Anabella - Rozdział LV (cz. 2) - De te fabula narratur

„On jest moim jedynym prawdziwym przyjacielem” – myślała, ścierając wylane piwo ze stolika w głębi sali i z daleka obserwując jego postać, gdy zajęty rozmową z kilkoma klientami, stał przy barze. – „Takim, któremu można zaufać na sto procent i powiedzieć mu wszystko. Takim, jak kiedyś Aga… Innym niż Szczepcio, niż Kacper, Marta czy Lodzia… innym niż Mela i Robik… Oni są moją rodziną, ale nawet im nie mogę zwierzyć się w stu procentach. Tylko jemu… on jeden ma dostęp do moich największych tajemnic… i sam tylko przede mną odkrywa swoje. W trybie terapii, okej… ale sam kiedyś nazwał to trybem przyjacielskim. I teraz to naprawdę nabrało znaczenia!”

Świadomość, że odtąd nie istniały już takie problemy czy złe myśli, z którymi musiałaby zostać zupełnie sama, uderzała ją dziś bardziej niż kiedykolwiek wcześniej i napełniała ją żywą, rozpierającą piersi radością. Jakże przyjemne było to poczucie, że od niedawna był w jej życiu ktoś, komu z pełną ufnością mogła powierzyć wszystko, co leżało jej na sercu… Od niedawna, od niespełna roku… a przecież jakby od wieków!

A jednak nie… nie do końca… była jakaś różnica… Wcześniej wiele razy wahała się, czy skorzystać z trybu terapii, czy zawracać Majkowi głowę swoimi sprawami, tak samo, jak czasami bała się pytać go o jego własne myśli, problemy czy smutki. Ze względu na różne czynniki blokujące, w tym sporą różnicę wieku i pozycji w firmie, nie mówiła mu wszystkiego i nie o wszystko pytała. Dziś to się zmieniło. Dziś chciała powiedzieć mu wszystko i porozmawiać z nim o każdym drobiazgu, jaki nosiła w sercu, otwarcie i bez żadnych zahamowań. Jak z najlepszym, najprawdziwszym przyjacielem. Wcześniej też niby tak było, ale jednak nie w takim stopniu… Dlaczego dopiero teraz w jej umyśle ustąpiły wszelkie bariery? Miała niejasne wrażenie, że jakiś wpływ na to miały owe trzy jedynki z Bressoux… nie do końca uchwytna rozmowa ich dusz w księżycowym blasku… Tak jakby to od tamtej pory Majk stał się jej jeszcze bliższy niż wcześniej, jakby w ciągu tych kilku minut telepatycznej konwersacji w magiczny sposób zacieśniła się więź łącząca ich umysły.

Po zamknięciu lokalu oboje zostali w gabinecie szefa i usiadłszy obok siebie na kozetce, na prośbę Majka oglądali na telefonie Izy zdjęcia z jej belgijskiego wyjazdu. Pierwszym tematem stała się laurka, jaką Tosia własnoręcznie wykonała dla wujka Majka i którą Iza przekazała mu uroczyście, a także zdjęcia dziewczynki z obiema ulubionymi maskotkami, które od niego dostała.

– Nie masz pojęcia, jak ona ciągle cię wspomina – mówiła Iza. – Już nie może się doczekać, kiedy sama będzie mogła ci pokazać, jak bawi się tym pieskiem i kotkiem. W kwietniu przyjedzie z rodzicami do Lublina, Ania przy mnie jej to obiecała… a mała aż skacze z radości na myśl o tym, że zobaczy wujka Majka. Musiałeś nieźle ją przekupić tymi wszystkimi niespodziankami! – uśmiechnęła się, zerkając na niego z rozbawieniem. – Baloniki, zabawki, bajery, lody z truskawkami…

Majk również spojrzał na nią znad telefonu i odwzajemnił jej uśmiech.

– Aha – pokiwał głową. – I znowu będę musiał coś wymyślić. Muszę trzymać poziom i nieustannie stać na wysokości zadania.

– Właśnie, noblesse oblige! – zaśmiała się Iza. – O, zobacz… a tutaj już mam zdjęcia z rozpoczęcia balu. Robiła nam je Yvette, koleżanka z pracy Vica.

Majk przejął od niej telefon i z ciekawością przeglądał kolejne zdjęcia, na których widniały głównie dwie pary – Iza i Victor oraz Ania i Jean-Pierre. Iza pamiętała, jak ustawiali się do tych zdjęć w różnych pozach, zaśmiewając się i wygłupiając, jednak teraz, patrząc na te fotki, miała wrażenie, jakby były robione nie kilka dni temu, a w jakiejś odległej, na wpół nierealnej przeszłości.

– A tutaj są tylko ze mną i z Anią – wyjaśniła, kiedy przeglądający powoli kolejne slajdy Majk doszedł do serii zdjęć, na których rzeczywiście widniały tylko one, w dodatku w większym zbliżeniu niż na wcześniejszych. – To był pomysł Ani, wygoniła chłopaków z kadru i pozowałyśmy tylko we dwie.

– Mhm – mruknął Majk, wpatrzony jak w obrazek w pierwsze zdjęcie, na którym roześmiana Ania przyjacielskim gestem obejmowała Izę.

Powolutku przesunął palcami po ekranie, odsłaniając kolejne ujęcie, podobne do poprzedniego, ale zrobione w większym zbliżeniu, i również zatrzymał się na nim. Iza zerknęła spod oka na jego skupiony półprofil.

„Zaraz dojdzie do tego najładniejszego” – pomyślała w napięciu. – „Od tego to się chyba z dziesięć minut nie oderwie…”

Zdjęcie, które miała na myśli, a którego kolej powoli się zbliżała, przedstawiało samą Anię w dużym powiększeniu, właściwie w formie portretu. Kiedy Iza oglądała je po raz pierwszy, jeszcze w Bressoux, otrzymawszy cały zestaw na telefon od Yvette, od razu pomyślała, że na Majku portret ów zrobi wielkie wrażenie. Nie chciała uprzedzać go i czekała cierpliwie, aż sam dojdzie do tej fotografii, on jednak ciągle wpatrywał się w to poprzednie, a jego skupiona twarz przybrała teraz wyraz tkliwego wzruszenia.

„Oglądaj ją sobie, ile tylko chcesz” – myślała ciepło Iza. – „Chociaż tyle mogłam ci stamtąd przywieźć… mój biedaku kochany…”

(c.d.n.)