Anabella – Rozdział LIX (cz. 3) - De te fabula narratur

– Biedny frajer! – ciągnął w zamyśleniu Majk. – Aż mi go szkoda było. Na głowie stawał, żeby lala wreszcie się od niego odczepiła, nawet dwa czy trzy razy spotkał się z nią na mieście, żeby jasno jej wyłożyć, że nie jest zainteresowany i że nie życzy sobie jej towarzystwa. Nie dotarło, dalej za nim łaziła… Ale pewnie w końcu jakoś dałby sobie z tym radę, nie alarmując Lodzi, gdyby nie ta sprawa Krawczyka. To go dosłownie rozbiło na kawałki.

– Ale to jest jednak dziwne, Majk – zauważyła ostrożnie Iza. – W tym liściku, który znalazła Lodzia, a który ja sama przekazałam Pablowi, było słowo „kocham”. Przecież takich słów nie rzuca się bez powodu…

– Ty przekazałaś Pablowi jakiś list od niej? – przerwał jej ze zdziwieniem Majk. – Nic mi o tym nie mówił. Fakt, że dostawał sporo tego ścierwa, ale przecież mógł skojarzyć, że ty wiesz… to było dość kluczowe w tym wszystkim. Czyli ty… znowu ty?

– No właśnie nie wiem, dlaczego mam takiego pecha – westchnęła Iza. – W obu przypadkach zrobiono ze mnie nieświadomą, naiwną pośredniczkę. Gdybym mogła cofnąć czas…

– Poczekaj! – przerwał jej z zastanowieniem Majk. – Poczekaj, Iza… poczekaj… to mi się bardzo nie podoba. Opowiedz mi dokładnie o tym pośrednictwie – zażądał stanowczo. – Jak to wyglądało?

Wysłuchawszy w milczeniu jej relacji, zamyślił się i w pokoju zapadła cisza. Iza, której po ciężkim dniu coraz bardziej chciało się spać, nieco przytępionym wzrokiem zapatrzyła się w obraz wiszący na przeciwległej ścianie. Przedstawiał on jakąś martwą naturę, której kolorystyka harmonijnie komponowała się z jasnobeżową tonacją ścian, nadając pomieszczeniu ciepła i głębi. Uwagę dziewczyny przykuł zwłaszcza realistycznie odmalowany wąski, szklany wazon, w którym tkwił tylko jeden pomarańczowo-żółty kwiat. Czy była to frezja? Kwiat wyglądał bardzo podobnie jak te z bukietu, który przed świętami dostała od Majka… Jeden z nich, zasuszony, nadal przechowywała w którejś z przegródek portfela…

– No niestety… sprawa jasna – mruknął nagle Majk, jakby sam do siebie.

– Co takiego? – podchwyciła, odrywając wzrok od obrazu i zerkając na niego.

– Cała ta afera. Jest niestety tak, jak podejrzewałem. Już wcześniej wspominałem o tym Pablowi, dawałem mu to pod rozwagę, ale on twierdził, że to nie ma znaczenia. A ja uważam, że ma… i teraz to już nie podlega dyskusji. Mamy tu co najmniej dwa zbiegi okoliczności, Iza. A kiedy są dwa, to znaczy, że o co najmniej jeden jest za dużo.

– Jakie zbiegi okoliczności?

Majk popatrzył na nią świdrującym wzrokiem.

– Sama pomyśl – podjął powoli. – Nie wydało ci się dziwne, że dokładnie w tym samym czasie, kiedy Krawczyk zacząć podjeżdżać do Lodzi, Pablem zajęła się akurat jego asystentka?

Iza pokiwała powoli głową.

– Tak – przyznała ostrożnie. – Też to zauważyłam… Myślisz, że oni… razem?…

– Jej upór w łażeniu za nim był kompletnie od czapy – ciągnął w skupieniu Majk. – Ale w tym kontekście to by miało sens. Zakładając, że robiła to na polecenie Krawczyka, który w dodatku porządnie jej za to zapłacił, jej odporność na jego odmowy i manifestacyjny brak zainteresowania przestaje mnie dziwić. Pomyśl tylko… Gdyby Pablo złapał haczyk, sprawa byłaby załatwiona. Nie wątpię, że Krawczyk zadbałby o odpowiednią dokumentację fotograficzną z ich tajnych spotkań, którą wraz z wyrazami współczucia przekazałby Lodzi… oczywiście po to, żeby móc pocieszyć ją po tym ciosie i otoczyć dżentelmeńską opieką.

Iza aż zadrżała z oburzenia.

– Drań! – wycedziła przez zęby. – Wstrętny łajdak!

Majk uśmiechnął się leciutko, z zaciekawieniem przyglądając się jej wzburzonej minie i oczom ciskającym iskry.

– Tacy są ludzie, elfiku – powiedział łagodnie. – Nie lubię nikogo oskarżać w ciemno, ale ta hipoteza za dobrze mi się układa. Plan sam w sobie był niezły, tyle że Pablo nie złapał się w pułapkę, więc sprawa trochę im się skomplikowała. Jednak Krawczyk to cwany gracz, a w takiej sytuacji zawsze pozostaje wariant B.

– Czyli? – szepnęła Iza.

– Chodziło przecież tylko o jedno – podjął spokojnie Majk. – O usunięcie z drogi zawadzającego męża, prawda? Wszelkie środki prowadzące do tego celu były dobre. Jeśli nie udało się uwieść go naprawdę, trzeba było przynajmniej stworzyć takie wrażenie w nadziei, że sprawa dotrze do uszu Lodzi i namiesza jej w głowie. Oraz że podważy jej uczucia względem Pabla, bo to Krawczyka wkurzało najbardziej. Tak… – zamyślił się znowu, jakby wyciągał jakieś obrazy z dna pamięci. – On doskonale wiedział, że ma wszelkie atuty w zdobyciu względów obojętnie jakiej kobiety… i wygląd, i pozycję, i kasę…

– Chyba żartujesz! – wzdrygnęła się Iza. – Masz bardzo słabe wyobrażenie na temat kobiet!

Majk spojrzał na jej zdegustowaną minę i parsknął śmiechem.

(c.d.n.)