Anabella – Rozdział LV (cz. 11) - De te fabula narratur

– Okej – uśmiechnęła się znowu, nie otwierając oczu. – Marzę… a raczej marzyłam… o tym wszystkim, o czym marzą zakochane dziewczyny. O zaręczynowym pierścionku… o białym welonie… o takich słodkich szkrabach jak Edzio… Miałam też od dawna jedno takie marzenie… takie bardziej spersonalizowane…

– Takie są najciekawsze – zauważył cicho Majk.

– Chyba tak – przyznała. – Ale ich niespełnienie może bardziej boleć. To marzenie przypomniało mi się, kiedy Victor zabrał mnie w ostatnim dniu do Brukseli. Pojechaliśmy samochodem, to była całodniowa wyprawa. Pokażę ci kiedyś zdjęcia, jeśli będziesz chciał… bardzo ładne miasto. Pozwiedzaliśmy je trochę i na koniec Vic obiecał mi, że następnym razem zabierze mnie do Paryża. I wtedy odpowiedziałam mu, że nie… i zrobiło mi się tak strasznie smutno… bo ja nie chcę tam jechać z nim…

– Hmm… chyba rozumiem – pokiwał głową Majk. – Zrobiło ci się smutno, bo to jest właśnie twoje ciche marzenie? Żeby pojechać do Paryża z Miśkiem?

– Właśnie – westchnęła. – Od dawna marzyłam, że pojadę tam z nim i że to będzie przy okazji… tylko nie śmiej się ze mnie, Majk, okej?… przy okazji podróży poślubnej. Że będziemy zwiedzać Paryż we dwoje… pływać bateau-mouche* po Sekwanie… a wieczorami przesiadywać w nastrojowych knajpkach na Champs-Elysées… Więc wiadomo, że gdybym pojechała tam z Victorem, to byłoby to dla mnie swego rodzaju świętokradztwo. Dlatego muszę pojechać tam sama – dodała stanowczo. – Tak, żeby w razie czego móc mu powiedzieć, że już byłam w Paryżu i że nie podobało mi się tam.

– A dlaczego zakładasz, że nie będzie ci się podobało? – zdziwił się Majk, ostrożnym gestem odgarniając jej z twarzy kosmyk włosów. – Hmm? Dlaczego? Z Miśkiem czy bez Miśka… na pewno tam jest bardzo ładnie. Sam chętnie zobaczyłbym kiedyś Paryż. Rozumiem, że to twoja rezerwacja sentymentalna, ale samo miasto chyba nie jest tu nic winne?

– To prawda – pokiwała głową, mrużąc oczy pod dotykiem jego dłoni jak łaszący się kot. – Masz rację… Ale i tak pojadę tam sama. Zresztą nie chcę już o tym mówić – dodała ciszej. – I tak mam potworne wyrzuty sumienia, że dzisiaj bez przerwy gadamy o mnie, a nie porozmawialiśmy ani trochę o tobie.

– O mnie? – powtórzył zdziwiony. – A po co o mnie? To nie ja byłem w Bressoux.

– Nie udawaj, że nie wiesz, o co mi chodzi – pokręciła głową. – Ja byłam w Bressoux, ale dla ciebie to jest dużo cięższe przeżycie niż dla mnie. Sądzisz, że nie wiem, o czym myślisz i co czujesz?

– Sądzę, że nie wiesz, elfiku – uśmiechnął się łagodnie. – Bo skąd możesz wiedzieć, skoro ja sam tego nie wiem? Mówiłem ci już, że mam dzisiaj pod czaszką Hiroszimę.

– No tak – westchnęła. – Ale gdybyś chciał o tym pogadać… zamiast ciągle pytać o mnie…

– Ale ja właśnie chciałem pogadać o tobie, Iza – zapewnił ją spokojnie. – Już dawno nie rozmawialiśmy z taką szczerością, a przecież wiesz, że zawsze na to czekam. Interesuje mnie wszystko, co cię dotyczy.

– Izabello Anno – dokończyła odruchowo Iza.

– Co takiego? – wyszeptał, a jego dłoń gładząca jej włosy znieruchomiała.

