną pierzyną pięknie oświetlone centrum Liège. Huczny bal sylwestrowy w jednej z wykwintnych restauracji trwał w najlepsze, a największym zainteresowaniem gości cieszyła się przyległa do sali restauracyjnej sala taneczna, na której liczne pary wirowały w rytm muzyki w najwymyślniejszych figurach i układach. Nie było w tym nic dziwnego, bowiem prawie połowa uczestników balu była członkami profesjonalnego zespołu tanecznego skupiającego pasjonatów tańca z całego miasta Liège i jego okolic. Ogromny parkiet, nad którym migały różnobarwne światełka podwieszone pod sufitem, był zatem przepełniony tancerzami wykazującymi najwyższe kompetencje i widoczną gołym okiem pasję, choć w przypadku niektórych szczególnie energicznych par manifestowało się już coraz wyraźniejsze zmęczenie.

Od początku balu Iza praktycznie wszystkie utwory przetańczyła z Victorem, który, zachwycony jej wciąż rosnącymi umiejętnościami, nie odstępował jej ani o krok i prawie nie wypuszczał z ramion. Tylko na jeden taniec, po długich i żartobliwych negocjacjach, odstąpił ją Didierowi, koledze z pracy, którego przedstawił jej zaraz na początku balu, podobnie jak koleżankę Yvette i jej narzeczonego Jacquesa. Iza, która znała już te osoby ze słyszenia, teraz osobiście poznała współpracowników Victora z domu kultury w Bressoux, przy czym szczególnie pozytywne wrażenie zrobiła na niej sympatyczna Yvette, krótko uczesana na pazia szatynka o magnetyzująco zielonych oczach w oprawie długich czarnych rzęs.

– Słyszałaś już na pewno o naszym polskim projekcie, Isabelle? – zagadnęła, kiedy po kolejnej serii tańców towarzystwo udało do bufetu, aby wypić coś i przekąsić. – Znając Victora, musiał opowiedzieć ci o nim w szczegółach, to ostatnio jego ulubiony temat.

– O tak! – zaśmiała się Iza. – Ciągle mi o tym opowiada! Z tego, co wiem, projekt macie już na ukończeniu?

– Dopracowujemy ostatnie szczegóły – przyznała Yvette, popijając białe wino z wysokiego kieliszka. – Wygląda to całkiem nieźle, więc myślę, że mamy spore szanse na uzyskanie dofinasowania. A wtedy… jeśli to się uda oczywiście… wszyscy troje będziemy często zaglądać do Polski. Mamy już upatrzony lokal i promesę współpracy z analogiczną placówką w Warszawie. Gdyby projekt przeszedł, moglibyśmy zacząć w drugiej połowie roku.

– Tak, wiem – pokiwała głową Iza. – Sierpień albo wrzesień. Victor opowiada mi wszystko na bieżąco, a ja mocno trzymam kciuki za powodzenie waszej inicjatywy. Włożyliście w to bardzo dużo pracy.

– To Victor zaraził nas energią do działania – zapewniła ją wesoło Yvette. – Pomysł z Polską był jego i tak się przy tym uparł, że nie mieliśmy z Didierem nic do gadania! Ale trudno się dziwić – uśmiechnęła się, zerkając na nią znacząco. – Cieszę się, że przyjechałaś do nas i że wreszcie mogłyśmy się poznać, Isabelle. Z opowiadań Victora od początku wynikało, że jesteś fajną i sympatyczną dziewczyną, a dziś mamy tego naoczne potwierdzenie. Mam nadzieję, że będziemy miały jeszcze niejedną okazję, żeby poznać się bliżej i zaprzyjaźnić.

– Miło mi, Yvette – odwzajemniła jej uśmiech Iza. – Ja też mam taką nadzieję.

Sięgnęła po dzbanek z sokiem brzoskwiniowym i nalała go sobie do szklanki.

– Nie pijesz wina? – zdziwiła się Yvette.

– Wypiję tylko jedną lampkę szampana o północy – odparła Iza, z przyjemnością upijając łyk gęstego, aksamitnego soku. – Nie przepadam za alkoholem, choć smak wina bardzo lubię. Po prostu nie mogę dużo pić, bo mam słabą głowę.

– Ach! – roześmiała się Yvette. – Widocznie nie masz jeszcze odpowiedniej wprawy! Victor mówił nam kiedyś, że pił z tobą wino w Lublinie i sam musiał dokończyć twoją porcję, bo ty tylko umoczyłaś usta. Co zresztą wcale go nie zmartwiło, bo jemu z kolei wprawy w tym nie brakuje!

Iza również roześmiała się, kiwając głową na potwierdzenie tych słów.

(c.d.n.)