Anabella – Rozdział LIX (cz. 4) - De te fabula narratur

– Przeciwnie, elfiku – zapewnił ją stoicko. – Mam na ich temat bardzo dobre wyobrażenie poparte latami obserwacji i doświadczeń. Przy odpowiednim działaniu strategicznym, że tak powiem… oraz przy odrobinie cierpliwości… facet z warunkami Krawczyka może mieć prawie każdą kobietę.

– Nieprawda! – wykrzyknęła oburzona Iza.

– Ależ prawda, skarbie – uśmiechnął się rozbawiony tym protestem Majk. – Oczywiście sposób działania zależy od tego, z jaką, mówiąc językiem myśliwskim, zwierzyną miałby do czynienia. Ty i Lodzia jesteście innym typem kobiet niż większość… tym najwartościowszym… Ale nawet takie kobiety jak wy prędzej czy później mogłyby ulec frajerowi, o czym on doskonale wie. Wystarczyłoby mu trochę zachodu… adoracji, prezencików, słodkich słówek i obietnic… udawania szczerych uczuć i stopniowego zmiękczania materiału…

– Bzdura! – pokręciła głową Iza.

– Gdyby nie pewien ważny szczegół – ciągnął beztrosko Majk, przyglądając się z rozbawieniem jej pełnej urazy minie. – Mianowicie gdyby nie wierne i oddane serce takiej kobiety. To serce jest jak twierdza… raz zdobyte, nie przyjmuje już nikogo innego. W tym punkcie chyba zgodzisz się ze mną, co, elfiku?

Mina Izy natychmiast złagodniała. Przed oczami stanęła jej twarz Victora, a na pamięć wróciła jej tamta ulotna myśl, że gdyby nie Michał, to kto wie… kto wie… Majk przyglądał jej się czujnie, a wyraz rozbawienia coraz bardziej bladł na jego ustach, zamieniając się w tkliwy i jakby smutny półuśmiech.

– Tak – szepnęła Iza po dłuższej chwili ciszy, nie patrząc na niego. – Tu masz pełną rację.

– Tak było właśnie w przypadku Lodzi – podjął neutralnym tonem. – Frajer miał pecha. Doskonale wiedział, że największą przeszkodą, jaką musiał pokonać, były jej uczucia do męża, dlatego próbował je zniszczyć. To był jego priorytet. Wydelegował więc na front Ewelinę, a kiedy nic nie wskórała, kazał jej przynajmniej stworzyć pozory. Teraz już rozumiem, po co była ta lawina smsów i papierowych liścików.

– Plan był taki, żeby Lodzia znalazła chociaż jeden z nich? – domyśliła się Iza.

– Dokładnie tak. I to się niestety udało. A teraz przeanalizuj sobie wszystko pod tym kątem. Powiedziałaś, że to dziwne, że w liściku było słowo „kocham”, skoro między nimi nic nie było. No to teraz chyba widzisz, że to wcale nie było dziwne, bo miało inny cel. Powiedz mi, kiedy dokładnie przekazywałaś Pablowi tamten list?

– To było… jakoś na początku grudnia – odparła ostrożnie, wytężając pamięć. – Tak, na pewno… w pierwszych dniach grudnia, niedługo przed aresztowaniem Kacpra.

– To by się zgadzało – przyznał z satysfakcją Majk. – Właśnie wtedy ona zaczęła bombardować go listami i smsami jak wariatka. Podejrzewam, że ten, który ty mu przekazałaś, był jednym z pierwszych. Tu zresztą mamy drugi zbieg okoliczności, który dopełnia nam obraz. Tym razem chodzi o ciebie jako pośredniczkę.

– O mnie – powtórzyła szeptem Iza.

– Tak, Izula – pokiwał głową Majk. – Nie uważasz, że to ciekawe, że na pośredniczkę zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku wybrali sobie właśnie ciebie? Wiedzieli, że znasz Lodzię, więc liczyli, że coś jej przekażesz… choć z drugiej strony to nie był zbyt inteligentny manewr, bo równie dobrze mogłaś połapać się w intrydze i spalić im ją, zanim przyniosła skutek. Ale ryzyko do pewnego stopnia im się opłaciło.

– Tak, rozumiem – westchnęła Iza. – Jeśli rzeczywiście było tak, jak mówisz, to ja już nie mam słów na tego człowieka. Co za łajdak… bezczelny psychopata!

(c.d.n.)