Anabella – Rozdział LIX (cz. 12) - De te fabula narratur

– To było przepyszne, po prostu rewelacyjne, Majk – oznajmiła z uznaniem Iza, odsuwając pusty talerz i nalewając sobie herbaty. – Aż się dziwię, że nie wrzucisz tej formuły do naszego menu, przecież klienci by się o to zabijali!

– Nie wrzucę – pokręcił głową Majk, wyraźnie dumny z pochwały. – To moja autorska formuła na specjalne okazje. Mam jeszcze kilka takich, ale wszystkie zostawiam sobie jako asy w rękawie. Takie dania jak to przygotowuję tylko dla wyjątkowych osób.

– Ach – szepnęła mile poruszona Iza, natychmiast przypominając sobie jego autorską sałatkę, którą przygotował specjalnie dla Ani na urodzinach Lodzi. – Czyli to znaczy, że i mnie traktujesz jak wyjątkową osobę…

– To chyba cię nie dziwi? – uśmiechnął się, spokojnie dojadając swoją porcję.

– Nie – odwzajemniła mu uśmiech. – Wiem, że mnie lubisz, zresztą z wielką wzajemnością. Poza tym łączy nas terapia. Ale zawsze miło jest usłyszeć takie słowa, zwłaszcza z samego rana. Czuję się wyróżniona. A powiedz mi… jakie to są dania? Mam na myśli te inne wyjątkowe i na specjalne okazje? Już wiem, że jajecznica i sałatka z suszonymi pomidorami… ale co jeszcze?

Na wspomnienie sałatki przez wesołą twarz Majka przebiegł lekki cień.

„Ups” – zreflektowała się Iza. – „Zapomniałam, że o tym lepiej nie mówić…”

Już jakiś czas temu zauważyła, że w ostatnich tygodniach każda wzmianka o Ani czy nawet najdelikatniejsza aluzja na jej temat wywołuje chmurę na jego obliczu i przynajmniej chwilowo wprawia go w zły nastrój. Nie był to dobry znak, bowiem rodził obawę, że za jakiś czas tłumiona w ten sposób bomba emocjonalna znów może wybuchnąć, w dodatku w jakimś nieodpowiednim momencie i w niekontrolowany sposób, na przykład w postaci powrotu do picia brandy. Jednak choć Iza pozostawała w pełnej gotowości do pomocy przyjacielowi, w tym względzie miała związane ręce – nie mogła wypytywać go o to wprost, lecz musiała czekać, aż sam podejmie temat i poprosi o rozmowę w trybie terapii.

Na szczęście owa przelotna chmura, która zagościła na jego twarzy, nie pozostała tam dłużej niż na sekundę, może nawet na krócej. Pociągnąwszy łyka herbaty, Majk znów uśmiechnął się swobodnie.

– Na przykład spaghetti z ziołami i pieczarkami – odparł rzeczowo. – Albo moja autorska zapiekanka na bazie ziemniaków i sosu śmietanowego, a na słodko kruche ciasteczka migdałowe z syropem klonowym mojego własnego wypieku.

– Mniam! – zaśmiała się Iza. – Lepiej nic już nie mów, bo aż mi ślinka leci! To brzmi przepysznie i na pewno smakuje tak samo obłędnie jak ta jajecznica!

Majk pokiwał głową.

– Zdecydowanie tak – przyznał. – Jeśli lubisz takie dania, będziesz miała okazję skosztować ich wszystkich po kolei.

– Naprawdę? – ucieszyła się Iza. – Zrobisz kiedyś dla mnie takie spaghetti? Albo upieczesz ciasteczka z migdałami i sosem klonowym?

– Oczywiście – skinął głową. – Mam nadzieję, że dziś to nie jest ostatni raz, kiedy u mnie gościsz. Biorąc pod uwagę, że posiadasz w tym domu własną koszulę nocną, grzebień i szczoteczkę do zębów, chcąc nie chcąc jesteś jego stałą lokatorką.

– Ach! – roześmiała się Iza. – Nie przesadzaj! Ale faktem jest, że czuję się tu jak u siebie w domu i jestem ci bardzo wdzięczna za gościnę. Wczoraj powrót na stancję to by była mordęga, dla nas obojga zresztą… Kto wie, może kiedyś znowu trafi się taka okazja, że skorzystam z koszuli twojej babci? Mam nadzieję, że ona nigdy się o tym nie dowie! Zresztą następnym razem w rewanżu to ja powinnam ugotować coś dla ciebie – zaznaczyła z zastanowieniem. – Hmm… muszę o tym zawczasu pomyśleć. Co byś powiedział na francuską tartę z łososiem i szpinakiem?

– Czemu nie? – uśmiechnął się Majk.

(c.d.n.)