Anabella - Rozdział LV (cz. 1) - De te fabula narratur

– O, tutaj też jest kotka Isabelle! – zaśmiała się Iza, pokazując Majkowi kolejne zdjęcie na wyświetlaczu telefonu. – Widzisz, jakie miała przyjęcie z tortem? Tosieńka jest przeurocza… Sama też będę musiała pomyśleć o jakimś fajnym prezencie dla niej i dać jej, jak przyjedzie tu w kwietniu.

Majk w milczeniu, z delikatnym uśmiechem na ustach przeglądał zdjęcia dziewczynki. Właściwie niewiele odzywał się od początku relacji z pobytu w Bressoux, którą Iza zdawała mu szczegółowo na jego własną prośbę i którą mogła rozpocząć dopiero po zamknięciu lokalu, gdyż przez cały wieczór w firmie ciągle było coś do zrobienia. Pomimo umiarkowanej liczby klientów na sali silnie we znaki dawała się dziś nieobecność Antka. W obowiązkach, jakie zwykle pełnił, musiał zastąpić go szef, który miał też inne sprawy na głowie, począwszy od wieczornego spotkania z człowiekiem od Rogalskiego, przez przygotowywanie jakiejś pilnej oferty na jutro, aż po długą, prywatną rozmowę, jaką odbył z kimś przez telefon, wychodząc w tym celu aż na klatkę schodową kamienicy.

Iza, skupiona na układaniu papierów oraz nadzorowaniu stanu kuchni i sali, czasowo wspierająca Klaudię, Gosię i Alicję w obsłudze zamówień, około północy została dodatkowo implikowana wraz z Chudym w rozwiązywanie konfliktu między kilkoma podpitymi klientami, co kosztowało ją niemało nerwów. Ponadto musiała sprawdzić grafiki kelnerek przygotowane przez Wiktorię na zlecenie szefa i niestety zawierające sporo błędów, które należało jak najszybciej usunąć. Nie miała właściwie chwili wytchnienia, jednak humor jej dopisywał, bowiem we wszystkim, co robiła, towarzyszyło jej owo jedyne w swoim rodzaju poczucie, które uwielbiała – poczucie, że znowu pracuje pełną parą i że jest potrzebna. I było jeszcze coś… coś nie do końca uchwytnego myślą… instynktowna radość z powrotu w miejsce, co do którego, dopiero będąc za granicą, zrozumiała, jak bardzo było jej bliskie.

Przez cały wieczór oboje z Majkiem czekali na moment, kiedy wreszcie będą mogli spokojnie porozmawiać, jednak nic nie zapowiadało, by mogło się to stać wcześniej niż przed zamknięciem klubu o godzinie drugiej w nocy. Iza nie czuła jednak zniecierpliwienia, bowiem z jednej strony czerpała szczerą przyjemność z podjęcia pracy, za którą w dniach przymusowej bezczynności zdążyła już zatęsknić, a z drugiej cieszyła ją sama perspektywa rozmowy z Majkiem sam na sam. Przelotne spojrzenia i uśmiechy, jakie wymieniali, mijając się na sali czy zapleczu, sprawiały jej dziś taką radość, jaką w przeszłości odczuwała tylko w obecności najbliższych osób, w szczególności Amelii – radość pełną, głęboką i niezmąconą… radość wynikającą z głębokiej nici porozumienia łączącej ludzkie dusze.

Wyjazd do Bressoux uświadomił jej z niespotykaną dotąd mocą, jak cenna była dla niej przyjaźń Majka. To do niego, oprócz siostry, wysyłała stamtąd nieliczne smsy, to jego wspominała najcieplej i to o nim myślała w pierwszej kolejności, wracając do Lublina z zagranicznych wojaży. Właściwie całe to miasto kojarzyło jej się najbardziej właśnie z nim i z jego Anabellą… bardziej niż z uczelnią, bardziej niż z czymkolwiek czy kimkolwiek innym. Odkąd wróciła tu po podróży do Belgii, z każdą chwilą coraz wyraźniej uświadamiała sobie wagę jego przyjaźni, bo choć swoim przyjacielem nazywała go od dawna, teraz całą duszą odczuwała głęboki sens tego słowa i płynącą z niego radość.

Tak, radość… szczerą, czystą i uskrzydlającą. Odczuwała ją od pierwszych chwil powrotu, oczekując na spotkanie z Majkiem… odczuwała ją w chwili, gdy zobaczyła go na sali i gdy potem, w gabinecie, w powitalnym uścisku wsunęła dłonie w jego włosy… i odczuwała ją też teraz, zerkając z daleka na jego sylwetkę, nie do pomylenia z żadną inną, choćby z racji owej charakterystycznej czupryny, która była jego znakiem rozpoznawczym. Co więcej, tę samą radość widziała też w jego oczach, odczytywała ją w nich jak w zwierciadle odbijającym jej własną duszę, jak w książce, którą razem napisali przez ostatni rok. Napisali ją swymi własnymi słowami, tymi samymi, które wymieniali przy trudnych zwierzeniach, odkrywając najgłębsze zakamarki ich dusz… napisali ją uśmiechami i emocjami… radością i smutkiem, bólem i ukojeniem, rozterką i spokojem… i nadal pisali dalsze jej rozdziały coraz bogatszym kodem łączącego ich głęboką więzią naturalnego braterstwa dusz. Kodem prawdziwej przyjaźni, której Iza teraz nie oddałaby już za żadną inną.

(c.d.n.)