Anabella – Rozdział LIX (cz. 6) - De te fabula narratur

Iza pokręciła głową bez przekonania, choć argumentacja ta wydała jej się racjonalna.

– Ale… nie mam tutaj żadnych ubrań na zmianę – odparła niepewnie. – Poza tym nie chciałabym ci robić kłopotu…

– Kłopotu? W czym widzisz jakikolwiek kłopot? Wyro w sypialni jest od ręki do twojej dyspozycji, a ja mam już gotowe to – wskazał ręką na pościeloną kanapę. – Każdy będzie spać w innym pokoju, jak poprzednim razem. Pełny komfort i dyskrecja. A co do ciuchów…

Uśmiechnął się porozumiewawczo i podszedłszy do stojącej pod oknem szafy, z jednej z półek wyjął równo poskładany stosik ubrań, na wierzchu którego leżała znajoma seledynowa koszula nocna z kokardkami i falbankami. Iza mimo woli prychnęła śmiechem.

– Twoja nocna szata czeka w gotowości – oznajmił jej wesoło Majk, rozwijając koszulę i wręczając jej ją teatralnym gestem. – Czysta, wyprana… co prawda nie prasowałem jej, ale co tam, w spaniu i tak by się pogniotła! – zaśmiał się. – Z reszty babcinych ciuchów też możesz korzystać do woli.

Iza niepewnym gestem wzięła z jego rąk koszulę.

– W łazience, w najwyższej szufladzie szafki jest twój osobisty grzebień i szczoteczka do zębów – ciągnął, przyglądając się spod oka jej niezdecydowanej minie. – Zostawiłem je tam na wypadek, gdybyś kiedyś znowu u mnie zagościła, co zresztą wprost mi obiecałaś, o ile dobrze pamiętam.

– Ja? – szepnęła Iza.

– Tak, ty. Czekałem na to cierpliwie od paru miesięcy, a dzisiaj akurat trafia się okazja, więc musimy z niej skorzystać. Chcę, żebyś tu została. No, elfiku – uśmiechnął się, wyciągając rękę, by pogładzić ją po policzku. – Nie bądź niedobra i zrób mi tę przyjemność. Jeśli się zgodzisz, jutro rano dostaniesz za to nagrodę.

– Jaką nagrodę? – zapytała z rozbawieniem.

– Usmażę dla ciebie moją niepatentowaną jajecznicę – mrugnął do niej znacząco. – Ostatnio udoskonaliłem formułę przypraw i uważam nieskromnie, że jest jeszcze lepsza niż wcześniej. Liczę, że się skusisz. To jedyna taka okazja, chyba nie chcesz jej zmarnować?

Iza roześmiała się serdecznie. Choć propozycja Majka mocno ją zaskoczyła, w duchu była zdecydowana ją przyjąć, choćby ze względu na to, że oboje byli już bardzo zmęczeni i nawet gdyby ona sama wolała wracać do domu, myśl o tym, że Majk musiałby odwieźć ją samochodem i przez to sam zarwać kolejną godzinę zasłużonego odpoczynku, była dla niej decydującym argumentem. Poza tym miło jej było, że specjalnie na taką okazję trzymał dla niej w pogotowiu babciną koszulę nocną oraz grzebień i szczoteczkę do zębów, których użyła tylko raz w październiku, a jego słowa o tym, że jej obecność w domu sprawiłaby mu przyjemność, dopełniły dzieła perswazji. Nie mówiąc już o obietnicy pysznej jajecznicy o poranku…

– No cóż… ten argument jest nie do zbicia! – zgodziła się wesoło. – Za taką jajecznicę warto nawet skoczyć w ogień! W takim razie skorzystam z twojej gościny, Majk – dodała ciszej. – I dziękuję ci… to miło z twojej strony.

Twarz Majka rozjaśniła się jak słońce.

– Nie ma za co, elfiku – odparł głosem podszytym szczerą radością. – To dla mnie zaszczyt, że przyjmujesz tę gościnę, i to ja powinienem ci dziękować.

– W takim razie podziękujmy sobie wzajemnie, ukłońmy się sobie, wymieńmy grzeczności, ale potem już idźmy spać! – zaśmiała się Iza. – Masz rację, każdy kwadrans snu się liczy! Wskoczyłabym tylko na sekundkę pod prysznic…

– Łazienka jest do twojej dyspozycji – oznajmił jej Majk, otwierając jedną z szuflad komody i wyciągając stamtąd świeży ręcznik, który wręczył jej z ukłonem. – Proszę, to dla ciebie.

(c.d.n.)