Anabella - Rozdział LIV (cz. 3) - De te fabula narratur

Iza posłusznie zdała jej szczegółową relację ze swojego pobytu w Liège, pomijając tylko, na ile się dało, kwestię zaangażowania Victora, a w szczególności jego sugestie i propozycje. Jednak czy to po barwie jej głosu, czy też z uwagi na tok opisywanych wydarzeń, Amelia sama wyczytała to i owo między wierszami.

– Oj, Izunia, ten Victor wyraźnie do ciebie uderza! – zauważyła wesoło. – Słyszę o nim już od zeszłej wiosny, ciągle do siebie telefonujecie, a teraz, jak rozumiem, na balu nie odstępował cię na krok. Jak on się nazywa, powiesz mi?

– Na nazwisko? – zdziwiła się Iza, która z pobłażaniem słuchała tych uwag. – Nie wiem, po co ci ta informacja, Melciu… ale okej. Lambert. Victor Lambert.

– Ładne nazwisko – oceniła Amelia. – Z twoich opowieści wynika, że to jakiś bardzo fajny chłopak. I polskiego już się uczy… Hmm, kto wie, kochana, jak się skończy ta twoja przygoda z francuskim! Ja bym…

– Melu! – przerwała jej surowo Iza. – Proszę cię… nie przesadzaj. Victor to mój dobry przyjaciel, dzięki niemu coraz lepiej mówię po francusku i bardzo go lubię, ale nic poza tym. Nie dokuczaj mi, co? Opowiedz lepiej, co u was w Korytkowie, a przede wszystkim, jak ty się czujesz. Lepiej już?

– Dużo lepiej – zapewniła ją Amelia, posłusznie schodząc z tematu Victora, choć w jej głosie nadal dało się wyczuć ślad znaczącego uśmiechu. – Mdłości jeszcze trochę mnie męczą, ale z każdym dniem jest ich coraz mniej, więc liczę, że do końca stycznia w pełni stanę na nogi. To zresztą będzie konieczne, bo Agnieszka, jak sama wiesz, niedługo nie będzie już mogła nam pomagać.

– Tak, wiem – westchnęła Iza. – Zostało jej tylko kilka tygodni. Oby nie szalała już z tą ciężką pracą! Może wyślij ją na jakiś przymusowy urlop, co, Melciu? Ja się ciągle boję, że ona tym nieodpowiedzialnym zachowaniem zrobi krzywdę i sobie, i dziecku.

– Mnie też to martwi – przyznała Amelia. – Ale na razie nie ma na to rady. Nie chcę do niczego jej przymuszać, ona i tak psychicznie balansuje na ostrzu noża. Lepiej niech robi tak, jak chce, a bez przerwy powtarza, że bardzo chce pracować… prosi, żeby jej tego nie odbierać… Ja zresztą ją rozumiem – westchnęła. – To jej jedyny sposób na zabicie myśli.

– Tak – szepnęła smutno Iza. – Wiem, Melu.

– Zosia, Robik i Piotrek pilnują jej, żeby się nie przemęczała – ciągnęła Amelia. – Ale to tylko w sklepie, bo co ona robi w domu, to nikt przecież nie wie. Sama wiesz, jaką sytuację mają Kmiecikowie. Ciężko tam u nich z pieniędzmi, do tego choroba… po świętach staremu Kmiecikowi jeszcze się pogorszyło… W ogóle jakoś dziwnie skończył się ten rok – dodała innym tonem. – Jak to się mówi, fortuna kołem się toczy, bo takie rzeczy się zdarzają, że nikt by się nie spodziewał. Nawet u Krzemińskich, wiesz?

Iza zagryzła wargi.

– No tak – odparła spokojnie. – W Sylwestra uroczyście zainaugurowali działalność hotelu.

– Owszem – przyznała Amelia. – Zainaugurowali… ale to nie było najważniejsze wydarzenie tego dnia. Chodzi o to, że ich syn…

– Tak, wiem – przerwała jej szybko Iza. – Zaręczył się. Niech Pan Bóg da im zdrowie i dużo szczęścia. A wracając do Agi…

– Poczekaj, Izunia – zaprotestowała Amelia. – Nie przerywaj mi. Właśnie o tym najbardziej chciałam ci opowiedzieć. Całe Korytkowo aż huczy od plotek, Dorotka wczoraj zdała mi szczegółową relację, ale ja już i tak wszystko wiedziałam od Marczukowej. Wszyscy od kilku dni gadają tylko o tym!

– O czym? – zapytała z rezygnacją Iza.

– No o tych niedoszłych zaręczynach!

– Niedoszłych? – szepnęła Iza, czując, jak serce zaczyna jej mocniej bić. – Jak to?

– Właśnie tak! – odparła z przejęciem Amelia. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jaka była afera! Krzemińska od trzech miesięcy rozpowiadała o tych zaręczynach po całej okolicy, w Sylwestra impreza, przyjęcie jak u króla, wszystko gotowe, kilkudziesięciu gości… O dwudziestej oficjalnie otworzyli hotel, przecięcie wstęgi, toasty i tak dalej, a o północy miały być zaręczyny. Marczukowa nie była zaproszona, ale wie od Maliniakowej, która tam była i widziała to na własne oczy… i mówi, że szok! Uroczystość miała się właśnie rozpocząć, wszyscy w jak najlepszych nastrojach, młody Krzemiński pokazuje swoim kolegom i koleżankom pierścionek zaręczynowy… bo wiesz, kupili taki naprawdę wypasiony, Marczukowa mówi, że fortuna na to poszła, więc musieli wszystkim się pochwalić. Pięć minut do północy, a tu nagle ktoś się zorientował, że nigdzie nie ma przyszłej narzeczonej! I to od pół godziny, kiedy to powiedziała młodemu, że idzie do łazienki. Wszyscy się przestraszyli, zapomnieli o toaście noworocznym i rzucili się, żeby jej szukać. I jak myślisz? Szukają wszędzie, szukają, ale nie mogą znaleźć. Zniknęła!

– Ach! – wyrwało się zdumionej Izie.

(c.d.n.)