Anabella - Rozdział LIV (cz. 9) - De te fabula narratur

– O, jest szef! – zauważyła go Wiktoria, również zrywając się z miejsca i wygaszając telefon.

– Czołem, dziewczyny! – rzucił wesoło, odkładając na blat teczkę z dokumentami, którą niósł w ręce, i ściągając z siebie kurtkę, pod którą miał grubą flanelową koszulę w kolorze khaki. – Widzę, że w martwym czasie za kontuarem znajdzie się nawet czas na babskie plotki?

– Pokazywałyśmy tylko Izie taniec Toma – wyjaśniła mu Wiktoria tonem usprawiedliwienia.

Majk zerknął na Izę i roześmiał się.

– No tak, wróciła nasza szefowa – zauważył, przerzucając sobie kurtkę przez ramię. – I musi dostać sprawozdanie z tego, co tu się działo pod jej nieobecność. Dobra, to w takim razie wracajcie do roboty, a Izę zabieram do mnie na sesję sprawozdawczą. Oraz na zapoznanie się z tymi nowymi papierami – dodał, podnosząc z blatu swoje dokumenty i pokazując je Izie znaczącym gestem. – Szykuje się robota na dobry wjazd, droga pani. Mamy zamieszanie w kadrach i w umowach, więc dzisiaj nie będzie luzu.

– Tak jest, szefie! – odparła z entuzjazmem Iza, uniesiona najszczerszą radością na jego widok i na dźwięk znajomego, wesołego tonu jego głosu. – Melduję się na posterunku i czekam na rozkazy!

– Można piwo? – zapytał młody mężczyzna, który w towarzystwie kolegi podszedł właśnie do baru. – Tylko wolałbym z butelki. Jakie macie?

Na ten sygnał Wiktoria rzuciła się do obsługi klientów, Klaudia wycofała się z tacą w stronę stolików, by sprawdzić, czy nie trzeba zebrać z nich brudnych naczyń, zaś Majk mrugnął porozumiewawczo do Izy i ruchem ręki wskazał jej wejście na zaplecze.

W milczeniu przeszli przez korytarz i weszli do gabinetu szefa. Majk zamknął za sobą drzwi i odwrócił się do rozpromienionej dziewczyny, nonszalanckim gestem rzucając na krzesło kurtkę i teczkę z dokumentami. Nastąpiła króciutka chwila konsternacji, lecz już w następnej sekundzie Iza podskoczyła ku niemu i z radością zarzuciła mu ręce na szyję. Natychmiast chwycił ją w ramiona i oboje ze śmiechem wykonali powitalny pląs wokół biurka.

– Nareszcie! – zawołała zachwycona Iza, mierzwiąc mu obiema dłońmi włosy. – Ależ się za tobą stęskniłam, szefie! Już nie mogłam się doczekać, kiedy cię zobaczę!

Każdy z jej spontanicznych, radosnych gestów odbijał się na twarzy Majka wyrazem niemego zachwytu i wzruszenia. Kiedy zatrzymali się na środku gabinetu, przytulił ją do siebie i schyliwszy się, na chwilę zanurzył twarz w jej włosy, przymykając oczy.

– Wróciłaś, elfiku – szepnął. – A niech to… we łbie mi się kręci…

– Wróciłam – pokiwała głową, z rozkoszą wdychając jego zapach, który dziś jeszcze bardziej dodał jej skrzydeł. – I nawet nie wiesz, jak się z tego cieszę!

– Jak udał się wyjazd? – zagadnął neutralnym tonem. – Dobrze się bawiłaś?

– Cudownie! – zapewniła go z entuzjazmem. – Mam ci tyle do opowiedzenia! I zdjęcia do pokazania… Wszyscy z Bressoux przesyłają ci chóralne pozdrowienia, a mała Tosia narysowała dla ciebie laurkę! Pokażę ci, mam ją przy sobie… Ale to później – zreflektowała się, wyprostowując się i wycofując z jego ramion. – Teraz nie ma na to czasu, najpierw praca!

Majk w pierwszej chwili chciał ją przytrzymać, ale zawahał się i puścił ją posłusznie.

– Tak – mruknął z niechęcią, sięgając na krzesło po dokumenty. – Cholerna praca… Ale fakt, że muszę pokazać ci parę rzeczy. Siadaj, Izulka.

Gestem dłoni wskazał jej, by usiadła w fotelu, a gdy to uczyniła, przysunął sobie krzesło po przeciwnej stronie biurka i rozłożył papiery na blacie.

– Od Nowego Roku mamy trochę zmian – podjął, podając jej jeden z dokumentów, nad którym natychmiast pochyliła się w skupieniu. – Rozwiązałem trzy umowy i będziemy podpisywać nowe. Jedna za Tkaczyka, bo już zwija interes… Szukam innego cukiernika, w tej chwili dziewczyny testują towar od dwóch, do połowy stycznia spróbujemy zdecydować się na jednego. A druga za Ćwiklińskiego.

– Jak to? Ćwikliński się wycofał? – zdumiała się Iza, wiedząc, że ów podstawowy dostawca warzyw i owoców współpracował z Anabellą od samego początku jej istnienia. – Dlaczego?

– Nie wiem – pokręcił głową Majk. – Też się zdziwiłem, ale cóż… Nie wyjaśniał mi nic, a ja nie pytałem. Nie moja sprawa. Na razie musimy radzić sobie bez dostawcy, jutro wyślesz Dorotkę z Chudym do jakiegoś marketu albo na targ, okej? Kupią, co trzeba, i przez parę dni trzeba będzie polecieć w tym trybie.

– Okej, jasne – przytaknęła skwapliwie Iza. – Dzisiaj zostawię im zlecenie i dane do rachunku, muszą to załatwić rano, jeszcze przed otwarciem. Gdybym mogła, sama bym z nimi pojechała, ale akurat wtedy mam zajęcia…

– Zostaw im zlecenie – powiedział, przekładając kolejne papiery. – Poradzą sobie. Jutro przejmiesz ster na cały wieczór, a ja postaram się poumawiać spotkania i pojeździć trochę po tych ogrodnikach-sadownikach. Posprawdzam wstępnie, jaką mają ofertę, i wybiorę ze dwóch.

– Tak jest.

(c.d.n.)