Anabella - Rozdział LIV (cz. 8) - De te fabula narratur

– Tutaj jest grafik, szef zostawił dla ciebie – oznajmiła Klaudia, podając Izie plik zapisanych kartek z tabelkami. – Ja wróciłam dopiero dzisiaj, tak jak ty, a Ola, Lidzia i Kamila jeszcze do jutra są na urlopie. A Antek na zwolnieniu lekarskim.

– Co mu jest? – zaniepokoiła się Iza.

– Nic takiego, jakąś grypę złapał – wyjaśniła Klaudia. – Miał pecha, bo akurat na Sylwestra najgorzej go rozwaliło, ale na szczęście, o ile wiem, już mu lepiej. Jeszcze do końca tygodnia ma zostać w domu i doleczyć się, szef prosił, żeby uwzględnić to w grafiku. Jest nas trochę mniej, ale damy radę, ruch na razie niewielki.

– A szef o której ma być? – zapytała od niechcenia Iza, przeglądając grafik.

– Nie wiem – pokręciła głową Klaudia, zerkając na nią badawczo spod oka. – Nie widziałam go jeszcze. Trzeba zapytać Wiki, ona była w Sylwestra w pracy i od wczoraj też jest na stanowisku. Może coś jej mówił?

Obie przeszły z zaplecza do baru, gdzie wartę trzymała niezawodna Wiktoria. Siedziała teraz bezczynnie, gdyż klientów na sali rzeczywiście była tylko garstka, więc z ich obsługą przy stolikach bez problemu radziły sobie Gosia i Alicja.

– Nic nie wiem o szefie – pokręciła głową Wiktoria, kiedy Iza i Klaudia usiadły obok niej, by porozmawiać. – Nie mówił, kiedy przyjdzie, nawet nie wspominał, czy w ogóle… Może znowu poszedł na amory? Teraz ruch jest słaby, dopiero za parę dni się rozkręci, więc może korzysta z okazji, kiedy jest mniej potrzebny.

– E tam, Wika, nie wymyślaj! – machnęła ręką Klaudia. – To już mu się dawno nie zdarzało. Pewnie przyjdzie później albo załatwia coś z dostawcami. Dziewczyny po Nowym Roku mają pustki w kuchni i w magazynku, dzisiaj Dorotka narzekała, że dysponują tylko tym, co zostało z Sylwestra. A, czekaj… ty, wiesz co? – przypomniała sobie nagle. – Pokaż Izie ten filmik z Tomem! Iza, musisz koniecznie to zobaczyć, mówię ci, boki można zrywać!

Wiktoria roześmiała się i chętnie wyjęła telefon, na którym miała nagrany filmik z balu sylwestrowego wydanego jak co roku w Anabelli. Bohaterem filmiku był ochroniarz Tom, który przy wtórze oklasków, gorąco dopingowany przez kwiczący ze śmiechu zespół kolegów, zatańczył noworoczny taniec z ukochaną Darią. Iza na ten widok nie zdołała powstrzymać wybuchu serdecznego śmiechu, Tom bowiem tańczył jak oswojony niedźwiedź, przestępując z nogi na nogę, a w drugiej części filmu wielkimi krokami, niczym w butach siedmiomilowych, przemierzał wzdłuż i wszerz parkiet, unosząc w ramionach swą tancerkę. Widać było, że nie tylko jej nocne nauki nie poszły w las, a przyjacielskie instrukcje zostały w stu procentach wdrożone, ale również spodziewany efekt przekroczył wszelkie oczekiwania, bowiem Daria była tym wyraźnie zachwycona i oczarowana.

– Chudy płakał ze śmiechu i błagał o litość! – relacjonowała wesoło Wiktoria. – Szef tak samo! Ja też dawno tak się nie uśmiałam, a Ola rozmazała sobie przez to cały makijaż. Żałowaliśmy, że cię nie ma, Iza, doceniłabyś ten taniec! I kto by pomyślał, że z naszego Tomcia taki romantyczny brutal?

Wszystkie trzy znowu wybuchły gromkim śmiechem.

– A patrz dalej, bo to jeszcze nie koniec – ciągnęła Wiktoria, włączając kolejny filmik i podstawiając Izie telefon przed oczy. – Potem był rock’n’roll… lukaj, jak nasz Tom wywija! Mógłby w cyrku robić za tańczącego słonia!

Schylone nad telefonem roześmiane dziewczyny nie zauważyły zmierzającego w ich stronę szefa, który, przeszedłszy przez półmroczną, pustawą dziś salę, na ostatnich metrach zwolnił i zatrzymał się kilka kroków od nich. Gdyby ktokolwiek śledził go wzrokiem, dostrzegłby, że już z daleka jego twarz rozpromieniła się na ich widok jak słońce, a w miarę jak zbliżał się do baru, rozświetlała się jeszcze bardziej, jednocześnie dziwnie poważniejąc. Zatrzymawszy się jakby w zawahaniu, przez kilkanaście sekund stał nieruchomo i drgnął dopiero, gdy zaśmiewająca się nad telefonem Iza, w której utkwione było jego spojrzenie, podniosła dłoń, by odgarnąć sobie opadające jej na twarz włosy.

W tym samym momencie ona również przypadkowo rzuciła okiem w głąb sali, dostrzegła jego sylwetkę naprzeciw baru i natychmiast poderwała się z miejsca, a oczy rozbłysły jej radością. Majk wykonał gest, jakby miał rzucić się w jej stronę, powściągnął się jednak i spokojnym krokiem podszedł do baru.

(c.d.n.)