Anabella – Rozdział LIX (cz. 7) - De te fabula narratur

Iza podziękowała mu uśmiechem i wziąwszy ręcznik, udała się do łazienki. Po szybkim prysznicu, w trakcie którego starała się jak najmniej pomoczyć włosy, ubrała się w koszulę nocną babci Majka i sięgnęła do najwyższej szuflady szafki przy lustrze, gdzie w istocie znalazła wspomniany grzebień i szczoteczkę do zębów.

„Jakie to miłe” – pomyślała, rozczesując przed lustrem lekko wilgotne włosy. – „Wszyscy przyjmują mnie tak życzliwie… i Lodzia, i Majk, i Ania z Jean-Pierrem… Tylko z Pablem niechcący zadarłam” – westchnęła, smutniejąc na wspomnienie kłótni w gabinecie. – „Mam nadzieję, że nie pogniewa się na mnie na zawsze i wszystko jakoś się ułoży…”

Odłożyła grzebień na półkę przy lustrze i jej wzrok padł na stojącą tam buteleczkę męskiej wody toaletowej z napisem Eau de Cologne.

„Ach, takiej używasz!” – uśmiechnęła się do siebie. – „Oryginalna francuska, dlatego tak genialnie pachnie! Muszę zapamiętać, jak dokładnie wygląda… kremowa etykieta z czarnym napisem…”

Ostrożnie sięgnęła po buteleczkę i nie mogąc opanować pokusy, odkręciła ją i podniosła do nosa. Owionął ją mocny, przyjemny zapach, który tak lubiła… lubiła go o wiele bardziej niż tamten dawny… silny, korzenny… Tak, zdecydowanie, ten był znacznie przyjemniejszy, zarazem kojący nerwy i pobudzający zmysły…. Iza przymknęła z rozkoszą oczy, lecz natychmiast otworzyła je w popłochu, by nie stracić równowagi, gdyż od połączenia zapachu wody kolońskiej i silnego zmęczenia aż zakręciło jej się w głowie. Z przechylonej w zbyt gwałtownym geście buteleczki chlusnął płyn i lekko skropił jej koszulę.

„Ups!” – skarciła się w duchu, szybko zakręcając butelkę i odstawiając ją na półkę. – „Co ja wyprawiam, to droga woda, a ja mu ją rozlewam! W dodatku pochlapałam koszulę babci! Dobrze, że tylko odrobinę… Ech, Iza, wiesz co? Ty chyba naprawdę najlepiej zrobisz, jak pójdziesz już spać!”

Niezadowolona z samej siebie, pośpiesznie umyła zęby i wyszła z łazienki, po czym udała się do sypialni Majka, w której po październikowej przygodzie z brandy przespała już dwie noce i którą również dziś gospodarz oddawał do jej dyspozycji. Pomieszczenie było oświetlone rozproszonym światłem niewielkiej lampki, która stała na nocnej szafce przy łóżku, zaś Majk kończył właśnie układanie poduszek i kołdry.

– Uff, zdążyłem! – odetchnął z satysfakcją, wyprostowując się i spoglądając z rozbawieniem na jej seledynową kreację. – Dałem ci świeżą pościel, możesz z miejsca wskakiwać do wyrka i spać. No, już! – dodał rozkazująco. – Pakuj się pod kołdrę, każda minuta snu jest ważna, to już chyba ustaliliśmy!

Iza posłusznie usiadła na łóżku w miejscu, które jej wskazywał, po czym wsunęła się pod pachnącą świeżością kołdrę. Jej zapach harmonijnie zlał się z zapachem wody kolońskiej, którą przesączona była jej koszula.

„Jak cudownie!” – pomyślała, wtulając policzek w miękką poduszkę.

Majk, nadal ubrany w te same rzeczy, w których przyjechał z pracy, schylił się nad nią i troskliwym gestem otulił ją kołdrą aż po brodę.

– Dziękuję ci, Michasiu – szepnęła, z przyjemnością przymykając oczy.

Na włosach poczuła miękki dotyk jego dłoni.

– Postawiłem ci na szafce wodę na wypadek, gdyby chciało ci się pić – mówił ściszonym głosem Majk, gładząc jej włosy z tkliwym uśmiechem na ustach. – A teraz śpij… Ja też idę w kimę, najpierw skoczę jeszcze na dwie minuty pod prysznic, ale postaram się jak najmniej tłuc, żeby cię nie budzić. Czekaj, wyłączę ci już tę lampkę…

Światło zgasło i pod przymkniętymi powiekami Izy zrobiło się całkowicie ciemno. Zmysł wzroku odłączył się i uspokoił, lecz tym wyraźniej wyostrzyły się inne zmysły – dotyku, słuchu i zapachu. Ogarnięta błogim przedsennym odrętwieniem wsłuchiwała się w ciszę, w której słychać było jedynie cichutki szum wody w kaloryferach i świst wiatru za oknem, bowiem na zewnątrz rozszalała się nocna śnieżyca.

– Śpij, elfiku – głos Majka przeszedł teraz w łagodny szept, podobny do szeptu matki usypiającej swoje dziecko. – Śpij smacznie, mój biedny, zmęczony nocny duszku…

Iza nie miałaby już teraz siły, by otworzyć oczy. Jej ciało ogarnęła przyjemna niemoc… Czuła się tak spokojnie i tak bezpiecznie… Jakże przyjemny był ten delikatny dotyk jego dłoni na jej włosach… i ten zapach… i szept, który powolutku robił się coraz cichszy i cichszy, oddalając się i rozmywając w sennej mgle… zlewając się w jedno z jej coraz głębszym, spokojnym oddechem… A teraz pozostało z niego już tylko odległe, jakby nierealne echo, które samo w sobie było chyba snem…

– Śpij, Izulka… śpij, skarbie… moje małe kochane światełko…