Anabella – Rozdział LIX (cz. 13) - De te fabula narratur

– Mam w tym zresztą mały interes – dodała Iza, zerkając na niego z podstępną miną. – Bo jeśli moja tarta ci posmakuje, to może przekonasz się do włączenia takich dań do stałej oferty naszego lokalu? Już dawno zauważyłam, że nie mamy w menu nic typowo francuskiego, a to są przepisy, które mogą bardzo zasmakować gościom, zwłaszcza tym, którzy przychodzą do nas na coś więcej niż piwo i chipsy.

– Prawda, nie mamy w menu nic francuskiego – zgodził się beztrosko Majk. – Podobnie jak nie podajemy francuskiego wina ani belgijskiego piwa, a w tle nigdy nie puszczamy francuskiej muzyki.

Iza drgnęła, dopiero teraz łącząc ze sobą fakty, o których mówił. Ich zbieżność miała wszak głęboki sens. Ona sama już dawno zauważyła brak francuskich potraw w menu Anabelli, jednak nigdy wcześniej nie skojarzyła tego z brakiem belgijskiego piwa i francuskich utworów muzycznych… Również bogaty wybór wina serwowanego w lokalu Majka rzeczywiście obejmował ofertę winnic hiszpańskich, latynoskich, amerykańskich, nawet afrykańskich… ale nigdy nie francuskich!

– Racja – szepnęła spłoszona tym zdumiewającym odkryciem, tym bardziej że jego znaczenie było dla niej jasne jak słońce. – Przepraszam… wybacz, Majk.

– A nie wykluczam, że to duży błąd – ciągnął spokojnie, dopijając powoli swoją herbatę i odstawiając kubek na stół. – I kto wie, może trzeba będzie kiedyś o tym pomyśleć?

Zmieszana Iza poderwała się, by pozbierać talerze ze stołu.

– O której wyjeżdżasz do urzędu? – zapytała od niechcenia, uznając, że lepiej zmienić temat.

– Dwunasta, najpóźniej dwunasta trzydzieści – odparł rzeczowo Majk.

On również podniósł się i dołączył do pomocy.

– Bo wiesz co? Zastanawiałam się, czy koło szesnastej nie pojechałbyś ze mną do Szczepcia – ciągnęła neutralnym tonem. – Miałam iść do niego jutro, ale po egzaminie chyba będę wolała na spokojnie popakować się do domu, więc zajrzałabym do niego już dzisiaj. Może poszedłbyś ze mną, on zawsze tak się cieszy, kiedy przychodzimy razem…

– Hmm – zastanowił się. – Czemu nie? To bardzo dobry pomysł. Podjadę po ciebie przed szesnastą, jak już pozałatwiam te wszystkie papiery. Będziesz u siebie na stancji?

– Aha! – przytaknęła. – To super! Wyjdę przed bramę i poczekam na ciebie, a jeśli coś ci wypadnie, to wystarczy, że wyślesz mi smsa i…

Przerwał jej głośny, przenikliwy dzwonek telefonu, który Majk przed śniadaniem odłożył na brzeg stołu.

– A niech to – pokręcił głową, z niechęcią sięgając po aparat. – Słucham, Błaszczak… Dzień dobry… Tak, wspominał pan… Dzisiaj?… Hm, w porządku, mogę być, ale nie wcześniej niż na trzynastą, mam kilka spraw do załatwienia na mieście…

Iza cichutko przemknęła do kuchni, niosąc w rękach zebrane ze stołu naczynia, które najpierw włożyła do zlewu, ale po namyśle przełożyła do zapełnionej już do połowy zmywarki. Następnie umyła pod kranem deskę do krojenia i wróciła do salonu po imbryk z resztkami herbaty oraz koszyczek z pieczywem. Dokładnie w tym momencie Majk zakończył połączenie i z niezadowoloną miną schował telefon do kieszeni.

– Cóż, musimy się zbierać, Izulka – oznajmił jej z nutką żalu w głosie. – Ci frajerzy nie dadzą nam żyć, w dodatku mróz i śniegu napadało jak cholera, trzeba będzie wyjechać trochę wcześniej. A teraz chodź, oddam ci twoje ciuchy – dodał, otwierając jedną z szuflad komody, z której wydobył jej wczorajsze ubrania i podał jej z uśmiechem. – Przebierz się i musimy lecieć. Cholernie żałuję, że nie możemy razem zjeść obiadu, pociesza mnie tylko to, że obiecaliśmy sobie wspólne gotowanie i zobaczysz, że wyegzekwuję to kiedyś, mały elfie, nie wykręcisz się!

(c.d.n.)