Anabella - Rozdział LIV (cz. 1) - De te fabula narratur

Pociąg zbliża się do stacji końcowej Lublin. Prosimy o przygotowanie się do wysiadania. Dziękujemy Państwu za wspólną podróż i życzymy miłego pobytu.

Monotonny głos w interfonie napełnił duszę Izy radością i wzruszeniem. Pociąg, który wiózł ją z Warszawy, gdzie kilka godzin wcześniej, na lotnisku Okęcie, wysiadła z samolotu przybywającego z Liège, wjeżdżał do miasta od strony zachodniej. Pierwszy raz jechała tą trasą, tym razem bezpośrednio ze stolicy, a nie z Radzynia Podlaskiego, bowiem po powrocie z Bressoux nie mogła już sobie pozwolić na to, by zajrzeć do Korytkowa, lecz musiała wracać prosto do Lublina. Nazajutrz zaczynała już zajęcia na uczelni, a na szesnastą była umówiona na swoją pierwszą po Nowym Roku zmianę w pracy.

Z lotniska wysłała tylko cztery smsy informujące o szczęśliwym powrocie do kraju, adresując je w pierwszej kolejności do Ani i Victora, którym obiecała dać znak, kiedy tylko doleci do Warszawy, a także do tych samych dwóch osób, do których pisała po przyjeździe do Bressoux, mianowicie do Amelii i do Majka.

Cudownie, kochanie, bardzo się cieszę! – odpisała jej Amelia. – Zadzwoń do mnie, jak tylko dojedziesz do Lublina, koniecznie muszę z tobą porozmawiać! Majk z kolei odpowiedział dość zdawkowo: Super, Iza, dzięki! Jutro szesnasta.

„Ciekawe, co Melcia ma mi do powiedzenia” – zastanawiała się Iza. – „Z maluszkiem chyba wszystko okej, po tonie jej smsa nie widać, żeby coś było nie tak. Ależ to niesamowite, będziemy mieli w rodzinie takie maleństwo! Słodziutkie jak mały Edzio… A właśnie!” – przypomniała sobie, nieco pochmurniejąc. – „Jak już wrócimy na uczelnię, muszę koniecznie zadzwonić do Lodzi. Mam nadzieję, że przed świętami nie miała kłótni małżeńskiej z powodu psychola Krawczyka… Ech! O czym ja myślę! Trzeba cieszyć się z powrotu do domu! Proszę bardzo, wjeżdżamy już do Lublina!”

Serce zabiło jej radośnie na widok zabudowań miasta, które przez miniony rok stało się jej tak bliskie. Teraz, kiedy wracała z zagranicznej podróży, przywiązanie do polskiej ziemi i jej wschodnich rubieży, gdzie sama mieszkała od dzieciństwa, odezwało się ze zdwojoną mocą, uświadamiając jej, że tu jest jej miejsce i chyba nigdzie indziej nie mogłaby się czuć w pełni szczęśliwa. Przypomniała sobie słowa Ani o życiu na obczyźnie, a potem to, co powiedział jej na ten temat Victor. Czy umiałaby podjąć taką decyzję jak ona? Nie była tego pewna, nawet gdyby pokochała Victora tak mocno jak Ania Jean-Pierre’a… to zaś zupełnie nie wchodziło z grę.

„Nie” – uśmiechnęła się do siebie, kiedy pociąg, coraz bardziej zwalniając, wjeżdżał na dworzec kolejowy Lublin. – „Nigdy. Moje miejsce jest tutaj, w Polsce. Super było tam u nich, a tego balu nie zapomnę do końca życia. Ale jednak wolę być tutaj… i jestem taka szczęśliwa, że już wróciłam!”

Pan Stanisław ucieszył się na jej widok jak dziecko. Ponieważ syn z rodziną wyjechał od niego zaraz po świętach, już od tygodnia siedział w domu sam, z powodu przeziębienia nie mogąc nawet wyjść na pogawędki ze znajomymi z dzielnicy.

– Ale już jest lepiej, o wiele lepiej, pani Izo – zapewnił ją, wysmarkując nos w pomiętą bawełnianą chustkę. – Katar już mi się kończy i czuję się silniejszy, bo w Sylwestra to naprawdę porządną gorączkę miałem. Niech się pani nie martwi, już nie zarażam. Końcóweczka choroby, sama końcóweczka…

– To dobrze, panie Stasiu – uśmiechnęła się Iza. – Teraz zimno, to może gdzieś pana przewiało, albo w nocy pan sobie za bardzo kaloryfer przykręcił. Widzi pan, jak to oszczędności nie zawsze się opłacają? – dodała żartem. – Kacper od razu by to panu wytknął…

Oboje spoważnieli na to imię, spojrzeli po sobie i westchnęli jak na komendę.

(c.d.n.).