Anabella - Rozdział LIV (cz. 5) - De te fabula narratur

– Młody wyjechał z Korytkowa zaraz na drugi dzień, w Nowy Rok – kontynuowała beztrosko Amelia. – Maliniakowa mówiła Marczukowej, że pokłócił się z rodzicami i pojechał do Lublina dokończyć semestr, ale że pewnie nie będzie chciał tam zostać, tylko na resztę studiów przeniesie się do Warszawy. No wiesz, żeby już tamtej nie widywać, a zwłaszcza nie ryzykować, że wpadnie gdzieś na jej ojca. Oni przecież mieszkają w Lublinie.

– Aha – szepnęła Iza dla podtrzymania rozmowy. – No tak…

– I widzisz, jak to wszystko może się w życiu zmienić… jak w kalejdoskopie – podsumowała Amelia. – No, ale już nie truję ci o Krzemińskich. Wiem, że to nie jest twój ulubiony temat, a Robcio też nie lubi, jak za dużo o nich mówię. Po prostu to jest teraz w Korytkowie temat numer jeden, dlatego musiałam się z tobą tym podzielić. To ma zresztą też swoje dobre strony, bo dzięki temu ucichło już gadanie na temat Agnieszki. W sumie po cichu bardzo na to czekałam, wreszcie odczepią się od biednej dziewczyny…

Po rozłączeniu się z Amelią Iza odłożyła telefon na biurko i energicznie zabrała się za segregowanie i układanie rzeczy wyjętych z walizki. Myśli o Michale, choć z całej siły wypychane ze świadomości, tłukły się jej po głowie jak stado spłoszonych ptaków. Właściwie to nie były nawet myśli, a rozmyte i nakładające się na siebie obrazy.

Michał w eleganckim garniturze, z cudowną burzą blond loków… śmieje się, pokazując kolegom pierścionek zaręczynowy… a potem na jego twarzy pojawia się niepokój, strach, wreszcie wściekłość… O tak… choć Iza zna te sceny tylko ze słów Amelii, doskonale je sobie wyobraża. Wie, jak wyglądał w tych chwilach Michał i jakie robił miny… Zna go przecież tak dobrze! Upokorzenie, jakiego doznał ze strony Sylwii i jej ojca niewątpliwie było dla niego dotkliwym ciosem, wielką próbą dla jego wizerunku i osobistej dumy. Lecz czyż ta przykra sytuacja nie była dla niego potwierdzeniem, że na świecie istniała tylko jedna kobieta, z którą mógł być naprawdę szczęśliwy? Jedyna, która kochała go bezwarunkowo i która nigdy nie zrobiłaby tego co Sylwia… Jedyna, która była gotowa przymknąć oko na wszystko, byleby tylko z nią był…

Ach, gdybyż dane jej było móc go dziś pocieszyć! Przytulić go, pogładzić po włosach, okazać mu ów ogrom czułości, jaki od lat nosiła dla niego w sercu… Dla niego, tylko dla niego! Powinna dziś cieszyć się, że został odtrącony przez Sylwię, wszak w ten sposób odradzały się jej pogrzebane już nadzieje, powstawały niczym feniks z popiołów… odżywały jak młode pączki kwiatów po zimie, gdy pada na nie blady promyk wiosennego słońca…

Lecz oto przed jej oczami pojawia się scena z Korytkowa w przeddzień jej wyjazdu do Bressoux. Sylwetka Michała odcinająca się w ciemnościach na tle jasno świecącego księżyca… I jego dwa lodowate słowa… cześć, Iza. Słowa, które odradzającą się nadzieję grzebią znów pod warstwą zimnego popiołu, jaki pozostał z jej dawnych marzeń.

„I co z tego, że ona z nim zerwała?” – myślała, stanowczym gestem odkładając pustą walizkę do szafy. – „Czy to w jakikolwiek sposób zwiększa szanse na to, że Misio wróci do mnie? Nie… to nic nie zmienia… Teraz nawet jest jeszcze gorzej, bo on przez to wyjedzie z Lublina i nie będę już miała więcej okazji natknąć się tu na niego. Tylko w Korytkowie… może raz na rok, jak kiedyś… Nie, zostawmy to, nie ma sensu rozgrzebywać ran. To koniec. Pogodziłam się już przecież z tym, że to definitywny koniec… i niech tak zostanie.”