– Przepraszam – zreflektowała się, podnosząc głowę. – Tak kiedyś powiedziałeś… Kiedyś, na samym początku, kiedy jeszcze nie wiedziałam, w kim tak mocno się kochasz. Powiedziałeś do mnie takim znaczącym tonem właśnie tak jak teraz. Interesuje mnie wszystko, co cię dotyczy… i dodałeś: Izabello Anno. Wtedy nie rozumiałam, jaka w tym była ukryta aluzja. A teraz… tak mi się jakoś przypomniało…

– Okej – skinął głową. – Pamiętam to… rzeczywiście.

Zwolnił uścisk ramion, czując, że Iza ostrożnie stara się z nich wycofać.

– Poczekaj… muszę znaleźć mój telefon.

Wyplątawszy się z jego objęć, odwróciła się bokiem, po omacku szukając ręką telefonu, który zawieruszył się w fałdach patchworkowej kapy z napisem Anabella. Majk przyglądał się z uwagą jej błądzącej po kapie dłoni, po czym jego spojrzenie przeniosło się na jej zarysowany w słabym świetle profil. Choć w gabinecie panował półmrok, jego stalowoszare oczy powoli napełniły się niezwykłym, błękitnawym światłem, jakby odbił się w nich kawałek pogodnego nieba… Jednak już w następnej chwili odwrócił oczy, a jego leżąca na kolanie dłoń powolutku zacisnęła się w pięść, aż nabrzmiały w niej wszystkie mięśnie.

Znalazłszy telefon, Iza zaktywowała na chwilę wyświetlacz, żeby zerknąć na godzinę.

– Już prawie czwarta – oznajmiła, odwracając się do niego. – Chyba musimy spadać do domu, jak myślisz, szefie? Całe szczęście, że zajęcia mam dopiero o dwunastej… Musimy się wyspać, już i tak zarwaliśmy noc.

Ściśnięta dłoń Majka rozluźniła się powoli, a na jego usta wybiegł ów swobodny, chojracki uśmiech, z którego był tak dobrze znany w szeregach swoich klientów i przyjaciół.

– Tak jest, pani generał! – rzucił żartobliwym tonem, podnosząc się z kozetki i podchodząc do biurka, skąd energicznym gestem zabrał swój telefon. – Zamykamy interes i uciekamy na chatę, w końcu jutro… a właściwie już dziś… nikt nie da nam taryfy ulgowej. Dzięki za fotkę z Bressoux i za miły wieczór zwierzeń… no i za doładowanie baterii elfikową energią! Bardzo mi już tego brakowało.

Iza sięgnęła po swój płaszcz, który przyniosła sobie do gabinetu z szatni kelnerek tuż przed zamknięciem lokalu, i lekkim ruchem zarzuciła go sobie na ramiona.

– Mnie też – zapewniła go, puszczając do niego filuterne oko. – Elf był już bardzo głodny.

Majk zerknął na nią z promiennym uśmiechem, zebrał w obie dłonie fałdy własnej flanelowej koszuli i pochylił się, aby ją powąchać.

– Bardziej śmierdzi długą dniówką w knajpie, niż pachnie wodą kolońską – zauważył z przekąsem, krzywiąc się przy tym komicznie. – I tym się żywią nocne elfy?… Tfu!

Iza prychnęła śmiechem, ale powściągnęła go szybko i spojrzała na niego z udawanym politowaniem.

– Pan się na tym nie zna, panie Błaszczak – wzruszyła ramionami, podając mu jego skórzaną zimową kurtkę. – Więc pan się lepiej nie odzywa, tylko zakłada to i idziemy.

Rozbawiony tą uwagą Majk wziął kurtkę z jej rąk, nie odrywając od niej oczu. Na ich dnie zatliła się ciepła iskierka podobna do promyka słońca.

– Tak jest – szepnął, mechanicznym gestem wsuwając jedną rękę w rękaw kurtki, a drugą chowając do kieszeni swój telefon. – Rozkaz, elfiku.

* Bateau-mouche (fr.) – otwarta łódź wycieczkowa, w szczególności używana do wycieczek po Sekwanie w Paryżu, ale również w innych miastach Fracji, np. w Lyonie.