Anabella – Rozdział LIX (cz. 11) - De te fabula narratur

– Bardzo wcześnie dzisiaj wstałeś – zauważyła mimochodem, przykrywając dymiący imbryk pokrywką i z przyjemnością wdychając unoszący się wokół przyjemny zapach malin. – A powinieneś był się wyspać, bo na pewno masz przed sobą ciężki dzień.

– Owszem – przyznał spokojnie Majk zajęty dosypywaniem na patelnię odpowiednich ilości kolejnych przypraw. – Mam dzisiaj w planie nieprzyjemność z Urzędem Skarbowym, najpóźniej przed dwunastą będę musiał tam być. Ma też dzwonić Zięba, wiesz, w sprawie tych nieszczęsnych lodówek… może na jutro dałoby się go umówić, to by ponaprawiał dziewczynom co trzeba.

– Mnie jutro już nie ma – zaznaczyła na wszelki wypadek Iza. – Po egzaminie… mam nadzieję, że go zdam, to dla mnie sprawa honoru… wracam na stancję, pakuję się i w sobotę z samego rana jadę do Meli. Ale gdyby Zięba przyszedł dzisiaj, to mogę go przypilnować.

– Spokojnie, ja się tym zajmę – zapewnił ją, dosypując szczyptę kolejnej przyprawy i drewnianą łyżką mieszając zawartość patelni. – Ty załatwiaj swoje sprawy i przede wszystkim jedź odwiedzić siostrę. Należy ci się parę dni przerwy, w tamtym tygodniu prawie nie wychodziłaś z firmy.

– Bo odpracowywałam grafik z tego tygodnia – wyjaśniła mu Iza, mile zdziwiona tym, że odnotował ten fakt. – W sobotę byłam na zmianie całe dwanaście godzin, to chyba mój życiowy rekord. Ale dobrze się złożyło, bo akurat Wika prosiła o wolny wieczór, więc pomogłam Kamie przy barze i obie dużo się przy tym nauczyłyśmy! – dodała wesoło. – Jeszcze trochę i będę mogła pracować z doskoku na stanowisku barmanki… Herbata gotowa – zameldowała wesoło, wskazując na imbryk z herbatą i przełykając ślinę, gdyż podsmażająca się wędlina w kompozycji z przyprawami zaczęła już wydawać apetyczny zapach.

– Super – uśmiechnął się Majk, nadal przewracając łyżką danie na patelni. – Teraz jeszcze jajka i będziemy mogli jeść. Wyciągnij te bułki na talerz, okej? I zanieś je już na stół w pokoju. Masło i herbatę też.

– I kwiaty – dodała dla porządku Iza, posłusznie wykonując jego polecenia. – Robi się, szefie.

Nosząc do salonu kolejne naczynia ze śniadaniem oraz wazon z kwiatami, nie myślała o niczym ważnym, a tylko cieszyła się radosnym nastrojem tego mroźnego zimowego poranka spędzanego w tak miłej atmosferze i przyjemnym wnętrzu. Nie wiedzieć czemu przypomniał jej się ów szczęśliwy wieczór sprzed paru lat w Korytkowie, kiedy po spłaceniu długów obie z Amelią przygotowały uroczystą kolację, a zaproszony na nią Robert przyszedł z bukietem białych tulipanów. Amelia ustawiła je wówczas na środku stołu podobnie jak teraz Iza ustawiła róże… co prawda jeszcze nie w pełni rozwinięte, ze ściśniętymi pączkami, lecz czyż w środku zimy nie były one obietnicą wiosny? I czyż wiosna nie była znakiem budzącego się życia i nowej nadziei?

„Wszystko się poukłada” – myślała z przekonaniem, ustawiając na stole wskazane jej przez Majka talerze i kubki na herbatę. – „Nie wiem, dlaczego, ale dzisiaj wierzę w to mocniej niż kiedykolwiek. Jutro zdam ten egzamin i trzeci semestr studiów będzie zaliczony… Lodzia i Pablo dogadają się i pogodzą, a mały Edik przestanie płakać z nerwów… Robik ogarnie w Korytkowie sprawę działki i tego… konfliktu… nie pozwoli, żeby Mela się denerwowała. A co do Misia…” – tu zatrzymała się na chwilę z widelcem w dłoni i westchnęła. – „Cóż, tę sprawę muszę w całości zostawić losowi, choć dziś mam wrażenie, że nawet to potoczy się szczęśliwie… No, ale mniejsza o to, nie powinnam do tego wracać. To nie jest temat na dziś!”