Anabella – Rozdział LIII (cz. 5) - De te fabula narratur

„Teraz jest za wcześnie, żeby o tym myśleć” – uznała stanowczo. – „Jestem dopiero w połowie drugiego roku studiów, do dyplomu jeszcze daleko, a do magisterki tym bardziej. Mam jeszcze czas. Zastanowię się nad tym później… kiedyś tam.”

– Tak czy inaczej przemyśl to – podsumowała Yvette, sięgając po talerz z przystawkami i podsuwając go Izie. – O, zobacz, polecam ci te małe kanapeczki z łososiem, są wyśmienite… hmm, dobre, nie?… Potrzeba nam takich ludzi jak ty, Isabelle. Poza tym…

– O czym wy tu tak plotkujecie, dziewczyny? – zagadnął Didier, który wraz ze swoją żoną Alice rozmawiał po drugiej stronie szwedzkiego stołu z Jacquesem, Anią, Jean-Pierrem i Victorem.

– Jak to o czym? O was! – zażartowała Yvette. – Właśnie obgadujemy z Isabelle wszystkich naszych panów i możecie być pewni, że ocena, jaką wam wystawiamy, jest bardzo surowa!

– To w takim razie ja też chcę poplotkować z wami! – zgłosiła się natychmiast Ania, zerkając zaczepnie na Jean-Pierre’a. – Dlaczego wyłączacie mnie z takiej fajnej zabawy? Alice, chodź z nami, poobgadujemy naszych chłopaków razem z Yvette i Isabelle! – dodała, chwytając za rękę żonę Didiera i pociągając ją za sobą.

– Teraz to już sucha nitka na nich nie zostanie! – podchwyciła żartobliwie Iza.

– Mnie też obgadujecie? – zainteresował się żywo Victor, podchodząc do nich i lekko obejmując Izę w talii.

– Oczywiście! – zapewniła go Yvette. – Ciebie najbardziej! Tłumaczyłam właśnie Isabelle, że nie warto się z tobą zadawać, tylko uciekać od ciebie jak najdalej. Poparłam to tak mocnymi argumentami, że chyba powoli zaczyna się przekonywać, że mam rację.

– Zdrajczyni! – oburzył się Victor. – Nie słuchaj jej, Isabelle, wszystko, co opowiada ci o mnie ta kobieta, to manipulacja!

Choć mówił niby żartobliwym tonem, na jego twarzy pojawił się dyskretny wyraz niepewności i niepokoju.

– Ach, manipulacja? – uśmiechnęła się przekornie Iza. – A jak myślisz, komu prędzej uwierzę, jej czy tobie?

– Co jej o mnie nagadałaś, przewrotna kobieto? – zaniepokoił się nie na żarty Victor, zwracając się z wyrzutem do Yvette, która zaśmiewała się z jego miny, puszczając oko do reszty towarzystwa. – Koniec tego dobrego, nie pozwolę wam więcej indoktrynować mojej księżniczki! Chodź, Isabelle, zabieram cię do tańca! – dodał stanowczo. – Jak chcą mnie obgadywać, to bardzo proszę, ale nie przy tobie!

Objął rozbawioną Izę ramieniem i pociągnął ją w stronę parkietu. Poszła z nim bez protestu, uznając, że w istocie czas już na wznowienie tańca i jak najpełniejszego wykorzystania wieczoru z tak znakomitym tancerzem, jakim był Victor, tym bardziej, że grany właśnie utwór był jednym z jej ulubionych.

– Patrzcie, jak się zdenerwował! – zawołała za nimi Yvette przy wtórze śmiechu reszty towarzystwa. – I jak się boi o swój wizerunek w oczach Isabelle!

Iza odwróciła się do nich z uśmiechem, a wtedy wszyscy sześcioro zgodnie pomachali do niej rękami w geście bezwarunkowej sympatii.

– Co ona ci o mnie naopowiadała? – zagadnął z niesmakiem Victor, kiedy stanęli naprzeciw siebie na parkiecie.

– Nic takiego – uśmiechnęła się Iza, poprawiając mu kołnierzyk od koszuli. – No, nie bądź taki sztywny, Vic… przecież to były tylko żarty!

– W tej sprawie nie toleruję żartów – odparł poważnie. – Ale okej… później o tym porozmawiamy. Teraz zatańczmy, Isabelle!

Zawirowali na parkiecie jak na szalonej karuzeli. Victor, który już na początku balu zrzucił z siebie marynarkę i pozostał w białej koszuli, podobnie zresztą jak Jean-Pierre i wielu innych panów, znów prowadził ją na wskroś sali jak natchniony. Jakże cudowny był to taniec! Jakże lekko czuła się w jego ramionach! Po owych smętnych rozmyślaniach, jakie wiodła w drodze na bal, muzyka i ruch pod dyktando wspaniale wyszkolonego tancerza w magiczny sposób rozwiewały jej smutki i poiły ją jak wino, stopniowo odrywając jej myśli od ponurej rzeczywistości i wynosząc jej duszę do gwiazd.

„Nie myśleć o niczym!” – przebiegło jej przez głowę, gdy Victor ze śmiechem oderwał ją od podłogi i okręcił wokół siebie w zwariowanym piruecie. – „Nie myśleć, nie martwić się niczym… tylko tańczyć!”