Anabella – Rozdział LIX (cz. 14) - De te fabula narratur

Roześmiali się zgodnie, po czym Iza udała się do sypialni, żeby przebrać się w swoje ubrania. Pościeliwszy łóżko, zostawiła na nim równiutko złożoną seledynową koszulę nocną i fioletowo-złotą sukienkę babci, które zdążyła już polubić na tyle, że zdawało jej się, jakby w pewnym sensie należały do niej. Z uśmiechem pochyliła się nad leżącą na wierzchu koszulą i wciągnęła w nozdrza przyjemny zapach eau de Cologne, którą wczoraj niechcący ją spryskała. I wtedy w jej głowie znów zaszemrał odległy głos czarnookiej cyganki wypowiadający te same słowa co dziś o poranku. To jest właśnie twoja droga, dziecko… Idź nią, a będziesz bardzo szczęśliwa…

– Idziemy, elfiku? – dobiegł do niej przez drzwi stłumiony głos Majka.

Dziewczyna natychmiast wyprostowała się i jeszcze raz rozejrzawszy się kontrolnie po idealnie uporządkowanym pokoju, pobiegła do drzwi.

– Tak, już jestem gotowa!

– Zabierz jeszcze te róże z wazonu – dodał Majk, który właśnie przykucnął, by zawiązać sobie buty. – Są twoje, kupiłem je specjalnie dla ciebie. Może nie są najpiękniejsze, bo mają nierozwinięte pąki, ale cóż… nic innego nie było.

Iza uśmiechnęła się, również schylając się po swoje kozaki.

– Nie, Michasiu – odparła spokojnie. – Bardzo ci dziękuję, ale te róże zostaną u ciebie. Ich miejsce jest na twoim stole, tam je postawiłam i tam powinny rozkwitnąć. Noszenie ich po mrozie tylko je zniszczy, a ja chciałabym, żeby dostały swoją szansę.

Majk zakończył wiązanie sznurowadeł, po czym podniósł się i wyprostował, przyglądając jej się z poważną miną.

– Okej – skinął głową. – Skoro tak zadecydowałaś, to niech zostaną. Zresztą wcale mnie nie dziwi, że ci się nie podobają, ja też nie jestem do nich przekonany.

Iza aż podskoczyła.

– Ależ podobają mi się! – zapewniła go żarliwie. – Jak mogłeś tak pomyśleć? Po prostu nie chcę, żeby przemarzły, zanim zdążą rozkwitnąć. Poczekaj, pożegnam się z nimi i wytłumaczę im, że u ciebie będzie im najlepiej! – dodała żartobliwie.

Sprawdziwszy, czy nie ma na butach brudu, którego mogłaby mu nanieść na dywan, ostrożnie weszła do salonu i schyliła się nad zielonymi jeszcze pączkami róż, każdy z nich delikatnie muskając ustami.

– Rozkwitajcie, kwiatuszki – szepnęła cichutko, by obserwujący ją z głębi przedpokoju Majk nie mógł jej usłyszeć. – Wasze miejsce jest tutaj… u dobrego, kochanego Michasia. Jak tylko długo możecie, pocieszajcie jego złamane serduszko i dodawajcie mu elfowej energii, którą niniejszym przekazuję wam specjalnie dla niego. A poza tym… czujcie się tutaj tak jak ja, czyli jak u siebie w domu!

Podniosła głowę i z uśmiechem wróciła do przedpokoju.

– Już! – oznajmiła wesoło Majkowi, który stał w miejscu jak zahipnotyzowany i w milczeniu przypatrywał się jej poczynaniom. – Załatwione! Obyło się bez negocjacji, bo róże same powiedziały mi, że wolą zostać u ciebie, niż wychodzić na mróz!

Majk uśmiechnął się łagodnie i pokręcił głową.

– Zaczarowałaś je, prawda? – zapytał cicho. – W nocy będą mówić do mnie twoim głosem?

– Aha – skinęła głową ze śmiechem, sięgając po swój płaszcz. – Będą gadać jak najęte, więc najlepiej wynieś je do kuchni albo zamknij w łazience! Chyba że wolisz uciąć sobie z nimi pogawędkę. Tylko uprzedzam, że mogą zacząć mówić po francusku! – zażartowała. – No, ale już, koniec wygłupów, Majk… Chodźmy, bo przez to wszystko spóźnisz się do urzędu i znowu będę miała wyrzuty sumienia!